dinsdag 22 oktober 2013

The ones that changed my life ... part 5

Ruim zeven jaren zit ik nu in de spellenwereld, erg actief, nog steeds enorm gepassioneerd en dat viert dezer tijden hoogdagen, gezien het feit dat Spiel Essen echt vlak voor de deur staat. (meer hierover op onze SpinLi-blog = aanrader!) Enorm veel zaken heb ik mogen leren, zowel op technisch, economisch, sociaal, politiek en vooral menselijk vlak.
Als er één ding is dat ik echt geleerd heb, dan is het de enorme verscheidenheid aan mensen die bezig zijn met deze hobby. En of het nu om bordspellen gaat of eender welke andere vorm van verenigingsleven, sport, muziek, ... succes zit onlosmakelijk verbonden met de kern van mensen die rondom de vereniging leeft, meeleeft en diezelfde passie deelt. Neem dit alles weg en er blijft bijzonder weinig over van datgene dat je dacht dat toch iets waard was!

Ik heb het "onmenselijke", wijze geluk gehad dat ik enorm toffe mensen heb mogen leren kennen (en ik gebruik bewust zo veel werkwoorden) en ik hoop dat de reis hier nog niet ten einde is. Het project dat we "Spelen met SpinLi" doopten, blijkt een enorm leuk tijdverdrijf, zowel voor gasten als gastheer en daar kan ik enkel enorm gelukkig om zijn. Woorden van dank heb ik al vaak rondgestrooid, maar dit kan je echter niet genoeg doen. Lieve medespelers, jullie zorgen er elk op jullie manier voor dat ik dit zo'n toffe hobby vind. Elke medespeler is tegelijkertijd ook een tegenstrever, elk met z'n speelstijl, z'n ruwe kantjes en schitterende humor. De één hanteert een eerder droge Geubelshumor, de ander moet het dan weer hebben van de betere "'t is geel en het zit in de boom"-mopjes. Dank je wel om mij aan het lachen te brengen op een moment dat mijn grijze hersencellen aan het kraken zijn, bij het overpeinzen van die ene belangrijke tactische zet, waarin ik sowieso al niet al te sterk ben. Zonder dat ik namen hoef neer te typen, want ik ben ervan overtuigd dat de juiste personen zich wel aangesproken zullen voelen, een dikke merci voor alles. Merci voor je aanwezigheid, merci voor je lach, traan en hilarisch gegrom en gevloek. Jullie zijn zonder meer vrienden voor het leven geworden, ook buiten het speelse gegeven.
Dat mensen verschillend zijn en niet altijd even makkelijk in te schatten, is nou net dat aspect dat van cruciaal belang is in het spel dat ik graag als vijfde in deze reeks stop.

The ones that changed my life - part 5 : Battlestar Galactica

Met het schaamrood op mijn wangen geef ik grif toe dat ik nog nooit van de televisieserie had gehoord toen ik dit spel leerde kennen. Gelukkig brachten enkele vrienden mij op de hoogte van dit fantastische mind-fucking spel dat een ongelooflijke vertaling is van de sfeer die er heerst in het Battlestar Galactica universum. Na één speelbeurt heb ik de ganse serie tijdens een vakantie non-stop doorgekeken en raakte ik nog meer overtuigd van de kwaliteiten van het bordspel.

U moet er wel even u tijd voor nemen om dit spel op tafel te leggen en heeft liefst ook een volle speeltafel, dan komt de kern van dit spel nog meer tot z'n recht. En vooraleer u op het thematische ruimtethema afknapt, zou ik u toch willen aanraden om even door te zetten. Desnoods probeert u zich even volledig los te rukken van het intergalactische gegeven (dat ook mij niet echt ligt) en ontdekt u iets waar u al lang naar op zoek was, een spel waar hoogverraad en verborgen identiteit echt hoogtij viert. Vergeet voor één keer die weerwolven, met dat makke gedoe altijd, waar diegene met de grootste mond altijd geviseerd wordt. Hij zou bij god moeten beloond worden om de animo erin te houden. Dat gaat hier niet nodig zijn, het spel op zich en de gebeurtenissen zorgen er wel voor dat u, met uw onweerstaanbare overlevingsdrang, zal proberen om de aarde te bereiken. Of misschien net niet ... wie zal het zeggen? Welke kant kies je eigenlijk? Of is er misschien een kansje dat je halverwege het spel van gedachten veranderd?

Het is moeilijk om met woorden te vatten wat een potje Battlestar Galactica kan teweegbrengen, alleszins uren nabespreking en maanden, misschien wel jaren sterke en stoere anekdotes van dat éne memorabele potje waarin dat stille water plots wel erg diepe gronden bleek te hebben. Om de tuin geleid door die altijd fijne, lieve medespeler, diegene die met de glimlach een nederlaag aanvaard. Of net het tegenovergestelde, een heroïsche overwinning met een megalomane heerser die zowel de presidents- als admiraaltitel naar zich toe weet te trekken door iedereen om de tuin te leiden en ze nadien als marionetten in z'n circus te gebruiken. Eén ding is zeker, dit spel laat niemand onberoerd. En neen, ik zal dit spel niet elke dag op tafel leggen, daarvoor is het te goed (en ook een beetje te langdurig). U moet wachten op dat moment waarop z'n echte waarde naar boven kan komen en als u daar in slaagt, dan ontdekt u deze parel in al z'n schoonheid en misschien nog wel véél meer, u leert u speeltafelgenoten kennen.

zaterdag 17 augustus 2013

2013 ... het jaar van de uitbreiding !

"Uitbreiding" is blijkbaar het woord van 2013, zoals u hier in ons vorig artikel kon lezen was eind juni onze gezinsuitbreiding een feit. Het gegeven dat dit ook ineens het laatste berichtje was dat hier gepost is, zegt misschien ook al wel wat over de drukte dat dit alles met zich meebrengt. Al bij al moet ik wel zeggen dat het erg goed meevalt zo met twee kleine patatjes ... en later als ze groot zijn ... dan zit mijn speeltafel altijd vol (hoop ik).

"Uitbreiding" is blijkbaar het woord van 2013, speel/verkoop/demonstratie/stand-ruimte vergroten! Binnen twee maanden is het weeral zo ver, dan zakken we met z'n allen af naar de hallen in Essen. Dit jaar overigens in andere hallen, wegens verbouwingen in het traditionele deel van de Messe. Op zich een positief gegeven volgens mij aangezien de grotere hallen 1, 2 en 3 gebruikt zullen worden, met als gevolg grotere standen, meer (adem)ruimte en een nieuw gegeven om naar uit te kijken voor de doorwinterde Spielbezoeker.

"Uitbreiding" is blijkbaar het woord van 2013,  zeker als we naar de release-lijst voor Spiel kijken.
Voor vele uitgeverijen lijkt consolideren in het businessplan te zijn opgenomen. Vorig jaar vond ik een vet jaar voor de spellen die in Essen tevoorschijn kwamen. Opvallend is dan ook de overvloed aan uitbreidingen die dit jaar op de markt worden gegooid. Van ordinaire geldklopperij tot welgekomen aanvullingen die van een al goed spel een fantastisch spel kunnen maken. Ik som een klein deeltje graag even voor u op.

- Snowdonia, één van de beste workerplacements van vorig jaar wordt aangevuld met nieuwe kaarten, plastic miniaturen die de houten pionnetjes vervangen (tegen meerprijs weliswaar) en een nieuw trekzakje, wat echt wel een must is. U kon dit ongetwijfeld al in vele recensies en onze imprESSEN lezen dat dit echt wel de grootste speelfrustratie van 2012-2013 is.
- Czech Games Edition, de uitgeverij van toppers Last Will, Tzolkin, Dungeon Petz, Galaxy Trucker, ... gooien voor al deze titels een uitbreiding naar onze kop. Er is voorlopig nog erg weinig info hieromtrent, maar het valt op.
- Terra mystica, het spel dat de BGG-lijst met rasse schreden aan het veroveren is, zal ook een uitbreiding krijgen, zij het dat die in Essen waarschijnlijk enkel nog maar in prototype te spelen zal zijn, maar ook hierover nog geen bevestiging.
- White Goblin Games brengen de honderdmiljoenste uitbreiding van Rattus, Rattus Cartus, Revolver en van het tegellegspel Voluspa mee naar Duitsland.
- Fleet arctic bounty zal Essen sowieso niet halen, die staat gepland voor december, maar we hebben er ons toch al aan schuldig gemaakt om het spel te Kickstarteren (als dit een goed woord is), wegens een topspel dat ongetwijfeld nog beter wordt met deze aanvulling.
- Daarnaast uitbreidingen voor Among the stars, Suburbia, Dungeon fighter, Battlestar galactica, Tokaido, Keyflower (die de Agricola-weg inslaat), Hive (met nieuw ongedierte, dit keer een pissebed), Legenden van Andor, Dixit, Agricola, Wrong chemistry, The manhattan project, Ginkgopolis, Mage wars, Thunderstone, Mice & mystics, Summoner wars, Robinson Crusoe, Fresco, Kingdom builder, 7 Wonders, Evolution, Qwirkle, Mage knight, ...

"Uitbreiding" is blijkbaar het woord van 2013, het jaar waarin onze spellencollectie verhuisde van kinderkamer 2 naar onze zolder. Het jaar waarin Ikea erg veel aan mij verdiend heeft aan kastjes voor onze spellen netjes te sorteren. Het moet gezegd, de spellenzolder heeft succes, veel speelsessies, veel oehs en ahs bij het aanschouwen van de collectie en het keuzeprobleem dat steeds groter wordt. Maar het allerbelangrijkste : er is nog steeds plaats voor ... uitbreiding!



maandag 8 juli 2013

De wondere wereld van Viktor

Anderhalf jaar geleden verscheen hier op de blog één van mijn beste artikels "De wondere wereld van Kamiel". In die periode deden we een aanwinst die de rest van ons leven zou bepalen en veranderen. Ik ben hier vandaag terug om u te melden dat deze aanwinst zeker geen stof heeft gevangen in onze spellenkast en dat hij ons al enorm veel plezier heeft bezorgd. Elke dag opnieuw was één groot avontuur. Aangezien we zo overtuigd zijn van de kwaliteit en het speelplezier, presenteren we u nu graag het nieuwste materiaal van dezelfde auteurs en uitgeverij : "De wondere wereld van Viktor".

Traditiegetrouw bestaat ook dit product uit erg kwalitatief en mooi materiaal. Alle uitbreidingen, stretchgoals en kickstarterextra's zitten er standaard bij, dus daarvoor hoeft u zeker niet te sukkelen. Je merkt aan alles dat deze nieuwe aanwinst van hetzelfde productiehuis komt, maar toch is het wéér iets unieks geworden. Ook hieraan zullen we ongetwijfeld erg veel plezier beleven. Het wordt nu vooral zaak om onze aandacht, tijd en inzet over beiden te verdelen, maar ik ben ervan overtuigd dat dit zeker wel zal lukken.

Ook nu weer werd er gekozen voor een testosteronversie, (blijkbaar heb je dat tijdens het ontwikkelingsproces niet echt in de hand) maar we zijn daar héél erg blij mee. De productie verliep erg vlot en zonder noemenswaardige problemen, zodat het voor iedereen een erg aangename ervaring werd. Ondertussen hebben hem ook al op onze spellenzolder kunnen stallen en hij misstaat daar allerminst. Dus voor diegenen die graag eens een keertje een kijkje komen nemen, horen we het graag.

Voor de mathematici onder u geef ik nog graag de cijfertjes mee. Releasedatum was 28 juni 2013, grootte van de verpakking zo'n 53 cm x 12 cm x 10 cm en een gewicht van 3520 gram, dus de verzendingskosten zouden wel wat kunnen oplopen mocht u dit online bestellen.

Titel : Viktor
Auteurs : Annelies & Arne
Uitgeverij : De Cnodder-Van Dyck productions
Speelduur : levenslang
Aantal spelers : 3 (mama, papa, grote broer) - ... (oma, opa, moeke, vake, tantes, nonkels, meters, ...)

vrijdag 28 juni 2013

The ones that changed my life ... part 4

Beroepshalve ben ik onderwijzer, in mijn ogen nog steeds een nobel en dankbaar beroep. En aan deze vooravond van de "grote" vakantie is het dan ook de hoogste tijd om een balans op te maken van het voorbije schooljaar, de aanvang van de welverdiende rustperiode en onmiddellijk de blik op de toekomst gericht. Elk jaar weer ervaar je een rollercoaster aan emoties en is het dansen op een slappe koord, zoekend naar gemoedsrust en evenwicht. Waarschijnlijk is dit voor niet-onderwijzende lezers erg moeilijk te begrijpen en wil u stante pede verwijten naar mijn hoofd beginnen slingeren in de trant van "je hebt nog geen vakantie genoeg zekers!", "zo'n dikke pré voor maar tien maanden werken", "een uur duurt op school maar vijftig minuten" en "om vier uur hebben ze al gedaan mijnheer". Wel, ik heb daar geen passende repliek op, maar kan u enkel vriendelijk uitnodigen om ook in onze wonderbaarlijke wereld te stappen, zodat u ook van deze voordelen kan genieten.

Moest u dit overwegen en zouden dit uw enige drijfveren zijn, dan wil ik u toch ogenblikkelijk waarschuwen. U gaat bedrogen uitkomen als u niet de liefde en passie in u meedraagt die u onherroepelijk nodig zal hebben. Dit brengt me ineens tot mijn grootste bekommernis en tegelijkertijd aanklacht tegen het huidige onderwijs. Dankzij mijnheer Smet en de zijnen, de machtige heren in hun ivoren torens verliest ons onderwijs zienderogen aan kwaliteit en wordt er steeds meer naar eenheidsworst gestreefd. Onder het mum van "in het voordeel van elke leerling" worden besparingen doorgevoerd, ondersteund met flauwe excuses en drogredenen die enkel en alleen, als een donkere schaduw, de landelijke schatkist ten goede zullen komen. Of ze dit alles bespreken aan een ronde tafel, dat weet ik niet, maar ik weet wel dat de kinderen geen enkel kennis of notie meer hebben van de verhalen, legenden en sagen omtrent de bijhorende ridders. Koning Arthur, Camelot en Lancelot laten niet in het minst een belletje rinkelen bij de doorsnee studentengemeenschap en die gedachte alleen al doet mij huiveren.

The one that changed my life ... part 4 : Shadows over Camelot

Shadows over Camelot was één van de eerste spellen die in onze collectie terecht kwamen, en zonder meer het eerste coöperatieve spel. In één van voorgaande artikeltjes vertelde ik u al wat meer over dit fenomeen (lees ook : coöp op kop) in spellenland. Samen met je medespelers bind je de heroïsche strijd aan tegen het kwaad en onheil die als een dreigende schaduw over Camelot komt nedergedaald. U gaat op verschillende queestes worden uitgestuurd. De heilige graal veroveren, de uitrusting van Lancelot zoeken, strijden tegen de zwarte ridder, een machtige draak bevechten en dit alles onder de constante dreiging van de Saxons en de Picten en een belegering van de stad Camelot zelf. U hoort het al, geen spel voor doetjes, zeker niet als u de variant speelt waarbij er ook nog eens één verrader in uw midden vertoeft.

Shadows over Camelot is zeker niet het beste spel in z'n categorie, maar wel één van de meest thematische en wederom met het prachtige materiaal dat we van Days of Wonder gewend zijn (lees ook : the ones that changed my life ... part 3). Maar ik herhaal nog graag even dat ik in deze reeks geen persoonlijke top wil nalaten, maar de spellen een plaatsje geven die iets concreets betekend hebben. Voor ons was dat in dit geval het samen op pad gaan, het samen vechten voor een gemeenschappelijk doel, samen de strijd aangaan tegen een hoop karton, papier, hout en plastic miniaturen. Qua teambuilding zou dit best wel eens op het programma mogen staan bij de heren in de ivoren torens. Ik ben in ieder geval benieuwd wie de mol in het gezelschap zou zijn.

Daarnaast verdient dit spel ook een speciaal plekje hier op de blog omwille van de winkel waar we het spel aankochten. Uiteraard heeft dit niets, maar dan ook niets met het spel zelf te maken, maar op deze manier kan ik u een beetje mee op stap nemen in de wereld waarin we terecht zijn gekomen toen we met deze hobby begonnen. Verder dan de plaatselijke speelgoedwinkel (die zoals zo velen ondertussen al ten ziele is gegaan) waren we nog nooit geraakt, maar na enig opzoekingswerk kwamen we in de grootstad Antwerpen terecht. De Celtic cross was (ook deze winkel is jammerlijk genoeg niet meer) een klein, gezellig winkeltje in de schaduw van het bombastische stadhuis. Zij konden mij overtuigen om dit spel aan te schaffen en, meer nog, nodigden ons uit om zeker ooit eens naar Spiel Essen af te zakken. En sinds we die raad hebben opgevolgd, is alles nog meer in een stroomversnelling terecht gekomen, met het gekende resultaat.

We zullen dus blijven strijden, wij het onderwijzend personeel, de echte ridders van de ronde tafel (of rechthoekige bureau), met z'n allen, met de beperkte middelen die we toegestopt krijgen en de steeds groter wordende dreiging van de, in onze ogen te-dun-geschreven eindtermen en leerplandoelen, om in het belang van het kind, hen zo goed mogelijk voor te bereiden op de echte wereld, met de nodige portie fictie en fantasie.

dinsdag 18 juni 2013

The ones that changed my life ... part 3

Bekentenis : mijn vader werkt als elektricien voor de Belgische Spoorwegen. Velen onder u zullen misschien een raar gezicht trekken, gezien de reputatie van deze staatsonderneming, maar eigenlijk heb ik het altijd een eer gevonden. Als kind kon je gebruikmaken van de gratis couponnetjes die je per jaar kreeg als gezin van een NMBS-er. In mijn puberjaren kregen we zelfs een upgrade naar eerste klasse! Voor diegene die niet weten wat dit is, in deze coupés mocht je je luie gat neerploffen in vieze stoffen zeteltjes in plaats van de ongetwijfeld véél hygiënischere plastic zeteltjes voor het plebs van tweede klasse. Enige voordelen waren dat je steeds plaats had, dat je plaats kon nemen tussen andere NMBS-ers of hoogwaardigheidsbekleders (uhem) en dat je derrière bij warm weer niet bleef plakken aan de zeteltjes. Kortom, treinen hebben in mijn leven altijd een speciale plaats gehad. Blijkbaar is dit ook een fantastisch thema om een spel over te maken, gezien het aantal treinspellen dat er de afgelopen jaren op de markt zijn verschenen. Eén van deze spellen heeft mijn hart, en dat van vele anderen gestolen en verdient dan ook zonder weerga een plaatsje in deze reeks.

The one that changed my life ...part 3 : Ticket to ride (Europe)

Zoals u aan bovenstaande titel merkt heb ik onmiddellijk "Europe" toegevoegd. Er zijn héél wat versies van dit spel op de markt en jaarlijks verschijnen er nog wel extra speelborden met andere locaties. Er staat zelfs een Belgische versie online, gemaakt door een fan. Het kost u wel enig print-, knip- en plakwerk om dit in elkaar te flansen, maar het resultaat mag er zijn. Ik kies bewust voor de Europe-versie van het spel omwille van twee belangrijke zaken. Ten eerste speelt het veel makkelijker als je de meeste locaties blindelings weet liggen. Pas op, op de kaarten staat netjes aangegeven met een bolletje waar de verschillende locaties zich bevinden op het speelbord, maar gevoelsmatig komt de kaart van Europa natuurlijk bekender en gekender over. Daarnaast heeft deze tweede versie (de originele is die van Amerika) een extraatje in de vorm van stationnetjes. Deze stations laten je toe om een route van een tegenspeler te gebruiken om op een eindlocatie te geraken. Waar je in de originele versie je hele plan gedwarsboomd kon zien door een zet van een tegenstander heb je nu nog een uitweg. Een klein ander spelregeltje in deze versie zijn de tunnels en veerponden waarbij je in spanning moet afwachten of je een route al dan niet kan claimen.

Ticket to ride is het ultieme familiespel in mijn ogen. En met familiespel bedoel ik voor alle spelers, jong of oud, beginnende speler of doorwinterde die-hard-gamer, iedereen gaat z'n gading vinden in dit spel. Ook ik zal een potje zelden of nooit afslaan, gewoon omdat het zo leuk is. Het principe van het spel is erg simpel. U verzamelt gekleurde treinkaartjes, legt deze af om een route te claimen en probeert ticketjes (opdrachten) te vervullen waarbij u van locatie A naar locatie B tracht te geraken. Net doordat het spel zo toegankelijk is, zo vlot speelt en bovendien er erg mooi uitziet, hoort dit spel in elke huiskamer terecht te komen.

Recentelijk stond er een prijsvraag in "de Zondag", een gratis (reclame)krantje dat je op zondag bij je bakker kan vinden. Er was een Facebookwedstrijd waarbij je je favoriete spel moest omschrijven. Wel, ik heb dit spel als inspiratiebron gebruikt en de wedstrijd gewonnen (een exemplaartje van de Poorters van Nieuwstad was mijn prijs). Aan alle mensen die mij vragen bij welk spel ze waar voor hun geld krijgen, laat ik zeker deze naam vallen. U gaat zelfs de verstokte niet-spelers aan de speeltafel krijgen en ze gaan bovendien ook nog eens een leuke tijd hebben beleefd.

De kwaliteit van het materiaal is van een hoog niveau, zoals we wel gewend zijn van Days of Wonder, de uitgeverij van dit en nog enkele leuke spellen (zoals u later hier nog wel zal merken). Ook zeker te vermelden is dat men rekening heeft gehouden met mensen die aan kleurenblindheid lijden door de kaarten en het speelbord te voorzien van symbolen, die perfect zijn geïntegreerd in de artwork. Een dikke pluim hiervoor.
Dus wil u uw zuurverdiende eurootjes goed gebruiken, haal dan zeker deze klepper in huis. Toet toet !!!

dinsdag 11 juni 2013

The ones that changed my life ... part 2

Misschien had u het niet zo snel verwacht, maar hier zijn we al met het tweede deel van de reeks. Ik heb hier zeker mijn redenen voor. Ten eerste heb ik een grote dosis enthousiasme en inspiratie gevonden om deze, in mijn ogen, leuke reeks te publiceren, anderzijds leerde ik het bewuste spel exact een kwartier na mijn eerste ervaring, die ik gisteren al beschreef met Elfenland, kennen. En waar Elfenland nog een redelijk licht familiespel is, is de hoofdrolspeler van dit schrijfsel dat allerminst ... mijn eerste kennismaking met de echte euro.

The one that changed my life ... part 2 : El Grande

Voor een overzichtje van de spelregels stuur ik u graag naar mijn andere blog (http://www.bloggen.be/speleninlille/archief.php?ID=667012). Ik wil het er met u vandaag vooral over hebben waarom dit spel zo veel veranderde in mijn kijk op spellen.

Waar Elfenland mijn interesse aanwakkerde, mag ik toch wel stellen dat El Grande mij vanaf minuut één intrigeerde, dat ik méér wilde ontdekken van deze wondere, verborgen wereld aan speelpareltjes. En dat is als buitenstaander, moest één van u dit lezen, misschien moeilijk te begrijpen. Ik raad u dan ook aan om het gewoon eens een kans te geven, misschien bent u dan ook wel in de ban van het spel.
Ik vertelde u eerder al dat onze spellenkennis beperkt bleef tot de klassiekers en vooral Risk nam daarin een belangrijke plaats. In die zin was El Grande misschien een beetje thuiskomen, ook hier een bord dat onderverdeeld is in gebieden waarin je de macht probeert te grijpen.

El Grande heeft echter één belangrijk voordeel ten opzichte van z'n bekende concurrent en dat is dat er niet zozeer de overhand dient worden genomen, u moet uw tegenstand niet van het bord gaan vegen. Je speelt dit spel beter als een keizer ... verdeel en heers ... dat is de boodschap. Beter overal een tweede plaats, dan onnodige slachtoffers brengen om in één belangrijke provincie de bovenhand te nemen. Punten sprokkelen tijdens het spel, dat was voor mij een totaal nieuw gegeven ... en het bleek me nog enorm te liggen ook. Nu, na al die jaren, lijkt het wel of er totaal niets anders meer bestaat dan overwinningspunten die u probeert te verzamelen in een scorespoor rond het bord, in fiches van verschillende waarden, bij tussen- en eindtellingen.

Wat me echter vooral aanspreekt in dit spel is de manier waarop u tactische en strategische keuzes gaat moeten maken. U dient te beschikken over de nodige legers, die u moet recruteren door het uitspelen van biedkaarten. Maar indien u kiest voor véél legers, dan moet u een kaart van lage waarde spelen, zodat je pas later aan de beurt komt om je beurt te spelen en misschien de iets minder sterke actiekaarten kan selecteren. Elke beslissing die je neemt in El Grande gaat invloed hebben op het spel. Ook het gadget van "El castillo", een toren op het speelbord waarin je troepen kan gooien, die pas later op het bord komen en alles overhoop kunnen gooien is een fantastisch speelelement.

Het spel ademt in mijn ogen ook nog steeds klasse uit, het speelbord en materiaal past gewoonweg bij het thematische oude Spanje. In deze tijden van flitsend artwork, blijft dit spel in mijn ogen nog steeds z'n mannetje staan. En zeker wat speelplezier betreft, gaat deze titel al een hele tijd mee en zie ik hem niet uit mijn persoonlijke favorieten tuimelen.

Moest u dit spel graag in het Nederlands aan uw collectie willen toevoegen, dan raad ik u aan om snel op zoek te gaan. Het is niet zo dat u er geen meer zal vinden, maar erg dik bezaaid zijn ze ook niet meer en ik vrees dat weinig spelliefhebbers hun exemplaartje zomaar van de hand zullen doen.

maandag 10 juni 2013

The ones that changed my life ... part 1

Zoals de titel al aangeeft, is dit artikeltje slechts de start van een reeksje. Maar al te vaak krijg ik de vraag welk spel ik persoonlijk naar voor zou willen schuiven als zijnde het beste spel dat ik ooit speelde. Nooit kan ik hierop een éénduidig antwoord geven aangezien er gewoonweg te veel parameters in acht dienen te worden genomen. Bovendien zijn deze parameters variabel, zodat ook de favoriete titel niet kan achterhaald worden, zelfs niet met een perfect uitgewerkte determinatietabel. U weet wel, zo'n ding dat u tijdens de biologielessen in het secundair onderwijs meermaals vervloekt heeft.

In deze serie geef ik dan ook graag in het kort weer welke spellen een impact hebben gehad op mijn hobby en passie, zijnde de bordspellen. Ik geef alvast mee dat het hier gaat over een persoonlijke mening en aanvoelen, en dat u geenszins deze akkoord hoeft te gaan met mijn zéér bescheiden mening. Maar ik zal trachten om vooral te duiden waarom het bewuste spel me zo aanspreekt en waarom het daarom misschien wel in uw (beginnende) collectie thuishoort.

The one that changed my life ... part 1 : Elfenland

Zo'n zeven jaar geleden leerde ik op een familieweekend het "betere" of "nieuwere" bordspel kennen, 't is al eender hoe u het wil noemen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet echt een spellenfan was, een potje Risk bij wijl en stond kon er nog wel in, maar sinds die bewuste zaterdag is er een vonk overgeslagen die nu toch in lichterlaaie staat.

Elfenland was het eerste spel dat ik speelde, dus misschien is deze titel vooral vanuit nostalgisch oogpunt gekozen. Toch wil ik deze uitspraak al direct nuanceren. Elfenland is wat het is, een steengoed spel waar u zonder enige twijfel plezier aan zal beleven, zeker als u nog geen die-hard, doorwinterde boardgamer bent, die een gans repertoire aan ander materiaal achter de kiezen heeft.

In Elfenland gaat u met behulp van kaarten doorheen het land der elfen proberen te reizen. U tracht van zoveel mogelijke steden te bezoeken en het pionnetje in uw kleur op te pikken. Dit spel beperkt zich dan ook tot de "pick up" van een "pick-up-and-deliver" spel. Elke ronde krijgt u acht extra handkaarten die de diverse reismiddelen weergeven (fiets, kar, draak, wolk, vlot). Daarnaast neemt u een aantal transportfiches die de spelers beurtelings op het speelbord plaatsen tussen de diverse locaties. U kan enkel reizen vanuit de ene naar de andere locatie als er in de eerste plaats zo'n transportfiche ligt EN u ook nog eens de transportkosten kan betalen met uw handkaarten. U dient natuurlijk de overéénkomstige handkaarten te hebben afhankelijk van het geplaatste transportfiche.

Opportuniteiten zijn, durven afwijken van je originele plan, een goeddoordachte opoffering van enkele handkaarten als joker of vooral durven een rondje passen, zullen je succes bepalen.  Het unieke aan dit roadtrip-spelletje is dat u op kosten van uw medespelers zal moeten meereizen. Gaat u zielig en alleen een kant op op het speelbord, dan gaat u nooit zo ver in één beurt geraken als diegene die dezelfde richting uitmoeten. Het uitstippelen van een gezamenlijke route is erg spannend en tactischer dan u op het eerste zicht zou denken. Bovendien is er nog een kleine pestfactor in het spel verwerkt waarbij u een omgevallen boomstam op een traject kan uitspelen. Dit zorgt voor hogere transportkosten, zodat u tegen betaling toch de tactiek in uw gedachten kan volgen.

De speler die het meeste steden kan aandoen en alzo het meeste pionnen weet op te pikken zal dit leuke spel winnen. Speelt u met de variant moet u bovendien nog proberen om in de laatste ronde zo dicht mogelijk bij een getrokken (en geheime voor de andere spelers) eindbestemming te geraken.

Conclusie : Is dit het beste spel uit deze nieuwe reeks? Neen, zeker niet, misschien zelfs één van de minste, maar dat zal op het einde van de reis zeker geen schande blijken. Indien u de kans krijgt om deze titel ooit op tafel te krijgen, twijfel dan zeker niet.

woensdag 29 mei 2013

Gezocht en gevonden : M/V om mee te spelen

Ik neem aan dat bovenstaande titel toch voor de nodige verwarring kan zorgen, dus bij deze misschien eerst en vooral een verduidelijking. Ik, als veelspeler zijnde, ben constant op zoek naar lotgenoten, spelverslaafden of sympathisanten die er ook wel het nodige plezier in vinden om op regelmatige basis een spel op tafel te leggen.

Daar ik  al van straat ben, maar mijn eega niet tot één van bovenstaande categorieën behoort, is het vaak uitermate frustrerend om zo'n schat aan kwaliteitsvolle spellen voor mijn ogen te zien passeren als ik over de spellenzolder loop, zonder dat er een effectieve speelsessie aan vast hangt.  Natuurlijk kan je voor een zoveelste maal een doosje openen, het materiaal op pavloviaanse wijze onder kwijlen en de spelregels nog maar eens doornemen om tot de conclusie te komen dat je toch oh zo veel zin hebt om deze parel van naderbij te ontdekken.

Dit alles was dan ook de voornaamste reden waarom ik met het "Spelen met SpinLi"-project ben gestart bij aanvang van dit speeljaar. Ondertussen zijn we toch al ettelijke speelsessies en hartverwarmende speeldagen verder, zoals u misschien wel heeft kunnen op dat andere blogje van mij. Wat vooral erg leuk is, is de hoeveelheid en verscheidenheid aan spelers en spellen die respectievelijk rond en op de tafel terecht kwamen.

De mailinglijst van potentiële partners-in-crime wordt nog steeds langer en ook de datumprikkers zorgen meestal voor een geslaagde rondvraag. Daarnaast worden we ook op regelmatige basis bij deze mensen terug uitgenodigd en ook dit neveneffect van het projectje is uiterst aangenaam te noemen.

 Uiteraard wordt de spelkeuze op zo'n speelmomenten bepaald door het aanwezige publiek, persoonlijke voorkeuren en de goestingskes van het moment, maar ook voorbereide sessies komen stilaan méér en méér aan bod. Zo komen we er ook toe om de stofvangende doosjes op tafel te gooien. En ik moet eerlijk bekennen dat dit een erg positieve conclusie is.

Door deze stroming kom je ook te weten hoe je in de hobby gegroeid bent doorheen de jaren. Wat indertijd een erg moeilijk en complex spel was, blijkt nu helemaal niet meer zo ingewikkeld te zijn. Je merkt bovendien een duidelijke tendens dat er meer spellen op de markt komen waarbij er toch véél meer kleine regeltjes dienen in het oog te worden gehouden.Om dit te compenseren is het materiaal nu wel veel mooier (in de meeste gevallen) en is er (meestal) ook een handig overzichtje voorzien zodat de extra geheugenbelasting aan regels vlotjes wordt opgevangen.

Ook in de komende weken gaan we zeker proberen om deze momenten van ontspanning in te lassen, maar dat zal niet evident zijn. Aangezien er binnen enkele weken een nieuwe M/V ons gezin zal vervoegen, durf ik weinig zaken te beloven. Eén ding is wel al zeker, binnen enkele jaren hebben we weer een speelkameraadje bij rond de tafel ... en daar kijk ik dan weer erg naar uit!

dinsdag 16 april 2013

We have to go back in time ...

Het laatste trimester van het schooljaar is gestart onder een stralend zonnetje, een zonnetje waarop we de ganse Paasvakantie hebben zitten wachten, maar bon. Deze laatste rechte lijn staat altijd garant voor een erg drukke periode, vol met afscheid nemen, toetsen, interdiocesane examens en natuurlijk ook voor de nodige buitenschoolse activiteiten. Zo staan er onder andere een netbaltornooi, een schoolreis, een bosspel, een receptie en een eindviering op ons te wachten. En wat we zeker niet mogen vergeten is het jaarlijkse schoolfeest, wat toch telkens een hoogdag is voor onze school. Hopelijk is het weer ons die dag ook gunstig gezind en schijnt de zon dan volop. Dit jaar staat het schoolfeest ingepland op zaterdag 1 juni, nog een dikke maand van ons verwijderd dus, toch begint het stilaan te spannen, want we dienen een liedje en dito dansje voor te bereiden, eventuele attributen te knutselen, kledij te bespreken, ... en dat is allemaal niet direct mijn sterkste punt moet ik u eerlijk bekennen. Daarom heb ik vandaag toch al de knoop doorgehakt omtrent de nummerkeuze. Niet makkelijk als u weet dat het thema dit jaar "tijdreizen" is en dat onze zesdeklassers niet onmiddellijk staan te springen voor een oubollig liedje zonder vette beat onder. Oplossing voor het probleem, een recent nummer waarin we blijkbaar terug in de tijd moeten gaan, waarbij de ouders een vleugje nostalgische "Dirty Dancing" krijgen voorgeschoteld en waarop de kids total loss kunnen gaan. Merci mijnheer Pitbull!

Ook in het spellenleven is het af en toe niet slechter om eens terug in de tijd te gaan. Niet zozeer om een foute zet uit te wissen die je glansrijke overwinning naar de Filistijnen had geholpen, maar om spellen vanonder het stof te halen. In de huidige spellenkast vangt een spel al stof na, laat ons zeggen, een maand of zes, bij sommigen (lees : bij ons) misschien nog wel sneller. Het tempo waarop de spellen tegenwoordig verschijnen is niet meer bij te benen. U heeft een serieuze spreadsheet nodig om alles heden ten dage op te kunnen lijsten. Een lijstje "onbetaalbare" Kickstarters die in de loop van het jaar zullen verschijnen, de Essen aankondigingen (voor oktober !!!) beginnen ook al binnen te rollen, de nieuwigheden van Nürnberg bestormen ons en ook tussendoor verschijnen er héél wat titels, waar we vroeger nu toch in een doodse periode waren aanbeland. Het gaat allemaal zo snel en we zitten vaak zo kort op de bal dat we vergeten om te genieten van een "ouder spel", vandaar dat ik er een gewoonte van heb gemaakt om te proberen tijdens elke speelsessie minstens zo'n spel uit de rekken te halen.

En ik moet bekennen dat het de laatste tijd redelijk goed lukt. In de afgelopen weken speelden we terug een Trajan, een Hanzesteden, Bedriegers bedrogen, Lemming Maffia, R-eco, King of Tokyo, Tsuro, Discworld, Rosenkönig, Poison, Yellowstone park, ... Niet zo'n oude spellen hoor ik u denken, neen dat klopt, maar als u onze parameters hanteert, zijn deze al bijna bejaard. Daarnaast zien we de trend dat ook uitgeverijen teruggrijpen naar vroeger. Een spel dat z'n waarde bewezen heeft, wordt in een herwerkte versie uitgebracht. We hebben hier een dubbel gevoel bij moet ik u bekennen. Enerzijds kan je het enkel toejuichen als een goed spel in een nieuw jasje wordt gestopt, want dat maakt het allemaal toch wat aangenamer om te spelen en toegankelijker voor het grote (en nieuwere) publiek. Anderzijds krijgen we enkel meer van hetzelfde, vaak met dat ietsje extra (uitgevers zijn ook niet dom), zodat je toch wordt overhaalt om het product aan te schaffen. Aan deze praktijken heb ik vooralsnog niet toegegeven, maar voor hoe lang nog?

De ene make-over is ook al meer geslaagd dan de andere. Veel hangt hier af van persoonlijke smaak natuurlijk. Als voorbeelden haal ik graag enkele spellen aan. McMulti van Pegasusspiele bijvoorbeeld ziet er mijns inziens nog steeds hetzelfde uit als 30 jaar geleden, het materiaal is nog identiek en het speelbord nog steeds in die muffe kleuren. Op zich niet erg, want het straalt ook wel iets retro-achtig uit, maar bij de inspanning van de uitgeverij ga je je dan wel vragen stellen. Langs de andere kant heb je Pandemic, het spel dat slechts enkele jaren geleden bij ons verscheen. Er komt nu een nieuwe versie, met gepimpte materialen, enkelen nieuwe karakters en het ziet er best wel oké uit (wat ik van de vorige versie trouwens ook vond). U krijgt nu van die mooie kleurrijke blokjes bijvoorbeeld. Erg fijn allemaal, ware het niet dat u natuurlijk ook de nieuwe uitbreiding apart zal moeten aanschaffen, want de oudere versie is niet compatibel met de nieuwe. Het doet me allemaal een beetje denken aan de pc-configuraties van de jaren '90. Geldslagerij of niet? Dat maakt u zelf maar uit, van mij mag het gerust ooit in onze schoot geworpen worden, maar tot die tijd leg ik gewoon met plezier mijn oude versie nog wel eens op tafel!

zondag 17 maart 2013

Is het dat wel waard?

Op regelmatige basis zie ik oeverloze discussies verschijnen op diverse fora omtrent het al dan niet te duur zijn van sommige bord- en/of kaartspellen. Maar wat is nu de juiste prijs voor een spel? Waar vind ik een spel voor een correcte prijs? Waarop moet ik letten als ik een spel aanschaf?

Laat me beginnen met het feit dat dit schrijfsel stoelt op een persoonlijke mening en dat u, beste lezer, er uiteraard een andere op mag nahouden. Om een beetje vat te krijgen op de economische situatie van het betere bordspel geef ik u nog graag mee, dat ondanks de crisis het bordspel niet aan populariteit heeft ingeboet. Verre van zelfs, onze portemonnee is het slachtoffer geworden van het succes van het bordspel. Ik heb de prijzen de laatste jaren aanzienlijk de hoogte in zien gaan, want ook dit is een keiharde business waar de prijzen worden bepaald naargelang vraag en aanbod. En vraag is er méér dan genoeg de laatste tijd.

Als u mij vraagt wat de prijzen vandaag de dag concreet zijn, spreken we voor een kaartspel over prijzen rond de 15 à 20 euro en de prijzen van de bordspellen schommelen zo rond de 35 à 40 euro. Er zijn echter ook wel uitzonderingen. De Amerikaanse spellen zal je bij ons in Europa logischerwijs ietsje duurder betalen en hiervoor mag je al gauw 50 à 60 van uw zuurverdiende eurootjes neertellen. Natuurlijk zijn dit allen enkel richtprijzen en zo lang het hier bij blijft, is er weinig discussie in spellenland. Er verschijnen de laatste tijd echter meer en meer witte, "dure" raven die uit de band springen wat de prijs betreft.

Als u mij vraagt waar u best uw spellen koopt, dan kan ik u volgende tips geven. Indien u op zoek gaat naar de goedkoopste versie van uw spel, dan dient u wel wat opzoekings- en rekenwerk te verrichten. Enerzijds is de gemiddelde webshop steeds goedkoper qua basisprijs dan de fysieke winkels, maar u mag zeker niet vergeten om eventuele verzendings- en inklaringskosten (indien u bestelt bij exotische winkels) bij te rekenen. Daarnaast houdt u misschien ook rekening met service, eventuele aankoopbegeleiding e.d. en dan is jouw plaatselijke spellenboer misschien wel de best geplaatste om dat te doen. Hopelijk betaalt u die paar extra eurootjes er dan graag bij. Zo was er recentelijk een discussie op BGG van iemand die de spellen in z'n plaatselijke spellenwinkel ging testen om ze nadien doodleuk goedkoper via internet te bestellen. Verboden is het uiteraard niet, maar echt ethisch correct is het ook niet te noemen. Dan kan ik u beter aanraden om het spel te gaan testen bij een spellenclub, die hebben doorgaans geen commerciële belangen, zodat het geen gewetenskwestie wordt.

Als u mij vraagt welke prijs een spel waard is, dan kan ik u minder van dienst zijn. Er zijn verschillende parameters waarmee u dient rekening te houden. Parameters die voor iedereen op hun beurt weer anders zijn, of waar de éne méér of minder van belang is dan de andere. Enerzijds wordt er vaak teruggevallen op de kwaliteit en kwantiteit van het materiaal, iets dat steeds meer aan belangrijkheid wint. Een kaartspel à la Dominion en 7 Wonders wordt op online fora door sommigen  als te duur ervaren omdat het draait om een "kaart"spel. Ik deel deze mening persoonlijk niet echt en vind de soort van materiaal ondergeschikt. Er zijn zoveel spellen die geen speelbord hebben, enkel tegels, met of zonder houten speelstukken, plastic miniaturen, hopen kaartjes, ... Het gekozen materiaal moet vooral kwalitatief in orde zijn en op z'n plaats voor het type spel dat u op tafel gooit. 

Persoonlijk vind ik de parameter "speelplezier" inzake de prijs een enorm belangrijke. Een spel dat u in de solden tegen dumpingprijs kan aanschaffen, maar dat slechts één keer (of misschien wel nooit) op tafel komt, is een duur spel. Een spel waar u uren plezier aan heeft beleefd samen met uw geliefden, familie en vrienden ... dat mag gerust een beetje meer kosten. U moet alles een beetje in verhouding bekijken en u bent ongetwijfeld oud en wijs genoeg om dan zelf een beslissing te nemen.

maandag 4 maart 2013

Cheer you up, cheer you up, ... join the spellenclub

Misschien herkent u in de titel van dit artikel wel de magische woorden van de openingstune van het soft-erotische Veronica-programma uit eind jaren 80 "De Pin Up-club". Ik, domme-weetjes-man-bij-uitstek, vertel er u nog graag bij dat de popgroep Barbarella verantwoordelijk is voor deze oorwurm.
Jammerlijk genoeg was het programma geen al te lang leven beschoren en verdween deze vorm van entertainment ook volledig van het scherm. (ik dien me te nuanceren, het niet-betaalde deel van de kabel). Er is echter blijkbaar een revival bezig de laatste tijd, op Telenet is onze eigenste Betty Boop begonnen met een volwassenenzender. Club 41 is de digitale ontmoetingsplaats bij uitstek en werd op volgende fantastisch beschrijvende manier aangekondigd : "Eerst gaat het nog om buitenlandse spierbundels die een of andere blondine plezieren, maar binnen enkele maanden komt er ook werk van eigen bodem op de buis."

Ik zou zeggen : we kijken erg uit naar het werk van eigen bodem, maar er duiken onmiddellijk twee onoverkomelijke problemen op. Ten eerste zijn wij geabonneerd op Belgacom en daarnaast houden wij ons in onze schaarse vrije tijd wel met andere zaken bezig. Het spelen van bordspellen en het organiseren van een eigen clubke om er enkele van te noemen.Graag had ik het met u over deze laatste bezigheid even gehad want vaak krijgen we een mailtje van ergens te lande met de vraag hoe je nu eigenlijk begint met zo'n spellenclub en wat het allemaal inhoudt. Ik durf me zeker geen kenner noemen, want mijn kennis blijft beperkt tot mijn eigen club en enkele clubs in de buurt die ik af en toe een bezoekje breng, maar ik ga mijn best doen om een persoonlijke reflectie te maken van mijn eigen gevoel.

De filosofie
Toen we zo'n goeie zeven jaar geleden het betere bordspel ontdekten tijdens een familieweekend sloeg de vonk onmiddellijk over. Ik was gebeten door dit "nieuw" genre van spellen waarvan ik het bestaan niet afwist. Nadien sprongen ook mijn vrienden-collega's van de hoge school mee op de kar en ontdekten we samen een waaier aan spellen. Al gauw bleek deze hobby toch een kostelijke zaak, en daarnaast was er ook nood aan meer speelmomenten, met eventueel meerdere speelkameraden. Vanuit deze probleemstelling leek het ons dan ook geschikt om een club op te richten. Met in de eerste plaats de bedoeling om mensen aan te trekken die ook geïnteresseerd waren in deze hobby en op termijn een ruimere spellencollectie uit te bouwen. Erg vaak worden spellenclubs ook opgericht vanuit de overtuiging om mensen te overhalen om spellen te spelen, om zieltjes te winnen ... ook wij deelden een beetje in deze utopie. Na zeven jaar in het "vak" moet ik u jammerlijk genoeg melden dat dit slecht een bijzaak is geworden. Uiteraard trek je mensen over de streep en breng je met je onvolprezen passie mensen de liefde voor het betere spel bij ... maar de bezoekers moeten in de eerste plaats de stap naar de club willen zetten. En hier wringt toch nog al te vaak het schoentje. De terughoudendheid is groot en we worden nog vaak geconfronteerd met rare blikken en sceptische opmerkingen. Hiermee zul je moeten leren leven, maar het heeft alleszins toch een ietwat negatieve impact op de achterliggende filosofie van een bende spelers van totaal verschillende komaf en achtergrond die gezellig samen een spel spelen. Ik heb het gevoel dat erg veel mensen graag een spel op tafel leggen, maar dit enkel in gesloten kring ... en dat is prima uiteraard. Er is echter een héél gamma aan spellen waarmee je die spelers zou willen laten kennismaken, maar dit kan je niet forceren. Voor ons lijkt het een evidentie om een nieuw spel eerst in een spellenclub te gaan testen om het daarna eventueel aan te schaffen, maar deze werkwijze wil blijkbaar toch niet overal doordringen. En dit vinden we gewoonweg jammer, we gaan er ons niet al te druk meer in maken en meer doen dan een uitnodigende houding aannemen zit er niet in, maar we doen ons best.

De opstart
De begincollectie was volledig gesponsord door de plaatselijke middenstand. Zij gaven als het ware een spel aan de collectie in ruil voor wat publiciteit, maar véél meer uit sympathie en overtuiging. Al gauw hadden we toch zo'n 30-tal spellen bij elkaar, die we op onze eerste spellenavond konden aanbieden. De website had ik samen met één van onze eerste leden uit de grond gestampt, de blog kwam pas enkele maanden later. Bij aanvang van het project waren de verwachtingen uiteraard niet al te hoog en hadden we een zaaltje in een plaatselijk café ter beschikking, niet ideaal als speelplaats, maar qua opstart ideaal (geen risico's en geprul met drank, versnaperingen, ...). Al gauw bleek deze zaal véél te klein (na één avond) en moesten we op zoek naar een deftig alternatief, dat we vonden in de cafetaria van een woon-zorgcentrum bij ons in de buurt. (Binnenkort zullen we echter noodgedwongen moeten verhuizen, maar meer hierover onderaan in het bericht). Al gauw sijpelde het nieuws van een Lilse spellenclub door bij de pers en ik kreeg de ene na de andere telefoon van radio, televisie en geschreven pers. Ook uit deze ervaringen kan je enorm veel leren, vooral hoe men in de pers te werk gaat en dat woorden altijd uit de context worden gerukt, dat er citaten verschijnen die je zelf nooit zou durven uitspreken en dat foto's genomen voor krant A zonder enige schroom of bronvermelding tevoorschijn komen in krant B, krant C, reclameblaadje, ...

De organisatie
Even een katern puur praktische zaken, ik geef u mee hoe wij onze club hebben opgericht en hebben zien groeien. Concreet begin je met een e-mailadres, je breit er een website of blog aan, maakt wat reclame in de plaatselijke winkels en legt hier en daar flyers op openbare plaatsen. Indien u ook nog wat contact onderhoudt met de pers, dan krijgt u zeker de nodige aandacht om uw projectje kenbaar te maken aan de samenleving. Ga zeker ook eens een kijkje nemen bij andere clubs, bekijk welke werking u het beste ligt en wat mogelijk is en vooral wat niet. Met alle huidige sociale media heeft u overigens een extra troef in handen die wij bij onze opstart nog niet hadden.
Daarnaast komt een zéér belangrijk punt ... de locatie. Met dit staat of valt uw hele plan. Ik veronderstel dat een beginnende spellenclub niet echt kapitaalkrachtig is en daarom is het gebruik van een gratis zaal (of tegen zéér lage huurprijs) een must. Indien wij een zaal zouden moeten gaan huren, is het van vandaag op morgen onmiddellijk afgelopen, want als je laagdrempelig wil blijven werken, moeten ook de kosten laag worden gehouden. Een perfecte zaal is in mijn ogen een ruime zaal, met deftige verlichting, brede tafels en goede stoelen. Indien er zich dan ook nog iets van drankvoorziening is, is dit mooi meegenomen. Indien u zelf voor drank en versnaperingen zorgt, heeft u ongetwijfeld meer inkomsten ... maar overeenkomstig ook héél wat meer werk.
Locatie is één, speelfrequentie en goede data een tweede. Speelt u op vaste dagen in de maand of gaat u voor kwantiteit en probeert u wekelijks of tweewekelijks een evenement te organiseren? Persoonlijk denk ik dat u het op lange termijn moet bekijken en zien dat u het allemaal kan volhouden. Eén keer in de maand op een vaste afspraak lijkt mij dan ook de meest logische keuze. Als ik merk hoe we soms hemel en aarde moeten verzetten om mensen op de hoogte te brengen voor een afwijking in het normale programma (en zelfs dan loopt het soms fout), dan besef je dat internet, mails en andere postduiven nog niet in alle Vlaamse huiskamers zijn doorgedrongen.
De organisatie van een spellenclub berust in de meeste gevallen op één (of twee) personen. Slechts in uitzonderlijke gevallen is er echt een volledig bestuur mee gemoeid en dit heeft allemaal z'n voor- en nadelen. Waar je rekening mee moet houden is het feit dat engagement niet zomaar te verwachten valt bij bezoekers. Wat voor jezelf als organisator als evident wordt beschouwd is dit zeker niet voor de bezoekers en omgekeerd. Uiteraard wordt er graag een handje toegestoken op de spellenavonden, maar het organiseren van evenementen buiten de club, om bijvoorbeeld geld in het laatje te brengen, dat zijn zaken die ik enkele jaren geleden al begraven heb. Vertrekkende vanuit de filosofie om een hechte vriendengroep te creëren die allerhande activiteiten samen plannen en uitvoeren, kom je hier misschien op termijn toch op terug. Jammer, maar helaas, maar we beperken ons dan ook noodgedwongen tot de spellenclub zelf.
Concreet kan je jezelf natuurlijk veel of minder veel werk op je nek halen. Voor mij persoonlijk houdt het organiseren van een spellenavond volgende zaken in : aankondigen van de spellenavond door middel van een nieuwsbrief, het vastleggen van de zaal (kan meestal ineens voor een jaar), het zorgen voor versnaperingen (de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik hier meestal hulp bij krijg), het inpakken en vervoeren van de spellen héén en terug, het uitpakken en klaarzetten van de spellen, het administratieve werk voor de avond, het financiële aspect, het schenken van drank, oplijsten ervan en betalen van de rekening een weekje later, het lezen van spelregels, voorbereiden van nieuwigheden en vooral het demonstreren en uitleggen van spellen op de avond zelf (hoewel meer en meer bezoekers zelf het heft in handen nemen ten opzichte van de beginperiode, zie hieronder voor meer). Daarnaast onderhoudt ik nog een relatief succesvolle blog die hier en daar een deur opent en pen ik hier af en toe een schrijfsel neer (maar dit doe je enkel uit goesting, niet omdat het moet natuurlijk). Een tijdje geleden was ik ook nog actief als moderator op een forum, maar daar heb ik me wijselijk (en noodgedwongen) wat meer teruggetrokken, buiten een bezoekje als lid af en toe.

De populariteit
Een hekel punt waar veel beginnende, maar ook "ervaren" spellenclubs over vallen. Hoe krijg ik bezoekers op mijn evenementen en hoe krijg ik de lokale gemeenschap warm om naar de club te komen. Kort gezegd : dit heb je totaal niet in de hand! Geluk en toeval zijn hier de codewoorden! Natuurlijk is dit op zich wel wat te kort door de bocht en kan je toch de nodige stappen ondernemen om succesvol te zijn. Een eerste bedenking die je je hierbij al wel moet maken is je verwachtingspatroon. Wat verwacht je van je club? Wil je véél gelegenheidsspelers of richt je je vooral op de veelspeler? Wat is de capaciteit van volk dat je kan ontvangen en in welke mate laat jouw collectie welke spelers toe? Maak je véél reclame of beperk je je tot een nieuwsbriefje? En hou je deze reclamecampagne de volgende jaren vol? Hou ik de instap laagdrempelig, laag entreegeld, zijn kinderen welkom, met of zonder begeleiding? Ik zou zo nog wel een tijdje kunnen doorgaan, maar ik heb uit de ervaring geleerd dat elke club deze leerprocessen moet ondergaan en zelf moet beslissen wat de draagkracht is en waar je naartoe wil. Laat me eerst al duidelijk stellen dat er geen goed of fout is. Elke club heeft z'n eigenheid en ik geniet in elke club nu net van die eigenheid. Sommige clubs richten zich op volwassen veelspelers door hun activiteiten in de week te plannen. Anderen houden het op weekenddagen of -avonden wat zorgt voor een meer gedifferentieerd publiek ... en zelfs dan hangt het nog van club tot club af. Wij hebben in onze club een erg ruim publiek, volwassenen, bejaarden, kinderen, jongeren, veelspelers, mindervaliden, mensen die begeleid wonen en een spel komen spelen, ... en ik ben daar zéér gelukkig mee. Desalniettemin besef ik dat de veelspeler in onze club wat ondervertegenwoordigd is de laatste tijd en ik begrijp op zich niet goed waarom, want het aanbod dat we bieden qua spellen is toch enorm op deze doelgroep gericht. (Indien u hierop wenst te reageren als "véélspeler", dan is uw mening van harte welkom)

Het gevoel
Het oprichten van de spellenclub is voor mij persoonlijk een succeservaring en een verrijking geweest. Ik heb er enorm veel van geleerd, zowel op sociaal als commercieel gebied, alsook de wondere wereld van de informatica, webdesign en blogs. Maar daarnaast heb ik  vooral erg veel nieuwe mensen leren kennen, van allerlei allooi. Uitgevers, auteurs, spelers, ... en met enkele van deze heb ik een zeer innige vriendschapsband die hopelijk nog erg lang stand mag houden. Eigenlijk ben ik dus grotendeels in mijn opzet geslaagd, ik heb héél wat mensen leren kennen die de hobby en passie met mij willen delen en daar ben ik erg dankbaar voor. Materieel is het ons ook zeker voor de wind gegaan, een enorme spellencollectie waaruit we telkens kunnen kiezen ... wat niet altijd makkelijk is (maar dat is een luxeprobleem). Een stapje terugzetten is niet makkelijk en is voorlopig ook nog niet aan de orde, we zijn content met de manier waarop alles verloopt en binnen de perken van het haalbare blijft. De overstap naar een nieuwe locatie binnen enkele maanden zal echter voor de nodige spanning zorgen, niet zozeer organisatorisch want op dat vlak zijn we ondertussen wel wat meer gewoon, maar hopelijk krijgt onze spellenclub geen terugval, maar eerder een nieuwe boost, zodat ook wij weer voor een tijdje gelanceerd zijn.
Toch denk ik niet dat iedereen nu zo maar een spellenclub moet oprichten, maak gerust gebruik van de clubs die er zijn. Ze zijn de laatste tijd als paddenstoelen uit de grond gerezen. Dit is enerzijds een goede zaak want de spelers kunnen nu kiezen waar en wanneer ze langs gaan. Je kan in mijn nabije omgeving elke week wel ergens terecht (want we zijn zo collegiaal geweest om allen een andere dag te kiezen). Langs de andere kant zijn héél wat liefhebbers nu bezig met hun "eigen" club en komt het er niet van om telkens bij de anderen langs te gaan, ook ik maak mij daar "schuldig" aan. Ook de steun van uitgeverijen wordt steeds moeilijker en moeilijker aangezien er meer en meer clubs natuurlijk een beroep op hen willen doen. Er wordt telkens meer en meer in ruil verwacht, maar meer bieden dan we nu op het ogenblik doen, is volgens mij niet mogelijk. Daarenboven probeer ik nu ook veel meer thuis te spelen, het materiaal is aanwezig, de accommodatie is dat ook zeker en vast (we zijn trots op onze spellenzolder) en we zijn altijd op zoek naar spelers die graag eens langskomen, dus bij deze bent u ook van harte uitgenodigd.

woensdag 6 februari 2013

Als cafeïne cocaïne wordt ...

Het zal u allicht niet verbazen, maar ik durf te stellen dat mijn voornaamste hobby "bordspellen" is geworden de laatste jaren. Ik durf zelfs stellen dat het ondertussen héél wat meer is dan enkel een hobby, het is voor mij een passie. Bij mij gaat het al geruime tijd niet enkel meer over het spelen van een spel. We trachten bovendien een spellenclub te runnen, een succesvolle blog te laten draaien, de nieuwigheden zo goed en zo kwaad als mogelijk op te volgen en ook hier af en toe een schrijfsel neer te planten.

Deze bezigheden vragen uiteraard de nodige inspanningen en tijd. En die heb ik er zéér graag voor over, anders zou ik het niet meer doen. Wat we in deze drukke tijden echter niet uit het oog mogen verliezen, is de essentie, het spelen zelf. Vandaar dat ik dit jaar met het "Spelen met SpinLi"-project ben gestart. In dit project probeer ik zoveel mogelijk spellen op tafel te gooien, met zo veel mogelijk (verschillende) spelers.

Na elke speelsessie wordt er dan een fotootje genomen en netjes op onze blog gepost. Erg leuk concept en het werkt blijkbaar zéér aanstekelijk, niet bij mij in het minst. Uiteraard kan dit project enkel een succes worden als ik genoeg mensen warm krijg om hieraan deel te nemen en de speelteller niet stil te laten vallen. En dit is niet altijd zo evident, het zoeken van een goed speelmoment en het verzamelen van een groepje spelers gooit soms roet in het eten. En ik moet u eerlijk bekennen dat dit soms frustrerend kan zijn.

Als een junkie ga je op zoek naar de benodigde speelpartners, het spelen wordt stilaan een obsessie en een méér dan noodzakelijk goed. 't Is niet zo dat er lichamelijke klachten zijn als er een weekje passeert zonder spel, maar knagen doet het wel ergens daar vanbinnen. Misschien moet er maar eens wetenschappelijk onderzoek worden verricht naar eventuele afkickverschijnselen, maar liefst niet bij mij, want dit zou willen zeggen dat ik over een langere periode mijn hobby niet zou mogen uitoefenen.

Bent u ook gebeten door het spellenvirus of wil u mij van de nodige drugs voorzien en de dealer van dienst zijn, dan raad ik u ten stelligste aan om mij een berichtje te laten, zodat we u kunnen toevoegen aan de lijst met speelmakkers die bij elke speelgelegenheid een digitale uitnodiging in z'n mailbox mag verwachten. Ik zorg voor de spellen en de koffie en ben er zeker van dat de daarin aanwezige cafeïne snel zal overgaan in het verslavende effect van de spellencocaïne.

maandag 28 januari 2013

Grabbelpollen en worstenvingers

Dat artwork en speelmateriaal heden ten dage alsmaar belangrijker wordt, dat hoef ik u waarschijnlijk niet te vertellen. Het uitzicht van een spel bepaalt in grote mate toch ook het succes van de verkoop en nog meer in het geval van Kickstarter. Op dit format vindt u geen éénvoudige, lelijk uitziende prototypes meer, maar reeds gelikte, afgewerkte producten met de nodige miniaturen en prachtige illustraties. Gooi er vooral nog een blits filmpje bovenop en als de limiet om het project te ondersteunen niet te hoog wordt gesteld, dan zou het allemaal wel moeten lukken.

Dat schoonheid en praktisch gebruik niet altijd hand in hand gaan, daar wil ik hier wel eens een boompje over opzetten. Voor de spelers onder ons met een iets minder ontwikkelde fijne motoriek of diegene die last heeft van wat wij bij ons "worstenvingers" noemen, zijn sommige van deze prachtige materialen op z'n minst frustrerend in gebruik.

Te dikke vingers zorgt voor héél wat moeilijkheden in het grijpen van, vooral, kleiner speelmateriaal. Zoals een bevriend blogger al aanhaalde in één van z'n artikels is het verzetten van de scorepionnen van Tokaido op z'n minst een uitdaging voor ons allen. In het vlooienspel is het de bedoeling dat het speelmateriaal, zij het gecontroleerd, naar alle kanten uitspringt, maar als je dit fenomeen ook bij andere spellen, maar dan ongewild, begint mee te maken, durft de frustratie al eens hoog op te lopen.

Bovendien springen wij, liefhebbers van het betere spel, erg omzichtig en voorzichtig om met al dat mooie materiaal. Het gebruik van ziplockzakjes, verdeeldoosjes en andere beschermend materiaal is standaard in onze speeldozen. Het verliezen van materiaal of onvolledig wegzetten van een spel in de kast is uit den boze. Het is dan ook een ware horrorbeleving als de diamantjes van Ubongo of Diamant tegen de vlakte kwakken. U kan het niet geloven hoe ver en in welke richtingen deze kleine pareltjes vliegen.

Eenzelfde verstikkend gevoel overvalt je als je medespelers doodleuk de prachtig geïllustreerde kaarten in hun handen beginnen te buigen en te plooien. Dan begint het bloed als vanzelf te koken en zal de onderwijzer in mezelf een vermanende vinger uitsteken en de betreffende speler een sneer uit de pan geven. Het sleeven van kaarten zou een mogelijke oplossing kunnen zijn, maar erg praktisch is dit niet en de mate waarin we ze zouden dienen te gebruiken, zou er bovendien een kostelijke zaak van maken.

Ook opruimen is een deel van het spelen van een spel. Het netjes opbergen van het materiaal zorgt voor een snellere volgende speelsessie, zodat je niet telkens alles moet sorteren vooraleer je daadwerkelijk aan de slag kan. Mijn ouders leerden mij dat je moet opruimen waar je mee speelt, maar inzake het inpakken van de spellendoos, zou ik toch willen vragen dat sommige mensen dit taakje overlaten aan de professionals, vooral dan diegene met de befaamde "grabbelpollen".

U kent het waarschijnlijk wel, u moet 35 houten blokjes in een zo'n ziplockzakje krijgen, maar uw hand heeft slechts een capaciteit van 30 houten blokjes. Toch zijn er atleten die hun grenzen telken male willen verleggen en trachten om het ganse pakket in één keer vast te krijgen. Vaak met een tuimelperte van meer dan 50% van het goedje tot gevolg. Lukt het in een uitzonderlijk geval toch om alles netjes in hun hand te balanceren, trachten ze met hun andere hand zo'n zakje open te krijgen ... en ik kan u verzekeren dames en heren dat dit de moeite is om te aanschouwen. Er wordt helemaal door het lint gegaan als, na een hoop kunst- en vliegwerk, het eindelijk geopende zakje te klein blijkt te zijn en de inhoud van twee verschillende zakjes dient te worden verwisseld.

U bent er op dat eigenste moment liever niet meer bij, want dan wordt al dat mooie materiaal zonder pardon vervloekt en op korte tijd van de speelhemel naar de karton/hout/plastic hel verwenst.

donderdag 10 januari 2013

Spelen is geen kinderspel

Met de bovenstaande, op het eerste zicht contradictorische, titel wil ik even een probleem in spellenland uit de wereld helpen. Maar al te vaak krijgen wij, de spelende medemens, nog rare blikken, gniffelende achter-de-handjes en spontane ha-ha's à la Nelson van de Simpsons.

Het spelen van spellen is allerminst kinderachtig en een hobby zoals elke andere, met dat voordeel dat er ook nog eens een enorme sociale meerwaarde mee gepaard gaat. Met dit schrijven wil ik zeker niet overkomen als de hautaine, zelfingenomen véélspeler die denkt dat het spellenuniversum rondom zijn (hoogstwaarschijnlijk) te dikke achterste draait. Moest dit wel het geval zijn, of als het zo zou overkomen, zou ik het ten stelligste appreciëren mocht mij dit op een subtiele en goed onderbouwde manier worden duidelijk gemaakt. Ik geniet zonder meer van het betere familiespel en durf me zelfs af en toe wagen aan de eerder "kinderachtige" deductie, memory en reactiesnelheid-spellen, zij het met wisselend succes.

Spellen spelen moet voor mij in de eerste plaats plezant zijn, een nuttig en vooral fijn tijdverdrijf. Als je daarenboven ook nog dat beetje grijze massa, dat in je schedelpan zit, aan het werk weet te zetten, dan is dat enkel mooi meegenomen. Al te vaak nog volgt er na het uitspreken van de magische woorden "ik speel graag spelletjes" onbegrip en fronsende blikken.

Onwetendheid is in mijn ogen de boosdoener. Ik ben er dan ook heilig van overtuigd dat, na het nemen van die aartsmoeilijke drempel (blijkbaar), er héél wat mensen warm te krijgen zijn voor onze passie. Ik kan me zeker voorstellen dat de stap naar een spellenclub dat net ietsje te groot is voor vele mensen en dat is op zich erg jammer, want er zou ongetwijfeld een nieuwe wereld voor hen opengaan.

Na jaren ervaring in het "vak" en heel wat wetenschappelijk onderzoek heb ik ondervonden dat vele mensen toch al hun weg vonden naar de betere (of beter gezegd nieuwere generatie) bord- en kaartspellen. Ze ontdekten de winkelrekken naast die van de reclame hits à la Monopoly, Levensweg en andere Stratego's in de speelgoedwinkel ... en sommigen botsten misschien al wel eens op een online speciaalzaak. Er wordt meer dan ooit gespeeld in de Vlaamse en Nederlandse huiskamer, misschien ook wel bij u, maar toch is het zo moeilijk om eens buiten die huiselijke kring te geraken.

Vandaar mijn initiatief om dit jaar met zoveel mogelijk verschillende speelpartners mijn ding te doen. Monogamie staat niet in het speelwoordenboek en verandering van spijs doet, inzake spellen spelen, zeker meer en herhaaldelijk eten. Vaak voel ik een zekere terughoudendheid, ik weet niet goed waarom. Ik heb de indruk dat mensen schrik hebben van de "game master", de man met een eigen spellenclub, dat is toch onmogelijk om daartegen te strijden.

Laat me daarover kort en duidelijk zijn lieve lezer. Indien u graag een spel wint, dan bent u bij mij aan het juiste adres. Mijn taak blijft vaak beperkt tot het aanbieden van het spel, het lezen van de spelregels, het uitleggen ervan en het geven van tactische hints aan andere spelers, zodat zij het als  erg leuk ervaren... en meestal ook met de overwinning gaan lopen. Daarnaast ervaar ik vaak een spontaan ontstane coalitie bij mijn speelpartners, zelfs in die mate dat mijn ondersteuning door hen in twijfel wordt getrokken of volledig in de wind geslagen.

Hopelijk bereikt dit bericht een groot publiek en geven ze spellen eens een kans. Ik zou ook op veel reactie willen rekenen omtrent mijn oproep, kom een keertje langs of nodig mij uit om te komen spelen (kwestie van de stap klein te houden). Smijt jezelf en je vrienden eens in het diepe, ik weet dat dit geen kinderspel is, en misschien vind je het wel een erg leuke ervaring. Ik heb er in ieder geval het volste vertrouwen in. Want zeg nu zelf : hoe lang is het al niet geleden dat u kon zeggen dat u bij iemand bent gaan spelen? En willen we ons niet allemaal graag terug een beetje kind voelen?

woensdag 9 januari 2013

Schoonheidsslaapje

Allereerst wil ik aan de trouwe lezers van deze blog mij excuseren voor de langdurige afwezigheid. Een schoonheidsslaapje was in mijn ogen tijdens de drukke herfstperiode de enige juiste beslissing die ik kon (en moest) nemen. U heeft misschien onze indrukwekkende Essen-reeks gevolgd, een ongelooflijke lijst van aankondigingen, besprekingen en impressens van de allernieuwste spellen.

Dat de trip naar Essen de nodige voorbereidingen vereist, dat las u reeds op deze blog, maar elk jaar opnieuw wordt deze taak ingewikkelder en vooral omvangrijker. Niet enkel het aantal nieuwe spellen stijgt elk jaar onrustwekkend (voor onze portemonnee toch), ook de kwaliteit van het materiaal was dit jaar, naar mijn bescheiden mening, van een ongeziene hoogte in vergelijking met de vorige jaren. Dit brengt het nodige werk (of zoals ik het zou moeten noemen "hobby") met zich mee.

Naast die voorbereidingen en besprekingen mochten we ook niet de essentie van onze passie uit het oog verliezen, het spelen van de spellen, toch nog altijd bedoeling van al dat karton, hout en plastic. Als goede voornemen voor dit komende speeljaar heb ik me dan ook als doel gesteld om vooral veel te spelen, met héél wat verschillende medespelers. Meer hierover vond je al op de SpinLi-blog en binnenkort ongetwijfeld ook hier.

Ook deze blog zou ik graag terug wat willen aanzwengelen, maar goed materiaal komt niet uit de lucht vallen. Ik verkies op dit nietig blogje nog steeds voor kwaliteit boven kwantiteit en dat eerste ga ik u dan ook terug proberen te brengen. Hopelijk geniet u er dan ook weer van, ik ben in ieder geval erg blij mee dat ik nu op de oranje "publiceer"knop hierboven mag gaan drukken. Tot lees !