Mocht ik de eindredacteur zijn geweest van de Gazet van Antwerpen, het Nieuwsblad of éénder welke andere sensatiekrant uit ons Vlaamse landsdeel, dan zou ik hoogstwaarschijnlijk een andere titel naar uw hoofd hebben geslingerd. "Monsterfile tussen E313 en E34" is een mogelijkheid, "Massahysterie bij spellenrantsoenering" is zonder twijfelen ook een deftige optie. U voelt me al komen, we zijn dit weekend te gast geweest in Broechem om deel te nemen aan de jaarlijkse spellenbeurs "Spel 2011", ingericht door Forumfederatie.
"Spel" stond de afgelopen jaren garant voor gezellige drukte, veel spelen, mooie koopjes en vooral erg veel sfeer en een mogelijkheid om eens bij te praten met gelijkgezinden. Dit laatste is ons dit jaar zeker weer gelukt, sommigen onder u zullen dit ongetwijfeld kunnen bevestigen. Het was zonder meer weer gezellig. Want eerlijk is eerlijk ... naast het spelen van spellen en het schrijven van belachelijke artikeltjes op blogjes van niemendal, is héérlijk leuteren en keuvelen over het reilen en zeilen in spellenland onze favoriete bezigheid.
De gezellige drukte van waar sprake, die was er ook weer. Spel is uitgegroeid tot een volwaardige beurs die twee dagen na elkaar knoertvol zit, geen tafeltje is nog vrij, ook gangen zijn goed gevuld (voorlopig nog zonder dat je een benauwd gevoel krijgt), maar het fiasco van de beurs heeft zich voltrokken in de winkel. De winkel die elk jaar toch het pronkstuk is van de beurs, met z'n talloze koopjes, zéér scherpe prijzen en die een aanslag is op uw rug en andere lijf en leden. Ik moet u eerlijk bekennen, lieve lezer, ik ben er zelfs niet geweest. Enerzijds had ik niet echt de nood aan nieuwe aankopen (lees : bestelling is reeds op vrijdagavond verwerkt) of koopjes, maar anderzijds had ik ook geen zin om twee uur kostbare speel- en keuveltijd te verdoen in de belachelijk lange rij wachtenden.
Ik denk ook dat de mensen van Forumfederatie de bui al voelden hangen. Het probleem met de kapotte handscanner werd alsnog vlug opgelost, dus dat mag geen excuus zijn. Maar die rij, die ellenlange rij van kuddedieren die zich gewillig naar de slacht'spellen'winkel lieten leiden, die loste allerminst op. Er moet dringend nagedacht worden over de organisatie en een praktische oplossing dringt zich op. Dubbele rijen, een extra verkoopstand voor de koopjes, een aparte vitrine waarin je alle spellen kan bekijken of op z'n minst een overzichtje van de koopjes op een affiche of op de powerpoint. Het zou misschien al het één en ander oplossen. Uitwijken naar een andere locatie, met alle gevolgen vandien zoals extra inkom en/of een verdere verplaatsing, wordt plotseling toch een optie. Dat dit oplossen niet eenvoudig is, daar ben ik me van bewust, maar dat deze situatie enkel leidt tot enorm veel frustratie en vooral afhakende bezoekers de komende jaren, verontrust ons allen.
Nog een reden waarom het allemaal wat in de soep draaide, is de eindeloze beleefdheid van het spellen-spelende volkje. Zelfs de meest vredelievende "hobbits" hadden deze horror niet op die manier verwerkt, zij hadden zich ongetwijfeld wel ergens tussen gewurmd. Beleefd en netjes in de rij, terwijl de mensen aan de kassa met hun vingers staan te draaien. Iedereen neemt toch oeverloos z'n tijd om naar al die spelletjes te kijken in de winkel. Op zich geen probleem, maar als je weet wat je gaat aanschaffen, zet je zelf dan toch een keer en gooi je gewicht in de strijd. Dit heb ik dan ook gedaan, of liever mijn stroman, aangezien deze meer gewicht in de schaal bleek te kunnen leggen (waarvoor dank D.C.). Een vechtpartij hoeft nu ook weer niet, een potje Dobble om te beslissen wie voorrang krijgt, moet daarentegen wel kunnen. Survival of the fittest weet u wel? Voor één keer kan ik toch wel zeggen dat duwen, trekken en voorsteken pedagogisch WEL verantwoord is ... en neen, lieve kindjes van mijn klas die hier misschien ook eens passeren, dit geldt maandagmorgen op de speelplaats niet.
zaterdag 26 november 2011
dinsdag 22 november 2011
Don't shoot the messenger !
Beroepshalve en hobbygewijs kom ik met dezelfde zaken in contact, namelijk het overbrengen van informatie aan een welbepaalde doelgroep, die in zoverre mogelijk openstaat om de kennis die ik aanreik aan te nemen en zich eigen te maken. Vaak zie je in de oogjes van de kinderen dan ook een blik van verwondering en bewondering voor het alwetende orakel vooraan in de klas. Verbazing alom als je hen tracht duidelijk te maken dat Jezus een Jood is, dat ijsberen echt wel geen pinguïns verorberen of dat er een verhouding bestaat tussen de diameter en de omtrek van een cirkel die ongeveer 3,14 is en hieruit afleiden dat de omtrek van de cirkel op een héél eenvoudige manier, nl. twee maal straal maal pi, kan gevonden worden.
In de ogen van mijn collega-medespelers rond de spellentafel is het af en toe ook verwondering en bewondering, maar dat laat zich dan toch wel blijken op een héél andere manier. Terwijl jij de spelregels diezelfde dag nog hebt doorgenomen, gestructureerd in je hoofd hebt geprent om deze op een zo vloeiend mogelijke manier te demonstreren, zodat er méér speeltijd rest en er eventueel nog een tussendoortje op tafel kan verschijnen, kijken zij met grote, vragende ogen toe. Af en toe komt er dan een redelijk hatelijke vraag, waarop het antwoord slechts vijf seconden verwijderd was van uw lippen. U moet uw strakke uitlegschema even onderbreken en de flow is gebroken. Wat er rest, is nog een hele hoop gestommel en euhs die over de tafel rollen, nog meer vragen en vooral ... tijdverlies.
Het spelregelboekje ter hand nemen, is zonder meer het hatelijkste wat er bestaat. Uiteraard niet ter controle van een eventueel obstakel of het volgen van een stappenplannetje om u door een speelbeurt te loodsen. Maar er is niets zo ergerlijk als de spelregels lezen terwijl er gezucht, gepuft, gekeuveld, gelachen en vooral ... gespeculeerd wordt over hoe het spel wel in z'n werk zou gaan. En ik vind dit zowel in het geval van luisteraar, als lezer het geval.
Dus ik herhaal, een strakke voorbereiding, de regels in het hoofd prenten en gaan met die banaan.
Er is ook één erg groot nadeel aan deze strategie (of is het tactiek?). Wat in jouw ogen geldt als zijnde een vloeiende spelregeluitleg komt bij sommige tegenstrevers over als een alwetendheid omtrent die nieuwe spel, dat ook jij incluis nooit of slechts éénmalig hebt gespeeld. Een cordon sanitaire trekt zich dan ook al op vooraleer de eerste dobbelsteen over de tafel rolt, het eerste kaartje is uitgespeeld of de eerste actie is ondernomen. Met lede ogen ziet u het tafereel aan. Er wordt tegen de onbetwiste kenner van de spelregels gespeeld. Terwijl ze in alle goedheid die welbepaalde spelregel nog eens herhalen en u tegelijkertijd een dolk tussen de ribben planten. Uiteraard gaat er iemand anders met de overwinning lopen, is het hoongelach uw deel en blijft er bij u enkel een gevoel van machteloosheid achter, ondanks het feit dat u het nog steeds een fantastisch spel vindt.
Hetzelfde gevoel bekruipt me na het uitleggen van een lesje verhoudingen, breuken omzetten in procenten en omgekeerd of een ongelijke verdeling waarbij god weet waarom er viermaal zoveel beuken worden gepland dan eiken, die op hun beurt dubbel zo vaak aanwezig zijn als de kastanjes in het bos. Soms wil de frank, of op dit moment toch wel wankele euro niet vallen en dan rest er enkel een herhaling, een herhaling van de regels, ook al rolt er af en toe al een "waarom-moeten-we-dat-in-godsnaam-kennen" over de banken. En het is in die momenten, lieve lezers, dat een boodschapper ongestoord z'n taak naar behoren probeert uit te voeren. Met de glimlach en een gevoel van berusting gaat hij z'n volgende nederlaag tegemoet, wetende dat er sowieso ooit een mooie, zoete overwinning uit de bus zal komen. That keeps you going !
In de ogen van mijn collega-medespelers rond de spellentafel is het af en toe ook verwondering en bewondering, maar dat laat zich dan toch wel blijken op een héél andere manier. Terwijl jij de spelregels diezelfde dag nog hebt doorgenomen, gestructureerd in je hoofd hebt geprent om deze op een zo vloeiend mogelijke manier te demonstreren, zodat er méér speeltijd rest en er eventueel nog een tussendoortje op tafel kan verschijnen, kijken zij met grote, vragende ogen toe. Af en toe komt er dan een redelijk hatelijke vraag, waarop het antwoord slechts vijf seconden verwijderd was van uw lippen. U moet uw strakke uitlegschema even onderbreken en de flow is gebroken. Wat er rest, is nog een hele hoop gestommel en euhs die over de tafel rollen, nog meer vragen en vooral ... tijdverlies.
Het spelregelboekje ter hand nemen, is zonder meer het hatelijkste wat er bestaat. Uiteraard niet ter controle van een eventueel obstakel of het volgen van een stappenplannetje om u door een speelbeurt te loodsen. Maar er is niets zo ergerlijk als de spelregels lezen terwijl er gezucht, gepuft, gekeuveld, gelachen en vooral ... gespeculeerd wordt over hoe het spel wel in z'n werk zou gaan. En ik vind dit zowel in het geval van luisteraar, als lezer het geval.
Dus ik herhaal, een strakke voorbereiding, de regels in het hoofd prenten en gaan met die banaan.
Er is ook één erg groot nadeel aan deze strategie (of is het tactiek?). Wat in jouw ogen geldt als zijnde een vloeiende spelregeluitleg komt bij sommige tegenstrevers over als een alwetendheid omtrent die nieuwe spel, dat ook jij incluis nooit of slechts éénmalig hebt gespeeld. Een cordon sanitaire trekt zich dan ook al op vooraleer de eerste dobbelsteen over de tafel rolt, het eerste kaartje is uitgespeeld of de eerste actie is ondernomen. Met lede ogen ziet u het tafereel aan. Er wordt tegen de onbetwiste kenner van de spelregels gespeeld. Terwijl ze in alle goedheid die welbepaalde spelregel nog eens herhalen en u tegelijkertijd een dolk tussen de ribben planten. Uiteraard gaat er iemand anders met de overwinning lopen, is het hoongelach uw deel en blijft er bij u enkel een gevoel van machteloosheid achter, ondanks het feit dat u het nog steeds een fantastisch spel vindt.
Hetzelfde gevoel bekruipt me na het uitleggen van een lesje verhoudingen, breuken omzetten in procenten en omgekeerd of een ongelijke verdeling waarbij god weet waarom er viermaal zoveel beuken worden gepland dan eiken, die op hun beurt dubbel zo vaak aanwezig zijn als de kastanjes in het bos. Soms wil de frank, of op dit moment toch wel wankele euro niet vallen en dan rest er enkel een herhaling, een herhaling van de regels, ook al rolt er af en toe al een "waarom-moeten-we-dat-in-godsnaam-kennen" over de banken. En het is in die momenten, lieve lezers, dat een boodschapper ongestoord z'n taak naar behoren probeert uit te voeren. Met de glimlach en een gevoel van berusting gaat hij z'n volgende nederlaag tegemoet, wetende dat er sowieso ooit een mooie, zoete overwinning uit de bus zal komen. That keeps you going !
woensdag 9 november 2011
Doe mij maar zonder epidurale ...
Gisteren kregen mijn zwangere vriendin en ikzelf een rondleiding in het moederhuis van Herentals waar we binnen enkele weken te gast zullen zijn. We kregen de nodige info omtrent papierwerk, spannende autoritten naar de spoed en nagelbijtende momenten in de verloskamer. Ik heb me voorlopig sterk kunnen houden en hoop deze lijn zeker door te trekken, maar ik kan niets beloven.
Het is toch een hele verandering hoor ik langs alle kanten fluisteren en roepen. Andere gaan het fenomeen van een baby toch nuanceren en zeggen dat "ééntje nog wel gaat, maar vanaf die tweede ..."
Desalniettemin staan er ons spannende momenten te wachten. Hopelijk komt er wel geen telefoontje tijdens Spel 2011, dat is niet echt het moment en bovendien ietsje te vroeg naar onze zin.
Sprakeloos en met de nodige aandacht volgde ik dan maar de professionele uitleg over de epidurale verdoving, tot ik jammerlijk genoeg hoorde dat dit niet voor de papa is weggelegd en dat dit weer enkel voor de mama is. Ik heb de indruk dat mama's echt wel bevoordeeld worden inzake de bevalling. Is het niet al erg genoeg dat een man zich 9 maanden moet wegcijferen vanwege een "ik ben wel zwanger hé!"? Ontstressen in het bad is ook een optie, maar ook hier mag de papa niet meegenieten van het lekkere warme badje, ja, u mag de sproeier ter hand nemen en in cirkelvormige bewegingen over de buik van uw vrouwtje sproeien. Een epidurale zou me ongetwijfeld meer op mijn gemak stellen en wees er maar zeker van dat ik dat knopje regelmatig zou indrukken, het zijn dan ook moeilijke en spannende momenten.
Misschien ga ik de anesthesist ineens vragen om die katheter te laten zitten voor één van de volgende spellenavonden. Op die avonden gaat het er soms ook spannend aan toe, en is het ook niet altijd even makkelijk. Om nu een spellenavond te gaan vergelijken met een bevalling (hoor ik u denken), dat is nu toch ook niet echt gepast. Wel, eigenlijk niet, maar de overeenkomsten zijn toch wel treffend volgens mij. (of is dat alleen maar in mijn zieke geest? gelieve hierop geen commentaren in te sturen :-) )
De laatste weken hielden we ons vaak bezig met de iets makkelijkere familiespellen die in Essen verschenen waren en die zonder enige twijfel in onze collectie passen. Maar daarnaast verschenen er toch ook enkele spellen die mij persoonlijk meer aanspreken, de brainburners zoals we zeggen (in de positieve zin van het woord, want er zijn ook spellen, waarvoor mijn hersenen te klein zijn). De spellen die na een eerste beurt een gezamenlijke "dit spel heeft nog een tweede beurt nodig"-reactie uitlokken.
Nog net voor Essen speelden we Trajan van Stefan Feld, een puntensprokkelspel, maar ééntje met zo veel mogelijkheden. Het bereiken van de actie die je graag uitvoert, dat was de uitdaging en ik ben er nog steeds niet uit hoe ik dit eigenlijk in de hand krijg. Een tweede speelbeurt dringt zich dan ook op en hopelijk komt het er op korte termijn dan ook zeker van.
Op de spellenavond van november was er dan weer Helvetia. Dit spel is van ene Matthias Cramer, die we al kenden van Glen More en Lancaster. Vooral in Glen More werden onze kleine hersentjes al oververhit door zowel het spelmechanisme als de mogelijkheden en in de Zwitserse Alpen zullen ze alleszins niet snel afkoelen. U dient met allerhande zaken rekening te houden. U wil arbeiders om ze te gebruiken om acties uit te voeren, let erop dat u zowel mannen als vrouwen produceert, want u heeft beiden nodig om nieuwe kindjes te maken die u nadien op school stuurt en een rondje later kan gaan gebruiken. U gaat gebouwen zetten waarvoor u grondstoffen nodig heeft, die u bij uzelf maar ook bij u buren kan gaan halen (zolang er maar een eigen arbeider opstaat). U wil grondstoffen inruilen voor punten, uw gebruikte arbeidskrachten terug actief maken, trouwen in de andere dorpen, uithuwelijken van kinderen die nog op school zitten, ... Na elk rondje wordt er gekeken hoeveel punten u tot dan toe heeft gesprokkeld, maar u start steeds terug op nul, dus optellen hoeft u niet te kunnen (worden onze hersenen toch nog wat gespaard). Zonder dieper in te gaan op de spelregels voelt u ook al wel dat er héél wat gaande is in het spel en is het ook nodig om uw stappen te overdenken en ze in de juiste volgorde uit te voeren.
Ook de uitspraken die tijdens dit spel gebeuren zijn zonder meer dubbelzinnig te noemen. "Mag ik de mijne ook bij een ander rechtzetten?", "Mag ik ook kinderen maken op een ander?", "Mag ik mijn kindjes direct gebruiken?", ... het zijn er maar enkele in een lange reeks, waarbij we ons een kriek hebben gelachen. Het zou dan ook bijzonder jammer zijn om dit alles in een versufte toestand te moeten volgen, u moet ze goed op een rijtje houden, u moet bij de zaak blijven om er ten volle van te kunnen genieten, dus ... doe mij maar zonder epidurale.
Het is toch een hele verandering hoor ik langs alle kanten fluisteren en roepen. Andere gaan het fenomeen van een baby toch nuanceren en zeggen dat "ééntje nog wel gaat, maar vanaf die tweede ..."
Desalniettemin staan er ons spannende momenten te wachten. Hopelijk komt er wel geen telefoontje tijdens Spel 2011, dat is niet echt het moment en bovendien ietsje te vroeg naar onze zin.
Sprakeloos en met de nodige aandacht volgde ik dan maar de professionele uitleg over de epidurale verdoving, tot ik jammerlijk genoeg hoorde dat dit niet voor de papa is weggelegd en dat dit weer enkel voor de mama is. Ik heb de indruk dat mama's echt wel bevoordeeld worden inzake de bevalling. Is het niet al erg genoeg dat een man zich 9 maanden moet wegcijferen vanwege een "ik ben wel zwanger hé!"? Ontstressen in het bad is ook een optie, maar ook hier mag de papa niet meegenieten van het lekkere warme badje, ja, u mag de sproeier ter hand nemen en in cirkelvormige bewegingen over de buik van uw vrouwtje sproeien. Een epidurale zou me ongetwijfeld meer op mijn gemak stellen en wees er maar zeker van dat ik dat knopje regelmatig zou indrukken, het zijn dan ook moeilijke en spannende momenten.
Misschien ga ik de anesthesist ineens vragen om die katheter te laten zitten voor één van de volgende spellenavonden. Op die avonden gaat het er soms ook spannend aan toe, en is het ook niet altijd even makkelijk. Om nu een spellenavond te gaan vergelijken met een bevalling (hoor ik u denken), dat is nu toch ook niet echt gepast. Wel, eigenlijk niet, maar de overeenkomsten zijn toch wel treffend volgens mij. (of is dat alleen maar in mijn zieke geest? gelieve hierop geen commentaren in te sturen :-) )
De laatste weken hielden we ons vaak bezig met de iets makkelijkere familiespellen die in Essen verschenen waren en die zonder enige twijfel in onze collectie passen. Maar daarnaast verschenen er toch ook enkele spellen die mij persoonlijk meer aanspreken, de brainburners zoals we zeggen (in de positieve zin van het woord, want er zijn ook spellen, waarvoor mijn hersenen te klein zijn). De spellen die na een eerste beurt een gezamenlijke "dit spel heeft nog een tweede beurt nodig"-reactie uitlokken.
Nog net voor Essen speelden we Trajan van Stefan Feld, een puntensprokkelspel, maar ééntje met zo veel mogelijkheden. Het bereiken van de actie die je graag uitvoert, dat was de uitdaging en ik ben er nog steeds niet uit hoe ik dit eigenlijk in de hand krijg. Een tweede speelbeurt dringt zich dan ook op en hopelijk komt het er op korte termijn dan ook zeker van.
Op de spellenavond van november was er dan weer Helvetia. Dit spel is van ene Matthias Cramer, die we al kenden van Glen More en Lancaster. Vooral in Glen More werden onze kleine hersentjes al oververhit door zowel het spelmechanisme als de mogelijkheden en in de Zwitserse Alpen zullen ze alleszins niet snel afkoelen. U dient met allerhande zaken rekening te houden. U wil arbeiders om ze te gebruiken om acties uit te voeren, let erop dat u zowel mannen als vrouwen produceert, want u heeft beiden nodig om nieuwe kindjes te maken die u nadien op school stuurt en een rondje later kan gaan gebruiken. U gaat gebouwen zetten waarvoor u grondstoffen nodig heeft, die u bij uzelf maar ook bij u buren kan gaan halen (zolang er maar een eigen arbeider opstaat). U wil grondstoffen inruilen voor punten, uw gebruikte arbeidskrachten terug actief maken, trouwen in de andere dorpen, uithuwelijken van kinderen die nog op school zitten, ... Na elk rondje wordt er gekeken hoeveel punten u tot dan toe heeft gesprokkeld, maar u start steeds terug op nul, dus optellen hoeft u niet te kunnen (worden onze hersenen toch nog wat gespaard). Zonder dieper in te gaan op de spelregels voelt u ook al wel dat er héél wat gaande is in het spel en is het ook nodig om uw stappen te overdenken en ze in de juiste volgorde uit te voeren.
Ook de uitspraken die tijdens dit spel gebeuren zijn zonder meer dubbelzinnig te noemen. "Mag ik de mijne ook bij een ander rechtzetten?", "Mag ik ook kinderen maken op een ander?", "Mag ik mijn kindjes direct gebruiken?", ... het zijn er maar enkele in een lange reeks, waarbij we ons een kriek hebben gelachen. Het zou dan ook bijzonder jammer zijn om dit alles in een versufte toestand te moeten volgen, u moet ze goed op een rijtje houden, u moet bij de zaak blijven om er ten volle van te kunnen genieten, dus ... doe mij maar zonder epidurale.
Abonneren op:
Posts (Atom)