Met deze olympische slogan in gedachten start over enkele ogenblikken het grote olympische circus in Londen. Of we al dan niet eremetaal zullen meebrengen zal hoogstwaarschijnlijk van details afhangen. Kanshebbers hebben we zeker, maar op het moment van de waarheid is talent, kracht, uithouding en techniek niet altijd voldoende. Een nodige dosis geluk zal mee bepalen of we onze, toch-al-te-vaak-weggedrongen, vaderlandsliefde boven halen dezer dagen. Ik kijk alvast met argusogen naar de prestaties van onze atleten, die zich op dit evenement tot een heldenstatus kunnen opwerken.
Dat de beste niet altijd wint, is een interessante gedachte om eens mee te nemen naar spellenland. Hoe win je een spel? Speel je altijd om te winnen en is het dan je kunde, talent, inzicht of tactisch vernuft dat het verschil maakt? Het doel van een spel is uiteraard winnen, maar het is niet het winnen dat belangrijk is, maar het doel op zich. Een poëtisch doordenker die niet uit mijn bescheiden brein tevoorschijn wordt getoverd. Grootmeester-spelauteur Reiner Knizia vat in deze one-liner eigenlijk de essentie van héél dit artikel samen.
De olympische "speel"gedachte is natuurlijk maar wat ze is. Laat ons duidelijk zijn dat iedereen een spel aanvat om als overwinnaar uit de bus te komen. Doe je dit niet dan kunnen we hier nog oeverloze discussies gaan opstarten over begrippen als "spelbreker", "kingmaker" en andere "valsspelers". Pure tactiek en strategie mag in mijn ogen ook niet volledig bepalend zijn om een spel te winnen. Begrijp me niet verkeerd, een spel zonder geluksfactor is voor mij persoonlijk wel zéér interessant, maar een spel dat door middel van een bepaalde strategie altijd winnend wordt afgesloten, is de moeite niet waard om op tafel te leggen. Dan kan je je beter achter een excel-sheet zetten op je pc en op die rijen, kolommen en cijfertjes kicken.
Een atleet gaat altijd voor persoonlijk succes en dan is fatsoen soms ver te zoeken, maar het doel heiligt de middelen en enkel op die manier kan je een echt kampioen worden. Spellen met een pestfactor kunnen fantastisch leuk zijn, maar anderzijds ook zo mateloos irritant. Heb je niet de juiste speelgenoten dan kan een pestspelletje al gauw uitdraaien op een grommel links of rechts, een scheldtirade over en weer de tafel en in het slechtste geval een interruptie of volledige annulatie van de speelbeurt ... en dat mag natuurlijk niet de bedoeling zijn. Fairplay is en blijft het het sleutelwoord, maar enige vorm van incasseringsvermogen in dit type spellen is een must.
Als spellenliefhebber is het vaak moeilijk om je te specialiseren in één disciplines. Er is een overaanbod aan leuke spellen en dat brengt met zich mee dat meervoudige speelbeurten, en de daaraan gekoppelde gewenning en diepere inzichten in het spel, vaak uitblijven. Een spel wordt dan eerder gespeeld om te spelen, om aan te voelen hoe het speelt, of het mechanisme draait. Van alles wat en niets concreet genoeg is dan ook een patstelling waar we als veelspeler vaak in terecht komen. Gezien mijn fysieke bouw en uithoudingsvermogen op dit ogenblik ga ik daar zeker niet te zwaar aan tillen en laat ik het grote werk liever aan anderen over ... dus bij deze zullen we ons maar in de fauteuil gooien, beentjes omhoog en vol passie meeleven met de bovenmenselijke prestaties die geleverd zullen worden. Dan doe ik dat de volgende avonden wel fijntjes over door een hoopje karton en hout op tafel te leggen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten