Met de bovenstaande, op het eerste zicht contradictorische, titel wil ik even een probleem in spellenland uit de wereld helpen. Maar al te vaak krijgen wij, de spelende medemens, nog rare blikken, gniffelende achter-de-handjes en spontane ha-ha's à la Nelson van de Simpsons.
Het spelen van spellen is allerminst kinderachtig en een hobby zoals elke andere, met dat voordeel dat er ook nog eens een enorme sociale meerwaarde mee gepaard gaat. Met dit schrijven wil ik zeker niet overkomen als de hautaine, zelfingenomen véélspeler die denkt dat het spellenuniversum rondom zijn (hoogstwaarschijnlijk) te dikke achterste draait. Moest dit wel het geval zijn, of als het zo zou overkomen, zou ik het ten stelligste appreciëren mocht mij dit op een subtiele en goed onderbouwde manier worden duidelijk gemaakt. Ik geniet zonder meer van het betere familiespel en durf me zelfs af en toe wagen aan de eerder "kinderachtige" deductie, memory en reactiesnelheid-spellen, zij het met wisselend succes.
Spellen spelen moet voor mij in de eerste plaats plezant zijn, een nuttig en vooral fijn tijdverdrijf. Als je daarenboven ook nog dat beetje grijze massa, dat in je schedelpan zit, aan het werk weet te zetten, dan is dat enkel mooi meegenomen. Al te vaak nog volgt er na het uitspreken van de magische woorden "ik speel graag spelletjes" onbegrip en fronsende blikken.
Onwetendheid is in mijn ogen de boosdoener. Ik ben er dan ook heilig van overtuigd dat, na het nemen van die aartsmoeilijke drempel (blijkbaar), er héél wat mensen warm te krijgen zijn voor onze passie. Ik kan me zeker voorstellen dat de stap naar een spellenclub dat net ietsje te groot is voor vele mensen en dat is op zich erg jammer, want er zou ongetwijfeld een nieuwe wereld voor hen opengaan.
Na jaren ervaring in het "vak" en heel wat wetenschappelijk onderzoek heb ik ondervonden dat vele mensen toch al hun weg vonden naar de betere (of beter gezegd nieuwere generatie) bord- en kaartspellen. Ze ontdekten de winkelrekken naast die van de reclame hits à la Monopoly, Levensweg en andere Stratego's in de speelgoedwinkel ... en sommigen botsten misschien al wel eens op een online speciaalzaak. Er wordt meer dan ooit gespeeld in de Vlaamse en Nederlandse huiskamer, misschien ook wel bij u, maar toch is het zo moeilijk om eens buiten die huiselijke kring te geraken.
Vandaar mijn initiatief om dit jaar met zoveel mogelijk verschillende speelpartners mijn ding te doen. Monogamie staat niet in het speelwoordenboek en verandering van spijs doet, inzake spellen spelen, zeker meer en herhaaldelijk eten. Vaak voel ik een zekere terughoudendheid, ik weet niet goed waarom. Ik heb de indruk dat mensen schrik hebben van de "game master", de man met een eigen spellenclub, dat is toch onmogelijk om daartegen te strijden.
Laat me daarover kort en duidelijk zijn lieve lezer. Indien u graag een spel wint, dan bent u bij mij aan het juiste adres. Mijn taak blijft vaak beperkt tot het aanbieden van het spel, het lezen van de spelregels, het uitleggen ervan en het geven van tactische hints aan andere spelers, zodat zij het als erg leuk ervaren... en meestal ook met de overwinning gaan lopen. Daarnaast ervaar ik vaak een spontaan ontstane coalitie bij mijn speelpartners, zelfs in die mate dat mijn ondersteuning door hen in twijfel wordt getrokken of volledig in de wind geslagen.
Hopelijk bereikt dit bericht een groot publiek en geven ze spellen eens een kans. Ik zou ook op veel reactie willen rekenen omtrent mijn oproep, kom een keertje langs of nodig mij uit om te komen spelen (kwestie van de stap klein te houden). Smijt jezelf en je vrienden eens in het diepe, ik weet dat dit geen kinderspel is, en misschien vind je het wel een erg leuke ervaring. Ik heb er in ieder geval het volste vertrouwen in. Want zeg nu zelf : hoe lang is het al niet geleden dat u kon zeggen dat u bij iemand bent gaan spelen? En willen we ons niet allemaal graag terug een beetje kind voelen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten