Ik wil er zeker geen gewoonte van maken om telkens met een Latijnse spreuk te starten hier op de blog, maar inzake dit artikeltje is het echt wel een must. De teerling is nogmaals geworpen dus, maar hij is nog lang niet uitgedobbeld. Het jaar des Heren twee duizend en twaalf lijkt eens te meer hét jaar van de dobbelsteen te worden. Ik heb ooit eerder al eens vermeld dat elk zichzelf respecterend spel wel een dobbel-variant heeft en deze trend zet zich onverbeterlijk voort.
Enerzijds zijn er dus deze "snelle" gooi-versies van hun grote broer, die verschijnen bij alle mogelijke uitgeverijen en in alle geuren en kleuren. Erg fijn allemaal, die unieke, aangepaste dobbelsteentjes, want de traditionele gekende D6 wordt maar zelden opgevoerd. Om even nostalgisch te doen, post ik toch graag even dit : kwestie dat u alvast in de stemming geraakt voor het vervolg. (ook hiervan wil ik zeker geen gewoonte maken, maar hij is echt wel goed)
Anderzijds verschijnen er ook spellen die volledig worden opgebouwd rond het kubusvormige spelmateriaal. Let wel, dit hoeven daarom helemaal geen geluk-spellen te zijn. Al te vaak wordt een dobbelsteen nog blindelings geassocieerd met toeval en geluk. Ik ga nu zeker niet verkondigen dat ik een specialist ter zake ben en dat ik de kunde en het talent heb om een teerling te gooien zoals ik dat voorzie. Neen, de spellen worden voorzien van diverse mogelijkheden bij het gooien van het één of andere resultaat. Het meeste of het minste gooien is niet meer van toepassing. U zal bepaalde kaarten moeten activeren met de één of de andere worp, u zal uw worp misschien kunnen beïnvloeden door het uitspelen van fiches. Hier en daar mag u zelfs gebruik maken van het resultaat dat uw tegenstrevers vakkundig bij elkaar hebben gerold en dan wordt het pas echt venijnig (indien interesse in deze laatste, ga op zoek naar het Belgische spel Troyes).
En om echt te illustreren dat ons besproken kleinood echt wel in de lift zit, is de uitgeverij met de dobbelsteen in hun naam "Alea" zich met hun nieuwste aanwinst "Vegas" volledig in de dobbelstenen aan het gooien. Dit terwijl deze uitgeverij de dobbelsteen in hun ganse gamma eigenlijk halsstarrig heeft proberen te laten verdwijnen. Zo was "Alea iacta est" een spel waarin ze ook al eens dobbelstenen gebruikten en dit was geen onverdeeld succes. Iedereen heeft er waarschijnlijk z'n mening over, maar ook ik begrijp de keuze van de uitgeverij niet om zich in deze richting te storten. Hoogstwaarschijnlijk zit moederbedrijf Ravensburger er voor iets tussen, maar het fijne zullen we er misschien nooit van weten.
Let wel, ik ben absoluut geen tegenstander van de teerling in het algemeen. Een spel waarbij er op een creatieve manier gebruik wordt van gemaakt, kan ik enkel toejuichen. En de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dit laatste de laatste tijd meermaals het geval is. Met tussendoortjes als Zombie dice of Martian dice doe je weinig of niets fout, lekker dom dobbelen, wie kan er iets op tegen hebben? Spellen die niet al te veel tijd in beslag nemen en waarbij één enkele rol niet het verschil maakt tussen winst en verlies zullen weinig weerstand ondervinden. Niets is echter frustrerender dan een volledig spel opbouwen, zo goed als onoverwinnelijk zijn en dan zo'n ellendige worp afleveren dat u liever onder de tafel kruipt. Hout vasthouden, maar mij overkomt het niet al te vaak, maar voor diegenen die wel last hebben van het fenomeen, veel sterkte in ieder geval. Raar maar waar zijn het deze mensen echter die echt wel een haat-liefde-verhouding hebben met hun dobbelsteen.
Nog een frustratie die me van het hart moet, is de worp zelf. Wat is er in godsnaam mis met het gewoon gooien van een teerling? Waarom zijn er altijd van die specialisten die hun resultaat ergens op de grond moeten gaan aflezen? Of die na vijf minuten zoeken de belachelijke vraag stellen of ze opnieuw mogen gooien. Nee, je mag niet meer gooien, je verliest het ganse spel en moet de speeltafel verlaten ! Of nog erger, de zogenaamde dobbelsteenfluisteraars die blijkbaar de gave hebben om ze een resultaat aan te praten, ze nadien ergerlijk tegen elkaar zitten te wrijven in hun handpalmen, zodat de eigenaar van het spel de talloze krasjes die dan gemaakt worden al in gedachten zit te verdringen.
U merkt het al, het laatste woord is er zeker nog niet over gezegd, maar ik heb in dit artikel alvast mijn Rubicon overgestoken.
maandag 27 februari 2012
zaterdag 18 februari 2012
Recycleerwoede
Sorteren, sorteren, sorteren en recycleren ... dat is de groene boodschap die één ieder van ons nu toch stilaan zou moeten snappen. De opwarming van de aarde is blijkbaar een feit, ook al hebben we de afgelopen weken in een ijskelder geleefd in ons Belgenland. De afvalberg wordt groter en groter en de consumptiemaatschappij eist z'n tol op alle mogelijke domeinen. In tijden van crisis moet je niet al te veel inspanningen leveren om deze toekomstgerichte boodschap uit te dragen ... er wordt sowieso beter gelet op de centen, dus laat ons de groene utopie nog maar even achterwege laten.
Erg moeilijk wel dat sorteren, elke gemeente heeft wel z'n voorwaarden voor een goed sorteer- en recycleerbeleid. Papier en karton strikt en netjes gescheiden houden is geen enkel probleem. Dit wordt maandelijks bij elkaar gezameld en ik moet zeggen dat ik met al m'n stansramen (voor de leken : dit zijn de overblijfselen van karton na het uitpunchen ofte uitdrukken van het kartonnen speelmateriaal) een goede klant ben. Gelukkig verzamel ik af en toe dozen van ietwat grotere bestellingen om dit netjes te verpakken en de ophalers een onbetaalbare dienst te bewijzen. De blauwe zak omvat bij ons het PMD afval, dus plastic flessen en flacons, metalen verpakkingen en drankkartons verdwijnen allemaal in de mooist ogende zak van allemaal. Met enkel wat bussen van fruitsap of melk, een blikje van oh zo lekker, ongezonde Zwanworstjes en een lege ketchup-flacon om het halfjaar is dit de zak die het minst in ons straatbeeld verschijnt echter.
De groencontainer (of GFT-bak) is dan weer een héél andere zaak. Die zit geregeld knoertvol, zeker na de talloze maaibeurten van het gras in lente en zomer, het scheren van de hagen en snoeien van de knotwilgen. Een tweewekelijkse ophaalbeurt lijkt af en toe een onoverbrugbare kloof. Zeker na het afknippen van de grassen in onze voortuin (met de nodige bleinen als resultaat), wordt er geopteerd voor de proptechniek, het bij elkaar stompen van het organische goedje. Dit leidt in tijden van vrieskou echter tot het niet volledig legen der groene bak, ergernis bij ophaler en klant, en dit desondanks het op voorhand binnenplaatsen van de bak ter ontdooiing. Maar we zijn en blijven plichtbewust en omarmen het sorteer- en recycleeridee.
Dit recycleren zet zich zonder meer ook door in onze spellenhobby. Ook hier wordt er volop gesorteerd en gerecycleerd. In deze moeilijke tijden worden niet alleen speelmateriaal, spelconcepten en thema's, maar zelfs hele spellen hergebruikt. De meeple is bijvoorbeeld in de afgelopen tien jaar uitgegroeid tot het speelmateriaal bij uitstek. Elke goede worker-placement omvat standaard één of meerdere setjes van deze houten figuurtjes, die hun naambekendheid ongetwijfeld wonnen met Carcassonne. Ondertussen zijn er héél wat soorten, zo zijn er vegimeeples, animeeples, camomeeples en nog talloze anderen. Veel uitgeverijen lijken deals afgesloten te hebben over het samengebruiken van bepaalde materialen. Zo is elk spel dat iets van een ruimte-thema uitademt voorzien van ruimteschepen van hetzelfde allooi. Of u nu een Eclipse of Eminent domain aanschaft, u kan de figuurtjes bij beiden terugvinden. En ik zou zo nog wel een tijdje kunnen doorgaan.
Wat misschien nog wel het meeste opvalt de laatste tijd, is het verschijnen van een heleboel herwerkte versies van een ouder spel. Het moet gezegd, in de meeste gevallen worden ze opgewaardeerd. Een nieuwe opsmuk, leuker en toepasselijker speelmateriaal en lichtjes aangepaste spelregels zijn heden ten dage de sleutel tot succes. Dit is recyclage ten top, maar in mijn ogen is ook dit een erg goede zaak. Liever een kwalitatief goed herwerkt product, dan een volledig nieuw (lees flauw afkooksel of samenraapsel) gegeven. Enige nadeel in héél deze zaak van recyclage zijn dan echter weer de centen. De releases volgen elkaar in sneltempo op en ze spreken ons en onze portemonnee allemaal wel aan. Er verschijnen limited editions of speciale jubileumuitgaves met nog straffer materiaal ... en bijhorende straffe prijs uiteraard. Ik kan u en mezelf dan ook enkel een tip geven door de woorden te gebruiken waarmee ik dit artikel ben gestart : sorteren, sorteren, sorteren ... en reclycleren.
Erg moeilijk wel dat sorteren, elke gemeente heeft wel z'n voorwaarden voor een goed sorteer- en recycleerbeleid. Papier en karton strikt en netjes gescheiden houden is geen enkel probleem. Dit wordt maandelijks bij elkaar gezameld en ik moet zeggen dat ik met al m'n stansramen (voor de leken : dit zijn de overblijfselen van karton na het uitpunchen ofte uitdrukken van het kartonnen speelmateriaal) een goede klant ben. Gelukkig verzamel ik af en toe dozen van ietwat grotere bestellingen om dit netjes te verpakken en de ophalers een onbetaalbare dienst te bewijzen. De blauwe zak omvat bij ons het PMD afval, dus plastic flessen en flacons, metalen verpakkingen en drankkartons verdwijnen allemaal in de mooist ogende zak van allemaal. Met enkel wat bussen van fruitsap of melk, een blikje van oh zo lekker, ongezonde Zwanworstjes en een lege ketchup-flacon om het halfjaar is dit de zak die het minst in ons straatbeeld verschijnt echter.
De groencontainer (of GFT-bak) is dan weer een héél andere zaak. Die zit geregeld knoertvol, zeker na de talloze maaibeurten van het gras in lente en zomer, het scheren van de hagen en snoeien van de knotwilgen. Een tweewekelijkse ophaalbeurt lijkt af en toe een onoverbrugbare kloof. Zeker na het afknippen van de grassen in onze voortuin (met de nodige bleinen als resultaat), wordt er geopteerd voor de proptechniek, het bij elkaar stompen van het organische goedje. Dit leidt in tijden van vrieskou echter tot het niet volledig legen der groene bak, ergernis bij ophaler en klant, en dit desondanks het op voorhand binnenplaatsen van de bak ter ontdooiing. Maar we zijn en blijven plichtbewust en omarmen het sorteer- en recycleeridee.
Dit recycleren zet zich zonder meer ook door in onze spellenhobby. Ook hier wordt er volop gesorteerd en gerecycleerd. In deze moeilijke tijden worden niet alleen speelmateriaal, spelconcepten en thema's, maar zelfs hele spellen hergebruikt. De meeple is bijvoorbeeld in de afgelopen tien jaar uitgegroeid tot het speelmateriaal bij uitstek. Elke goede worker-placement omvat standaard één of meerdere setjes van deze houten figuurtjes, die hun naambekendheid ongetwijfeld wonnen met Carcassonne. Ondertussen zijn er héél wat soorten, zo zijn er vegimeeples, animeeples, camomeeples en nog talloze anderen. Veel uitgeverijen lijken deals afgesloten te hebben over het samengebruiken van bepaalde materialen. Zo is elk spel dat iets van een ruimte-thema uitademt voorzien van ruimteschepen van hetzelfde allooi. Of u nu een Eclipse of Eminent domain aanschaft, u kan de figuurtjes bij beiden terugvinden. En ik zou zo nog wel een tijdje kunnen doorgaan.
Wat misschien nog wel het meeste opvalt de laatste tijd, is het verschijnen van een heleboel herwerkte versies van een ouder spel. Het moet gezegd, in de meeste gevallen worden ze opgewaardeerd. Een nieuwe opsmuk, leuker en toepasselijker speelmateriaal en lichtjes aangepaste spelregels zijn heden ten dage de sleutel tot succes. Dit is recyclage ten top, maar in mijn ogen is ook dit een erg goede zaak. Liever een kwalitatief goed herwerkt product, dan een volledig nieuw (lees flauw afkooksel of samenraapsel) gegeven. Enige nadeel in héél deze zaak van recyclage zijn dan echter weer de centen. De releases volgen elkaar in sneltempo op en ze spreken ons en onze portemonnee allemaal wel aan. Er verschijnen limited editions of speciale jubileumuitgaves met nog straffer materiaal ... en bijhorende straffe prijs uiteraard. Ik kan u en mezelf dan ook enkel een tip geven door de woorden te gebruiken waarmee ik dit artikel ben gestart : sorteren, sorteren, sorteren ... en reclycleren.
woensdag 15 februari 2012
Dol op de Schacht ?!?
Voetbalminnend België zal morgenavond ongetwijfeld aan z'n televisietoestel gekluisterd zitten. Dan vinden namelijk de heenwedstrijden in de Europa League plaats. Met niet minder dan drie ploegen is België eindelijk terug vertegenwoordigd in Europa. In deze knock-out-fase wordt het alles of niets voor Anderlecht, Brugge en Standard. De tegenstanders, respectievelijk AZ, Hannover en Wisla Krakow, zijn niet meteen de meest tot de verbeelding sprekende ploegen, maar dat is dan ook weer de verdienste van de groepswinnaar uit de poules.
Persoonlijk vind ik deze loting vooral erg dubbel. Je hebt een "grotere" kans om je te plaatsen voor de volgende ronde, maar zo'n underdogs zijn erg gevaarlijke klanten. Je hebt niets te winnen, enkel erg véél te verliezen. Loot je een confrontatie tegen een ploegje als ... laat ons zeggen ... Manchester United zijn de verwachtingen op z'n minst gezegd toch anders dan tegen concurrenten van dit allooi. Het duel dat zonder meer het meest in het oog springt van deze drie is die van Anderlecht tegen AZ, op papier ploegen die elkaar waarschijnlijk waard zullen zijn. Anderlecht is ook de ploeg die tot nog toe hoge ogen gooide in Europa, door vlotjes de maat te nemen van iedereen in hun poule. De paars-witten steken met kop en nek boven de tegenstrevers uit in de vaderlandse competitie op dit moment en kunnen, na hun zege tegen Standard, vol vertrouwen afzakken naar Alkmaar.
In de 20-koppige selectie van coach Ariël Jacobs vinden we Anderlecht boegbeeld Olivier Deschacht terug. Het is wel onzeker of hij zal spelen, want na z'n blessure en gepalaver over de aanvoerdersband hebben we hem niet veel meer in actie gezien. Op deze solide verdediger komen er dan ook vaak golven van kritiek, soms terecht, soms ook onterecht ... maar over de sportieve prestaties van deze Deschacht heb ik het liever niet (tenzij deze betrekking hebben op z'n knappe vrouw).
Ik wilde graag even de aandacht vestigen op een andere naamgenoot (of toch deels) De "Schacht" die z'n sport op dit ogenblik totaal domineert. De bordspel-ontwikkel-sport wordt aangevoerd door deze sympathieke Duitser (jaja, die zijn er echt wel degelijk) Michael Schacht. Op de jaarlijkse speelgoedbeurs in Nürnberg kon je er niet naast kijken. Z'n naam prijkte op diverse kaartjes bij de desbetreffende nieuwigheden in spellenland. Africana, Zooloretto Würfelspiel, 5 vor 12, Crazy creatures of dr. Doom, Mondo Sapiens en Zooloretto XXL. Dit is het lijstje van spellen die hij klaarstoomde voor de kleinere broer van Spiel (hoewel je dit eigenlijk zo niet mag zeggen, voor de Duitse markt is Nürnberg ongetwijfeld erg belangrijk, vandaar ook dat vooral de Duitse uitgeverijen daar met nieuwe spellen verschijnen).
Michael Schacht staat voor mij persoonlijk voor : een minimum aan spelregels, voor een maximum aan speelplezier. Bovendien is hij ook erg mee met z'n tijd, sociale media worden uitgebuit om z'n product aan de man te brengen. Diverse smartphone en tablet-applicaties verschijnen van z'n spellen en zorgen zo voor een nog breder publiek. Z'n website is netjes opgebouwd en neemt je bijvoorbeeld mee achter de schermen, zodat je z'n volgende projecten netjes kan volgen. Breng hem zeker eens een bezoekje op michaelschacht.net
We moeten echter ook een kritische noot durven stellen. Is zo'n overvloed aan kwantiteit niet nefast voor de kwaliteit? Het antwoord hierop zal ongetwijfeld naar de positieve, of in Schacht z'n geval, de negatieve kant uitdraaien. Het komt er dan gewoon op neer om als consument het kaf van het koren te scheiden veronderstel ik. Wat als uitgeverijen niet meer kijken naar spelconcept, maar enkel selecteren op een grote naam van de auteur? Is een contract onmiddellijk getekend, ook al levert men waardeloze brol af? Misschien dat er dan toch nog ooit een bod zal komen van FC Barcelona als Puyol er de brui aan geeft. Conclusie van het verhaal : voetbal of spelletjes, het is één pot nat. Of u nu een fan bent van de Schacht of niet ... hij laat niemand onberoerd!
Persoonlijk vind ik deze loting vooral erg dubbel. Je hebt een "grotere" kans om je te plaatsen voor de volgende ronde, maar zo'n underdogs zijn erg gevaarlijke klanten. Je hebt niets te winnen, enkel erg véél te verliezen. Loot je een confrontatie tegen een ploegje als ... laat ons zeggen ... Manchester United zijn de verwachtingen op z'n minst gezegd toch anders dan tegen concurrenten van dit allooi. Het duel dat zonder meer het meest in het oog springt van deze drie is die van Anderlecht tegen AZ, op papier ploegen die elkaar waarschijnlijk waard zullen zijn. Anderlecht is ook de ploeg die tot nog toe hoge ogen gooide in Europa, door vlotjes de maat te nemen van iedereen in hun poule. De paars-witten steken met kop en nek boven de tegenstrevers uit in de vaderlandse competitie op dit moment en kunnen, na hun zege tegen Standard, vol vertrouwen afzakken naar Alkmaar.
In de 20-koppige selectie van coach Ariël Jacobs vinden we Anderlecht boegbeeld Olivier Deschacht terug. Het is wel onzeker of hij zal spelen, want na z'n blessure en gepalaver over de aanvoerdersband hebben we hem niet veel meer in actie gezien. Op deze solide verdediger komen er dan ook vaak golven van kritiek, soms terecht, soms ook onterecht ... maar over de sportieve prestaties van deze Deschacht heb ik het liever niet (tenzij deze betrekking hebben op z'n knappe vrouw).
Ik wilde graag even de aandacht vestigen op een andere naamgenoot (of toch deels) De "Schacht" die z'n sport op dit ogenblik totaal domineert. De bordspel-ontwikkel-sport wordt aangevoerd door deze sympathieke Duitser (jaja, die zijn er echt wel degelijk) Michael Schacht. Op de jaarlijkse speelgoedbeurs in Nürnberg kon je er niet naast kijken. Z'n naam prijkte op diverse kaartjes bij de desbetreffende nieuwigheden in spellenland. Africana, Zooloretto Würfelspiel, 5 vor 12, Crazy creatures of dr. Doom, Mondo Sapiens en Zooloretto XXL. Dit is het lijstje van spellen die hij klaarstoomde voor de kleinere broer van Spiel (hoewel je dit eigenlijk zo niet mag zeggen, voor de Duitse markt is Nürnberg ongetwijfeld erg belangrijk, vandaar ook dat vooral de Duitse uitgeverijen daar met nieuwe spellen verschijnen).
Michael Schacht staat voor mij persoonlijk voor : een minimum aan spelregels, voor een maximum aan speelplezier. Bovendien is hij ook erg mee met z'n tijd, sociale media worden uitgebuit om z'n product aan de man te brengen. Diverse smartphone en tablet-applicaties verschijnen van z'n spellen en zorgen zo voor een nog breder publiek. Z'n website is netjes opgebouwd en neemt je bijvoorbeeld mee achter de schermen, zodat je z'n volgende projecten netjes kan volgen. Breng hem zeker eens een bezoekje op michaelschacht.net
We moeten echter ook een kritische noot durven stellen. Is zo'n overvloed aan kwantiteit niet nefast voor de kwaliteit? Het antwoord hierop zal ongetwijfeld naar de positieve, of in Schacht z'n geval, de negatieve kant uitdraaien. Het komt er dan gewoon op neer om als consument het kaf van het koren te scheiden veronderstel ik. Wat als uitgeverijen niet meer kijken naar spelconcept, maar enkel selecteren op een grote naam van de auteur? Is een contract onmiddellijk getekend, ook al levert men waardeloze brol af? Misschien dat er dan toch nog ooit een bod zal komen van FC Barcelona als Puyol er de brui aan geeft. Conclusie van het verhaal : voetbal of spelletjes, het is één pot nat. Of u nu een fan bent van de Schacht of niet ... hij laat niemand onberoerd!
zaterdag 11 februari 2012
Verwachtingspatronen
Hoge verwachtingen leiden vaak tot serieuze tegenvallers. Vaak is dit terecht, maar af en toe gebiedt de eerlijkheid ons toch te zeggen dat de kritiek overdreven is en eigenlijk kant nog wal raakt. Ieder z'n verwachtingspatroon is natuurlijk anders en dat maakt het er allemaal niet makkelijker op.
Wat doe je als je op jonge leeftijd al de top hebt bereikt? Wat als je je meesterwerk eigenlijk al hebt afgeleverd? Is alles wat nadien dan nog van jou verschijnt, elke stap die je doet, elke zucht die je slaakt onvoldoende voor deze harde wereld? Kan je wel appelen en peren gaan vergelijken? Vaak wordt een geschreven recensie of punten van kritiek overigens gegeven na een gevoelsmatige ervaring die je omtrent het bepaalde product ervaren hebt. Waar blijft dan de objectiviteit? Waarop kan je verder gaan en wie verdient je vertrouwen?
Hierbij kan ik je enkel de tip geven om recensenten te zoeken waarmee je het in de meerderheid van de gevallen eens bent, zonder zelf een kritische blik op het geheel te verliezen. Wat voor persoon A voldoet, blijft voor persoon B jammerlijk genoeg onder de verwachtingen. Een verwachtingspatroon dat vaak al op voorhand wordt opgehangen ergens achteraan in je hoofd. Het zal wel zus en zo moeten zijn om top te zijn, anders is het een flop. De realiteit leert me echter dat er nooit echt wit of zwart mag gekeken worden. Ikzelf daarentegen ben een specialist geworden in de tinten van grijs. En als u me niet gelooft, dan nodig ik u vriendelijk uit om ons interieur thuis eens van naderbij te komen bekijken.
Vaak is het bij mij wel lichtgrijs, dus als bij jou het glas ook vaker halfvol is, dan halfleeg, dan ben je bij mij misschien aan het juiste adres. Graag had ik deze theorie even gestaafd aan een voorbeeld waarover al veel (virtuele) inkt gevloeid is. Kingdom builder van Queen Games meerbepaald. Dit spel is van auteur Donald X. Vaccarino. Misschien zegt deze naam u totaal niets, maar weet dan dat hij met z'n vorige spel Dominion een spelmechanisme volledig op de (letterlijke) kaart heeft gezet. Deckbuilding, het optimaliseren van je kaartenvoorraad, bestond al wel, maar was toch wel wat in de vergetelheid geraakt. Nu verscheen er echter de éne na de andere Dominion-clone en werd het deckbuilding-principe opgevist in allerhande mogelijke spellen, met verdeeld succes wel te verstaan.
De spanning was dan ook te snijden wanneer de voortgang van de ontwikkeling van z'n nieuwste product druppelsgewijs op de "geek" verscheen. Met een titel als "Kingdom builder" werden de verwachtingen enkel hoger bij de Vaccarino-fans. Dit zou en moest een expertenspel pur sang worden. Maar waarom werd er ineens een Queen games-logo opgeplakt? Staan die niet garant voor het betere familiespel, met éénduidige en éénvoudige spelregels, niet te veel poespas en een typische eurostijl? Er wordt al geschoten op de pianist alvorens er een zwarte toets werd aangeraakt. Na het lezen van de spelregels heb ik echter zonder twijfelen het spel aangeschaft. Ik heb het al zéér vaak op tafel kunnen brengen en zal u dan ook graag een snoeiharde recensie voorschotelen.
Kingdom builder is voor mij wat een spel moet zijn : plezant en spannend van begin tot eind! U dient slechts met drie spelregels rekening te houden : kaartje uitspelen, 3 huisjes op het speelbord plaatsen en tenslotte een nieuw kaartje trekken. Het kaartje spelen is overigens zéér eenvoudig, u heeft er maar één, dus u moet zelfs niet nadenken. Nadien dient u 3 eigen huisjes op het speelbord te brengen. Enige voorwaarde is dat u ze plaatst op het landschapstype dat uw kaartje aantoont en indien mogelijk aangrenzend aan uw vorige bouwsels. Tenslotte trekt u een nieuw kaartje zodat u de volgende ronde ook kan meespelen. Zo gauw iemand z'n 40 huisjes op het bord heeft staan, worden de punten verdeeld. Veel makkelijker kan het niet, het hoeft dan ook niet moeilijk te zijn om geniaal te zijn.
De kracht van het spel bevindt zich vooral in de grote variëteit en diversiteit. Je speelt met 4 van de 8 speelborden en kan ze plaatsen in de richting zoals u dat wenst, een modulair speelbord dus (wat erg in is sinds Kolonisten van Catan de wereld veroverde). Daarnaast zijn er bij elk speelbord specifieke gebouwen die je van een extraatje voorzien als je ernaast gebouwen hebt. Deze extraatjes zorgen dat je een beetje tegen de basisregels kan gaan zondigen ... of ze op z'n minst een beetje meer in jouw voordeel kan doen uitdraaien. En tenslotte zijn er 10 opdrachtkaarten, waarvan er slechts 3 worden gebruikt in elk spel. Deze zorgen ervoor dat je in elk spel naar een ander doel zal streven, want deze opdrachten leveren je uiteindelijk de punten op. Elke combinatie van deze opdrachtkaarten met de gebouwen op het speelbord zorgen dan ook weer voor een andere tactiek of keuzes, zonder dat je er echt je hoofd over moet breken. Kortom, als ik dit spel op tafel leg, dan raak ik enkel de witte toetsen van mijn piano aan. En ondanks het feit dat mijn muzikale capaciteit nul komma nul is, weerklinkt er telkens een heerlijke symfonie.
Wat doe je als je op jonge leeftijd al de top hebt bereikt? Wat als je je meesterwerk eigenlijk al hebt afgeleverd? Is alles wat nadien dan nog van jou verschijnt, elke stap die je doet, elke zucht die je slaakt onvoldoende voor deze harde wereld? Kan je wel appelen en peren gaan vergelijken? Vaak wordt een geschreven recensie of punten van kritiek overigens gegeven na een gevoelsmatige ervaring die je omtrent het bepaalde product ervaren hebt. Waar blijft dan de objectiviteit? Waarop kan je verder gaan en wie verdient je vertrouwen?
Hierbij kan ik je enkel de tip geven om recensenten te zoeken waarmee je het in de meerderheid van de gevallen eens bent, zonder zelf een kritische blik op het geheel te verliezen. Wat voor persoon A voldoet, blijft voor persoon B jammerlijk genoeg onder de verwachtingen. Een verwachtingspatroon dat vaak al op voorhand wordt opgehangen ergens achteraan in je hoofd. Het zal wel zus en zo moeten zijn om top te zijn, anders is het een flop. De realiteit leert me echter dat er nooit echt wit of zwart mag gekeken worden. Ikzelf daarentegen ben een specialist geworden in de tinten van grijs. En als u me niet gelooft, dan nodig ik u vriendelijk uit om ons interieur thuis eens van naderbij te komen bekijken.
Vaak is het bij mij wel lichtgrijs, dus als bij jou het glas ook vaker halfvol is, dan halfleeg, dan ben je bij mij misschien aan het juiste adres. Graag had ik deze theorie even gestaafd aan een voorbeeld waarover al veel (virtuele) inkt gevloeid is. Kingdom builder van Queen Games meerbepaald. Dit spel is van auteur Donald X. Vaccarino. Misschien zegt deze naam u totaal niets, maar weet dan dat hij met z'n vorige spel Dominion een spelmechanisme volledig op de (letterlijke) kaart heeft gezet. Deckbuilding, het optimaliseren van je kaartenvoorraad, bestond al wel, maar was toch wel wat in de vergetelheid geraakt. Nu verscheen er echter de éne na de andere Dominion-clone en werd het deckbuilding-principe opgevist in allerhande mogelijke spellen, met verdeeld succes wel te verstaan.
De spanning was dan ook te snijden wanneer de voortgang van de ontwikkeling van z'n nieuwste product druppelsgewijs op de "geek" verscheen. Met een titel als "Kingdom builder" werden de verwachtingen enkel hoger bij de Vaccarino-fans. Dit zou en moest een expertenspel pur sang worden. Maar waarom werd er ineens een Queen games-logo opgeplakt? Staan die niet garant voor het betere familiespel, met éénduidige en éénvoudige spelregels, niet te veel poespas en een typische eurostijl? Er wordt al geschoten op de pianist alvorens er een zwarte toets werd aangeraakt. Na het lezen van de spelregels heb ik echter zonder twijfelen het spel aangeschaft. Ik heb het al zéér vaak op tafel kunnen brengen en zal u dan ook graag een snoeiharde recensie voorschotelen.
Kingdom builder is voor mij wat een spel moet zijn : plezant en spannend van begin tot eind! U dient slechts met drie spelregels rekening te houden : kaartje uitspelen, 3 huisjes op het speelbord plaatsen en tenslotte een nieuw kaartje trekken. Het kaartje spelen is overigens zéér eenvoudig, u heeft er maar één, dus u moet zelfs niet nadenken. Nadien dient u 3 eigen huisjes op het speelbord te brengen. Enige voorwaarde is dat u ze plaatst op het landschapstype dat uw kaartje aantoont en indien mogelijk aangrenzend aan uw vorige bouwsels. Tenslotte trekt u een nieuw kaartje zodat u de volgende ronde ook kan meespelen. Zo gauw iemand z'n 40 huisjes op het bord heeft staan, worden de punten verdeeld. Veel makkelijker kan het niet, het hoeft dan ook niet moeilijk te zijn om geniaal te zijn.
De kracht van het spel bevindt zich vooral in de grote variëteit en diversiteit. Je speelt met 4 van de 8 speelborden en kan ze plaatsen in de richting zoals u dat wenst, een modulair speelbord dus (wat erg in is sinds Kolonisten van Catan de wereld veroverde). Daarnaast zijn er bij elk speelbord specifieke gebouwen die je van een extraatje voorzien als je ernaast gebouwen hebt. Deze extraatjes zorgen dat je een beetje tegen de basisregels kan gaan zondigen ... of ze op z'n minst een beetje meer in jouw voordeel kan doen uitdraaien. En tenslotte zijn er 10 opdrachtkaarten, waarvan er slechts 3 worden gebruikt in elk spel. Deze zorgen ervoor dat je in elk spel naar een ander doel zal streven, want deze opdrachten leveren je uiteindelijk de punten op. Elke combinatie van deze opdrachtkaarten met de gebouwen op het speelbord zorgen dan ook weer voor een andere tactiek of keuzes, zonder dat je er echt je hoofd over moet breken. Kortom, als ik dit spel op tafel leg, dan raak ik enkel de witte toetsen van mijn piano aan. En ondanks het feit dat mijn muzikale capaciteit nul komma nul is, weerklinkt er telkens een heerlijke symfonie.
dinsdag 7 februari 2012
Ook last van hypermetropie?
Graag wilde ik nog eens een alledaags spellenprobleem aankaarten. Maar vooraleer me hier op te storten geef ik u nog graag deze pedagogisch verantwoorde introductie. Dit wetenschappelijke stukje bevat de meer gangbare en menselijke uitleg die de hypermetropia met zich meebrengt en verhoogt zonder enige twijfel de kwaliteit van deze blog.
"Verziendheid ofte hypermetropie wordt veroorzaakt door een te korte oogas of een te geringe sterkte van het brekend stelsel van het oog (hoornvlies plus ooglens), waardoor het beeld van voorwerpen 'achter het netvlies' gevormd wordt. Om voorwerpen scherp op het netvlies te krijgen, zal de ooglens voortdurend moeten accommoderen, wat vermoeiend is en hoofdpijn kan geven alsmede branderige ogen en concentratieproblemen; met name in de avond. Dit heeft wel zijn grenzen, bij hoge positieve sterktes en voorbij de leeftijd van 40 jaar kan ook in de verte niet scherp gezien worden."
Ik moet eerlijk toegeven dat ik de 40 vooralsnog niet aan het benaderen ben en dat ik nog maar net een jaartje op tram 3 ben gestapt, maar als ik de realiteit onder ogen durf zien, dan moet ik toch concluderen dat er stilaan meer en meer informatie ergens "in process" verloren gaat en dat de lettertjes in mijn spelregelboekjes soms beginnen te dansen. Gelukkig is deze dans nog beperkt en is misselijkheid niet aan de orde. Dit zou een regelrechte ramp zijn en mij passie-ongeschikt maken. Neen, fysiek is er vooralsnog geen probleem, misschien situeert zich dat eerder op het psychologische vlak. Begint de grote kwantiteit aan regels mij parten te spelen of is het eerder het vluchtig diagonaal doorlezen van deze lectuur die me tot fouten laat overgaan?
Het was me al enkele keren opgevallen dat wanneer je spellen speelt met verschillende mensen of speelgroepen, op diverse locaties, dat elk spel toch weer z'n eigen leven gaat leiden. Meningen kunnen en moeten verschillen, maar als er echt complete uitersten van kritiek op een spel verschijnen, dan moet je op je hoede zijn. Zo kon ik mensen al meermaals geruststellen toen bleek dat ze de hele tijd fout hadden gespeeld.
Sommige fouten kunnen verstrekkende gevolgen hebben, zo bleek de afgelopen weken.
Op mijn SpinLi-blog en via andere kanalen vertelde ik al over het spel Eminent Domain, een kaartspel dat alles in zich heeft om een toppertje te zijn. (Indien u geïnteresseerd zou zijn in meer concrete info omtrent dit spel, dan verwijs ik u daar ook graag naar toe) Toch ervoeren we steeds een gevoel van teleurstelling, wegens te snel afgelopen. Een knagend gevoel dat ons niet losliet. Zou een uitbreiding zich opdringen om het spel "af" te maken? Of zaten we zelf een keertje fout? Na het nogmaals doornemen van de spelregels en het bekijken van de verklarende spelregelfilmpjes die alom tegenwoordig zijn op het internet, werd al snel duidelijk dat we een cruciale spelregel over het hoofd hadden gezien. Nooit gedacht dat zo'n "klein" detail, zo'n verstrekkende gevolgen zou kunnen hebben. Het mogen nemen van een extra handkaart van je persoonlijke voorraad na het niet meespelen met een rol, was de grote boosdoener. Plotsklaps sluipt dit spel zomaar ineens mijn persoonlijke top tien binnen, en dat wil toch al wel wat zeggen.
Hoogstwaarschijnlijk kent u allen wel zo'n voorbeeld van "de kleine lettertjes onvoldoende gelezen". Wel ... af en toe worden zelfs de grote letters fout gelezen of anders geïnterpreteerd. Ik zou dan ook een pluim willen geven aan uitgeverijen die tijd en kunde investeren in een duidelijk spelregelboek, zowel op volledigheid als op lettergrootte en -type. Deze "oude" man z'n ogen danken u van harte.
"Verziendheid ofte hypermetropie wordt veroorzaakt door een te korte oogas of een te geringe sterkte van het brekend stelsel van het oog (hoornvlies plus ooglens), waardoor het beeld van voorwerpen 'achter het netvlies' gevormd wordt. Om voorwerpen scherp op het netvlies te krijgen, zal de ooglens voortdurend moeten accommoderen, wat vermoeiend is en hoofdpijn kan geven alsmede branderige ogen en concentratieproblemen; met name in de avond. Dit heeft wel zijn grenzen, bij hoge positieve sterktes en voorbij de leeftijd van 40 jaar kan ook in de verte niet scherp gezien worden."
Ik moet eerlijk toegeven dat ik de 40 vooralsnog niet aan het benaderen ben en dat ik nog maar net een jaartje op tram 3 ben gestapt, maar als ik de realiteit onder ogen durf zien, dan moet ik toch concluderen dat er stilaan meer en meer informatie ergens "in process" verloren gaat en dat de lettertjes in mijn spelregelboekjes soms beginnen te dansen. Gelukkig is deze dans nog beperkt en is misselijkheid niet aan de orde. Dit zou een regelrechte ramp zijn en mij passie-ongeschikt maken. Neen, fysiek is er vooralsnog geen probleem, misschien situeert zich dat eerder op het psychologische vlak. Begint de grote kwantiteit aan regels mij parten te spelen of is het eerder het vluchtig diagonaal doorlezen van deze lectuur die me tot fouten laat overgaan?
Het was me al enkele keren opgevallen dat wanneer je spellen speelt met verschillende mensen of speelgroepen, op diverse locaties, dat elk spel toch weer z'n eigen leven gaat leiden. Meningen kunnen en moeten verschillen, maar als er echt complete uitersten van kritiek op een spel verschijnen, dan moet je op je hoede zijn. Zo kon ik mensen al meermaals geruststellen toen bleek dat ze de hele tijd fout hadden gespeeld.
Sommige fouten kunnen verstrekkende gevolgen hebben, zo bleek de afgelopen weken.
Op mijn SpinLi-blog en via andere kanalen vertelde ik al over het spel Eminent Domain, een kaartspel dat alles in zich heeft om een toppertje te zijn. (Indien u geïnteresseerd zou zijn in meer concrete info omtrent dit spel, dan verwijs ik u daar ook graag naar toe) Toch ervoeren we steeds een gevoel van teleurstelling, wegens te snel afgelopen. Een knagend gevoel dat ons niet losliet. Zou een uitbreiding zich opdringen om het spel "af" te maken? Of zaten we zelf een keertje fout? Na het nogmaals doornemen van de spelregels en het bekijken van de verklarende spelregelfilmpjes die alom tegenwoordig zijn op het internet, werd al snel duidelijk dat we een cruciale spelregel over het hoofd hadden gezien. Nooit gedacht dat zo'n "klein" detail, zo'n verstrekkende gevolgen zou kunnen hebben. Het mogen nemen van een extra handkaart van je persoonlijke voorraad na het niet meespelen met een rol, was de grote boosdoener. Plotsklaps sluipt dit spel zomaar ineens mijn persoonlijke top tien binnen, en dat wil toch al wel wat zeggen.
Hoogstwaarschijnlijk kent u allen wel zo'n voorbeeld van "de kleine lettertjes onvoldoende gelezen". Wel ... af en toe worden zelfs de grote letters fout gelezen of anders geïnterpreteerd. Ik zou dan ook een pluim willen geven aan uitgeverijen die tijd en kunde investeren in een duidelijk spelregelboek, zowel op volledigheid als op lettergrootte en -type. Deze "oude" man z'n ogen danken u van harte.
Abonneren op:
Posts (Atom)