Ratio inflatio

Het leven wordt duurder ... elke dag komen er onheilspellende berichten over de stijgende prijzen. De graanprijs, wegens slechte oogst, hieruit voortvloeiend een hogere broodprijs en op termijn hoogstwaarschijnlijk een stevige vleesprijs. Ook de prijs van diesel stond nog nooit zo hoog, mazout, benzine, aardgas en andere oliën doen het al niet veel beter. We zullen het moeten inzien, de broeksriem zal stondig moeten worden aangetrokken. Als het voor levensnoodzakelijke middelen al lastig wordt, wat moet er dan gedacht worden van alle soorten luxe? Kan u uw luxe laten varen? Wat is luxe? Is uw hobby luxe? Of enkel als het een dure hobby is? Golf staat bekend als zijnde een "duurdere" hobby ... wat als ik, voorvechter van het betere spel, nu het nieuws moet brengen dat we stilaan op de "golfsche" weg zijn met de bord- en kaartspellen???

Ik neem u alvast even mee naar het volgende grote spellenevenement dat ons te wachten staat (de spellenavonden van SpinLi buiten beschouwing gelaten), Spiel in Essen. We moeten uiteraard de 170 km enkel gaan afleggen en dienen hiervoor de nodige grondstoffen te verbruiken. Daarnaast zullen we niet kunnen passeren aan de talloze eetkraampjes zonder één keer te stoppen. De prijs van een hot-dog, hamburger of andere lekkernij zal percentueel waarschijnlijk niet meer hetzelfde zijn als die van vorige edities, dank je wel brood- en vleesprijs. Dan maar iets vegetarisch? Neen, die mensen worden al jaren lang afgeperst onder het voorwendsel dat gezond eten sowieso duurder betaald dient te worden. We zullen onze eigenste picknick maar meenemen, een droog boterhammetje kan er misschien nog van af.

Waar ik eigenlijk met mijn belachelijke intro naar toe wil, want geef toe beste lezer, wij gaan met z'n allen geen boterhammetje minder eten, geen hamburger afslaan of op geen kilometertje meer of minder zien als het erop aan komt. De inflatie die onze hobby wel naar een hoger (lees : duurder) niveau tilt, zijn de prijzen die men heden ten dage op de spellen plakt. In de afgelopen jaren heb ik deze prijs zienderogen zien groeien. U moet weten dat men in Essen erg goed is in het afronden van de verkoopprijs. Er zal telkens op een veelvoud van vijf eurootjes worden afgerond, dit telt lekker makkelijk en je zit niet met dat kleine geld om weer te geven. (ik vraag me eigenlijk af of ze daar eurocentjes aannemen, misschien eens proberen dit jaar) Toen ik enkele jaren geleden mijn eerste bezoekje bracht aan de beurs was dit afronden ook al het geval. Maar toen was de standaardprijs voor een nieuw spel op zo'n € 30 gesteld. Nu, vandaag de dag verschijnen er onheilspellende prijzen die om en bij de € 40 - € 50 schommelen. Kijk ik naar de prijzen van de plaatselijke spellenboer, dan gaan deze al naar de € 50 à € 60 voor de Amerikaanse spellen (logisch dat ze iets prijziger zijn gezien de verzending, maar trop is te veel).

Uiteraard willen wij zo veel mogelijk de markt blijven volgen, uiteraard willen we zo veel mogelijk nieuwigheden een kans geven, een keertje op tafel leggen, ze demonstreren op onze spellenavonden en ze toevoegen aan onze mooie collectie ... maar we gaan erg selectief moeten worden. Ook de uitgevers zijn niet meer zo happig om aan jan-en-alleman een recensie-exemplaar te schenken, waar ik mij zonder moeite kan bij neerleggen, maar de spellen aan een redelijke prijs kunnen aanschaffen is het minste wat wij kunnen en  naar mijn bescheiden mening, mogen vragen. Een kleine tegemoetkoming kan al voldoende vertrouwen in de schaal werpen om een stevige en goede samenwerking op te bouwen. Want zeg nu zelf, als we met z'n allen morgen geen brood meer kopen ... zou die broodprijs dan werkelijk zakken?

Mag het ietsje meer zijn ?

We zijn ondertussen al aan dag vier van de Olympische Spelen en het resultaat voor ons Belgen is vooralsnog redelijk mager. Een bronzen medaille is mooi, enkele persoonlijke records en hier en daar een puike prestatie, maar het mag voor ons gerust ietsje meer zijn. We kijken natuurlijk nog uit naar enkele toppers die nog in titelkoers zijn of nog aan de bak moeten komen later deze (of volgende) week. Uiteindelijk zijn we als klein landje redelijk verwend op sportgebied de laatste jaren, enkel op de Olympische Spelen worden we vaak met de neus op de feiten gedrukt. De sporten waarin we overheersen zijn niet al te vaak de grote sporten of sporten die op zo'n groot toneel worden opgevoerd. We moeten ook niet beginnen zweven en overdrijven, bescheiden blijven, want dat is onze grootste troef en tegelijk ons zwaarste beperking ... laat ons dus toch maar stellen dat het gerust een béétje meer mag zijn.

Altijd maar meer willen is des mensens, we streven altijd naar het hoogst haalbare en zelfs dan nog wordt er snel gerelativeerd en overgegaan naar de orde van de dag. We vergeten al te vaak dat ook iets erg mooi kan zijn in z'n eenvoud. Ik haal dan ook graag even het vaatje met de abstracte spellen boven hier op de blog. Schaken, dammen, go en andere gipf-reeksen zijn zonder meer pareltjes als het op spelontwerp aan komt. Persoonlijk vind ik dat deze spellen in ieders persoonlijke top 10 zouden moeten staan, maar de realiteit toont ons iets anders. We worden hedentendage meer en meer overstelpt met coole artwork, honderden fiches in een kartonnen doos, een halve boom aan houten blokjes en meeples en prachtige plastic figuurtjes. Enkele jaren geleden hadden we Kris Burm, ontwerper van de gipf-reeks bij onze spellenclub op bezoek en die formuleerde het fenomeen als volgt : "Als je een peuter laat kiezen tussen een droge vitabis (koek) of een dinosauruskoek met chocolade, dan is de keuze snel gemaakt." Dit doet helemaal niets af aan de smaak en de kwaliteit van de vitabis, die ongetwijfeld veel gezonder zal zijn, maar het is nu eenmaal een ongelijke strijd. Het mag hier dus in meeste gevallen ook gerust ietsje meer zijn.

Misschien is het dan ook de hoogste tijd om in deze tijden van crisis te pleiten voor net dat ietsje minder. Goed zijn in je eenvoud, kwantiteit beperken en kwaliteit verhogen, het is iets waarnaar we moeten streven. Het is niet altijd makkelijk uiteraard want langs alle kanten worden we bestookt met al dat lekkers. Spiel staat stilaan terug voor de deur weet u wel. Het is als een moderne wortel die men voor een hongerig paard houdt ... wel liefste lezers, ik beloof dat ik mijn best ga doen om achter deze wortel te lopen, maar niet als een hongerig paard, eerder als een koppige ezel. Ons budget en onze nu al te kleine spellenkast zullen me ongetwijfeld dankbaar zijn. Het mag dus gerust een keertje ietsje minder zijn.

Meedoen is belangrijker dan ...

Met deze olympische slogan in gedachten start over enkele ogenblikken het grote olympische circus in Londen. Of we al dan niet eremetaal zullen meebrengen zal hoogstwaarschijnlijk van details afhangen. Kanshebbers hebben we zeker, maar op het moment van de waarheid is talent, kracht, uithouding en techniek niet altijd voldoende. Een nodige dosis geluk zal mee bepalen of we onze, toch-al-te-vaak-weggedrongen, vaderlandsliefde boven halen dezer dagen. Ik kijk alvast met argusogen naar de prestaties van onze atleten, die zich op dit evenement tot een heldenstatus kunnen opwerken.

Dat de beste niet altijd wint, is een interessante gedachte om eens mee te nemen naar spellenland. Hoe win je een spel? Speel je altijd om te winnen en is het dan je kunde, talent, inzicht of tactisch vernuft dat het verschil maakt? Het doel van een spel is uiteraard winnen, maar het is niet het winnen dat belangrijk is, maar het doel op zich. Een poëtisch doordenker die niet uit mijn bescheiden brein tevoorschijn wordt getoverd. Grootmeester-spelauteur Reiner Knizia vat in deze one-liner eigenlijk de essentie van héél dit artikel samen.

De olympische "speel"gedachte is natuurlijk maar wat ze is. Laat ons duidelijk zijn dat iedereen een spel aanvat om als overwinnaar uit de bus te komen. Doe je dit niet dan kunnen we hier nog oeverloze discussies gaan opstarten over begrippen als "spelbreker", "kingmaker" en andere "valsspelers". Pure tactiek en strategie mag in mijn ogen ook niet volledig bepalend zijn om een spel te winnen. Begrijp me niet verkeerd, een spel zonder geluksfactor is voor mij persoonlijk wel zéér interessant, maar een spel dat door middel van een bepaalde strategie altijd winnend wordt afgesloten, is de moeite niet waard om op tafel te leggen. Dan kan je je beter achter een excel-sheet zetten op je pc en op die rijen, kolommen en cijfertjes kicken.

Een atleet gaat altijd voor persoonlijk succes en dan is fatsoen soms ver te zoeken, maar het doel heiligt de middelen en enkel op die manier kan je een echt kampioen worden. Spellen met een pestfactor kunnen fantastisch leuk zijn, maar anderzijds ook zo mateloos irritant. Heb je niet de juiste speelgenoten dan kan een pestspelletje al gauw uitdraaien op een grommel links of rechts, een scheldtirade over en weer de tafel en in het slechtste geval een interruptie of volledige annulatie van de speelbeurt ... en dat mag natuurlijk niet de bedoeling zijn. Fairplay is en blijft het het sleutelwoord, maar enige vorm van incasseringsvermogen in dit type spellen is een must.

Als spellenliefhebber is het vaak moeilijk om je te specialiseren in één disciplines. Er is een overaanbod aan leuke spellen en dat brengt met zich mee dat meervoudige speelbeurten, en de daaraan gekoppelde gewenning en diepere inzichten in het spel, vaak uitblijven. Een spel wordt dan eerder gespeeld om te spelen, om aan te voelen hoe het speelt, of het mechanisme draait. Van alles wat en niets concreet genoeg is dan ook een patstelling waar we als veelspeler vaak in terecht komen. Gezien mijn fysieke bouw en uithoudingsvermogen op dit ogenblik ga ik daar zeker niet te zwaar aan tillen en laat ik het grote werk liever aan anderen over ... dus bij deze zullen we ons maar in de fauteuil gooien, beentjes omhoog en vol passie meeleven met de bovenmenselijke prestaties die geleverd zullen worden. Dan doe ik dat de volgende avonden wel fijntjes over door een hoopje karton en hout op tafel te leggen!

Den Vlaamschen Feestdag

Op 11 juli 1302 vond de Slag der Gulden Sporen plaats op het Groeningheslagveld nabij Kortrijk. Een hevige strijd tussen milities van het graafschap Vlaanderen en het leger van de Franse koning. De slag was in militair opzicht opmerkelijk, omdat keuterboeren met rieken en hooivorken en enkele boogschutters in staat bleken te zijn een ridderleger te bedwingen. In historiografisch opzicht is de slag van belang door de rol die deze vanaf de negentiende eeuw speelde in de Vlaamse bewustwording en de groei van de Vlaamse Beweging. Een belangrijke bijdrage tot de collectieve bewustwording van deze gebeurtenis in Vlaanderen werd ook geleverd door Hendrik Conscience's roman De leeuw van Vlaanderen (1838), die een geromantiseerd beeld van deze strijd biedt.

Het kleine Vlaanderen besefte ineens dat het toch wel wat kon betekenen. Hedentendage is de bewustwording nog steeds aan de gang. Vlaanderen staat ondertussen gekend als economisch krachtige, innovatieve en technologisch sterk uitgebouwde regio. Het politieke plaatje gaan we vandaag zeker niet aanraken, want dat zou ons dan weer te ver leiden. Spellenderwijs moet ik dan toch weer eerlijk bekennen dat het wat magertjes uitvalt. Binnen deze wereld hinken we toch enorm ver achterop naar mijn bescheiden mening. U mag me corrigeren (en ik hoop dan ook héél wat reacties te krijgen op dit bericht), maar ik kan bijzonder weinig Vlaamse uitgevers en spelauteurs uit mijn mouw schudden. Bijzonder pijnlijk blijkt dan ook telkens weer, dat wanneer er een Belgisch product op de markt verschijnt van onze Waalse collega's er geen Nederlandstalige spelregels zijn voorzien. Wij tellen nog steeds niet mee mijn beste vrienden!

Ik zie voorlopig ook niet onmiddellijk een nieuwe Pieter De Koninck of Jan Breydel ten tonele verschijnen in Vlaanderen, want als kleine speler doe je niet meer mee in deze steeds maar groeiende business. Of is dit toch weer onze valse bescheidenheid die de kop opsteekt? Waarom lukt het onze "slimme" noorderburen dan wel om succesvolle ondernemingen op te starten. Zij kijken verder dan hun neus lang is en brengen internationale versies van spellen uit. Een goed businessplan, een hypemachine, slim vertaalwerk, ... het draagt allemaal bij tot het succes van deze uitgeverijen. Ik kan er hen enkel een pluim voor geven, ook al moet ik af en toe de wenkbrauwen fronsen bij bepaalde spellen de er al dan niet verschijnen. Tot mijn spijt gaat de kwaliteit wel een beetje achteruit ten opzichte van de kwantiteit, maar op die manier moet je ook proberen te overleven en deze steeds groter wordende jungle.

Misschien moeten we toch terug meer gaan geloven in onze eigen kracht en op deze Vlaamse feestdag eens stilstaan bij deze strijd die zich al ver afspeelde voor België nog maar bestond. Misschien is het toeval dat ik voor het schrijven van dit artikel om vier uur 's nachts uit mijn bed ben gekomen. Ik lag toch wakker en als er dan een ideetje komt, dan begin je te schrijven. Niet dat er aan mijn deur werd geklopt en ik "Scilt ende vrient" niet mocht uitkramen. Misschien was het gewoon tijd om een signaal te geven om strijdvaardig te zijn, te geloven in onze eigen taal en ons eigen kunnen en hier trots op te zijn.

You'll never walk alone

(verwittiging : in dit stukje tekst vindt u niets spellengerelateerd)


"When you walk through the storm, hold your head up high.
And don't be afraid of the dark. At the end of the storm,
there's a golden sky and the sweet silver song of the lark."

Het is weeral bijna zo ver, het einde van het schooljaar nadert met rasse schreden. Voor alle leerlingen en het onderwijzend personeel een mooi vooruitzicht, maar vooraleer het effectief van start kan gaan, moet er toch nog het één en ander afgehandeld worden. In dit schrijven tracht ik u even duidelijk te maken dat zo'n afscheid niet altijd evident is en dat er hier en daar toch wel eens een traantje durft te vloeien.
Als leerkracht van het zesde leerjaar is de maand juni toch wel wat speciaal. Je moet de krawaatjes (inwoners van Lille) die je van hun 3 jaar stilaan naar de hoogste klas hebt zien groeien voor "altijd" lossen nu. Maar voor we dat moment ter sprake brengen, neem ik u even mee in deze laatste week.

Maandag is het nog te vroeg om al te beginnen met al het opruimen, poetsen en andere bezigheden, dus gaan we proberen, zo goed en zo kwaad als mogelijk, nog les te geven. Een herhaling van wiskunde en Frans dringt zich op,want ook al laat je geregeld vallen dat het geen kwaad kan om dit alles eens te herhalen tijdens de vakantie, de overgrote meerderheid (lees niemand) zal dit waarschijnlijk effectief doen. In de namiddag nog wat knutsel-, inoefen- en zangwerk voor onze receptie die we op woensdagavond verzorgen.

Dinsdag is de dag waarnaar de kinderen van de ganse school uitkijken, want dan gaan we het bosspel spelen. De leerlingen van mijn klas verzorgen de ganse activiteit, zijnde sport en spel allerhande op de voetbalterreinen en nadien een groot verstoppertje in een bos. De kinderen van de andere leerjaren gaan hun oudste collega's zoeken. Deze zijn verkleed in een bepaald thema, het is aan de kleinsten om te raden in wie of wat ze verkleed zijn. Dit kan gaan van smurfen tot Astrid Bryan en de Spice girls. Heel dit evenement is zo eenvoudig en simplistisch als maar zijn kan, maar toch kijken onze kids er enorm hard naar uit. Hopelijk zijn de weergoden ons nog goedgezind.

"Walk on, through the wind. Walk on through the rain. 
Though your dream be tossed and blown. Walk on, walk on,
with hope in your heart. And you'll never walk alone. You'll never walk alone."

Woensdag is zonder meer de drukste dag van de week, zij het dat het maar een halve "lesdag" is. We moeten onze turnzaal omtoveren tot feestzaal voor de receptie. Een generale repetitie dringt zich op, de kledij testen, de muziek doorspelen, de drank koel zetten, alles klaarleggen, de tafels en stoelen plaatsen, ... U kent het fenomeen ongetwijfeld, 's namiddags naar huis rijden en nog aan 1001 dingen tegelijk denken, maar er geen enkel een plaats kunnen geven, maar bon ... alles komt goed. Om half acht beginnen we er dan aan : de receptie, een plechtig moment voor kinderen en ouders. Na een ludieke (en emotionele) opening door de kinderen volgt er een officieel gedeelte met het uitdelen van het rapport en getuigschrift om af te sluiten met een spetterende receptie. Moest het u interesseren, het thema dat de leerlingen dit jaar kozen, was faute partie, dus ik heb mijn feestplunje al klaargelegd.

Na zo'n dag kan je niets anders verwachten dan een moment van decompressie op donderdag. Op de planning staat dan ook niet veel meer dan uitdelen van werkboeken, werkjes, tekeningen, ... en het poetsen van banken, stoelen en voor diegene die zin hebben de rest van de klas (ondergetekende zal u dankbaar zijn). Nadien is een filmpje op het grote bord misschien wel op z'n plaats. Maar niet vooraleer we de viering van vrijdag nog eens hebben overlopen, het materiaal klaargelegd en de liedjes doorgezongen. Om af te sluiten vieren we ook nog de jarigen van de maanden juni, juli en augustus.

"Walk on, walk on, with hope in your heart.
And you'll never walk alone. You'll never walk alone."

Vrijdag is het dé dag, de allerlaatste dag van het schooljaar, de dag van het definitieve afscheid. Om negen uur wordt de ganse school in de kerk verwacht, want de leerlingen van 6A zetten nog een laatste keer hun beste beentje voor om er een mooie viering van te maken. We sluiten af met een traditioneel spetterend afscheidslied en keren al een beetje peinzend terug naar school. Een verrassing voor alle kinderen zal er ongetwijfeld ook zijn op de speelplaats en een grote slotdans met alle kinderen van de lagere school. Maar dan komt het moeilijkste moment, dat laatste kwartiertje voor de bel gaat ... we staan daar dan samen ... in die lege klas. Geen tekeningen meer aan de muren, geen balpennen en kleurtjes meer in de aanslag, het voelt allemaal zo onwezenlijk. Ik moet bekennen dat ik zelden momenten heb waarop ik niets zinnigs kan uitkramen, maar dit moment nijpt de keel toch wel netjes dicht. Ik heb er al enkele jaren over gedacht om eens een speech te schrijven om op dat moment toch iets nuttigs te kunnen zeggen, maar het komt er toch niet van. Misschien laat ik ze gewoon dit stukje tekst lezen zodat ze weten dat ik ze het allerbeste toewens in het middelbaar en de rest van hun leven, dat het ook bij mij pijn doet om afscheid te moeten nemen en dat ik hen gewoon ook graag zie ... ook al ben ik maar de meester. Fijne vakantie iedereen !

Erg mooi ... zo lang het duurt ...

Voorbije dagen leefden onze noorderburen weer in een "oranje"-roes. Een roes waaruit ze gisterenavond toch even bruusk werden ontwaakt. Met meer dan gemiddelde belangstelling volgde ik de wedstrijd tegen Denemarken. Niet zozeer omdat ik een oranjefan ben of omdat de Denen oogstrelend voetbal zouden spelen. Maar aangezien ik me geëngageerd heb voor een project waarbij ik mezelf te koop aanbood op e-bay, net zoals 19.999 andere Belgische supporters, om voor het land naar keuze van de hoogste bieder te supporteren, dit alles ten voordele van Unicef. Uiteindelijk bood een Nederlander het hoogste bedrag, dus heb ik het Wilhelmus zo goed als mogelijk proberen mee te mummelen en zag ik tot mijn grote ontsteltenis "De Rode Duivels II" spelen. Meer balbezit, de betere kansen, een strafschopgevalletje niet gekregen, kleine frustraties, laatste pass onzuiver, meer intrinsiek talent als de tegenstrever, maar niet zo'n sterke groep en totaal geen kalmte en scherpte voor doel, zodat één dodelijke counter een ganse natie in rouw duwde.Die 6-1 overwinning tegen de B-ploeg van Noord-Ierland bleek dus niet echt een referentie, maar onze noorderburen droomden toch al luidop van de finale. Een leuk gevoel, zonder meer, maar het is maar mooi ... zolang het duurt.

Hoe zwart de avond gisteren dan wel was, zo mooi was vrijdagavond. Niet op voetbalgebied, want landen als Griekenland, Polen en andere Tsjechiës maken me ook niet echt warm. Over Rusland houd ik me nog op de vlakte, want dit zou wel eens een verrassing kunnen worden. Neen, ik had geen tijd om me zorgen te maken over voetbal, want er stond een spellenavond van SpinLi op het programma. Als organisator is het toch elke keer weer spannend of er weinig of veel bezoekers langskomen. Daar de examens van start gaan, het EK op de buis is, het plaatselijke kampioenenbal werd georganiseerd, hield ik mijn hart dan ook stevig vast. Het was dan ook een fijn gevoel om héél wat mensen te mogen ontvangen ... en het opmerkelijkste van al, was dat dit héél wat nieuwkomers waren. Hopelijk heeft iedereen er van genoten en komt mijn voorspelling omtrent de zomerspelen uit een vorig artikel uit. Het zou fijn zijn om terug een groter aantal bezoekers te mogen verwelkomen op onze spellenavonden, na enkele rustigere maanden. De volgende spellenavond zal terug een themaatje krijgen, maar hierover vindt u meer op onze weblog van SpinLi. Erg mooi allemaal ... zo lang het duurt ... want ook voor 6 juli heb ik waarschijnlijk geen flauw benul of ik een rijkgevulde speelzaal zal hebben.

Euro-kitsch en andere baboesjka's

Ontsteltenis alom gisterenavond tijdens de Eurosongfinale, een dance-liedje wint de "grootste" (de koningin Elisabeth-wedstrijd die op hetzelfde moment z'n ontknoping kende, laten we maar buiten beschouwing) muziekwedstrijd van Europa. Misschien komen de Lage Landen dus weer een stapje te laat, maar wij kunnen ook Milk inc., Sylver en andere Tiësto's sturen. Altijd zijn we maar op zoek naar perfect Eurosonglied met de nodige toeters en bellen. Zou het niet beter zijn als we gewoon iets sturen waar we goed in zijn? Wij sturen een braaf prutske van 17 jaar, een goede stem, maar een scheet groot. Nederland stuurt in vredesnaam een indiaan, dan is het al ver gekomen. Het zou hoogstwaarschijnlijk weinig zoden aan de dijk brengen, want de politiek getinte stemming zou nooit echt in ons voordeel uitdraaien, maar dan maken we er tenminste een feestje van. Geef mij maar een goed up-tempo-nummer, een deftige act met supervette moves (dan zijn al die So you think you can dance-wedstrijden toch niet voor niets) en een supergrave lichtshow en dito podiumopbouw. Laat dit alles nu net hetgeen zijn waarvoor wij (Belgen) wereldwijd bekend zijn. We zijn er nog nooit opgekomen om zoiets te sturen.

Een Marokkaanse madam die voor Zweden het songfestival wint, het kan zo maar in één keer. Pas op, verdiend, zonder meer. Euphoria had het meest opzwepende ritme van alle deelnemers, het podium werd volledig ingenomen door één zangeres en ze liet het bij God sneeuwen in de zomer. Over de kwaliteit van dansbewegingen ga ik niet uitwijden aangezien ik zelf niet echt een fantastisch danser ben. De grote favoriet maakt z'n favorietenrol waar, dat kunnen uiteindelijk alleen de echte groten, proficiat.

Nog belangrijker dan de overwinnaar is het bont allegaartje deelnemers dat jaarlijks onze beeldbuis teistert. Het moet gezegd, ik heb me kostelijk geamuseerd met de "kritische" bedenkingen van Peter Van de Veire, je was op voorhand al getipt over wat je mocht verwachten. Lachen geblazen, zeker als diezelfde kerel dan nog onze Belgische punten mag uitreiken. "Nice dresses from den Aldi", het symboliseert inderdaad wel een beetje het niveau van Eurosong sinds Oost-Europa zich inschrijft met 30 deelnemers. Ons kent ons, dus wij zijn er altijd bij in de finale, ook al staan we met 6 oude dementerende bomma's op het podium  (met alle respect overigens, je moet het maar doen). Het zorgt voor héél wat wrevel en irritatie in West-Europa. Dit in het midden gelaten, je weet dat je daar voor staat. Je moet gewoon op de proppen komen met een nummer dat sterk genoeg is om mee te doen voor de overwinning. Een nummer zoals Sanomi dat was, zelfs een beetje My guitar en gisteren zonder enige twijfel de oorwurm van Loreen.

We zagen het gisteren weer allemaal, een stel ADHD-ers in de hoogste graad, een krasse opa met reeds een gigantische carrière die even komt afgaan, sluiers die door windkanonnen tot aan de nok van de zaal worden geblazen, korte rokken, lelijke rokken, lange kleedjes, kleedjes van den Aldi, oma's die koekjes bakken, voetenshuffles, zatte Turken op een boot en zangeressen die ze serieus in de poep aan het knijpen zijn tijdens de hoge uithalen. Ach ja, dat maakt toch gewoon deel uit van Eurosong.

We moeten bekennen dat héél deze Eurosongtrend zich ook doorzet in onze spellenwereld. Show en looks bepalen vaak een waardering. We merken dat Oost-Europa ook hier een serieuze inhaalbeweging aan het maken is en let op mijn voorspelling, het zal niet lang duren of ze steken ons netjes voorbij. Duitsland is altijd het spellenland bij uitstek geweest, maar wie verschijnt er nu ten tonele? Polen, Tsjechië en sinds kort ook Rusland. Voorlopig doen ze het af en toe nog met louche kopieën van bestaande spellen, ze nemen zelfs de moeite niet om de doos te veranderen, ze plakken er gewoon een andere naam op. Copyright telt waarschijnlijk niet in het oosten. Laat ze maar doen zou ik zeggen, er zou wel eens prima materiaal kunnen komen overgewaaid. 't Is dan wel te hopen dat er een Engelstalige vertaling van de spelregels bij stoppen, want onderstaande is niet echt bij kennis en machte om zich door dat Russisch te slaan. Ik kijk er alvast naar uit om op één van de volgende spellenavonden een Matroesjka op tafel te leggen. U ook?

Winter- of zomerspelen?

In de ganse wereld, en in Londen in het bijzonder, kijkt men reikhalzend uit naar de volgende editie van de Olympische Spelen die er staat aan te komen. Dergelijk evenement brengt héél wat te weeg. Zowel qua organisatie, prestige en beleving kan zoiets wel tellen. Persoonlijk prefereer ik eerder de zomerspelen boven de winterspelen, maar dit heeft waarschijnlijk vooral te maken met een beperkte kennis van de wintersporten.

Bovendien is een vorm van meeleven vaak pas mogelijk als er atleten uit eigen land of streek deelnemen en meedingen voor het hoogst haalbare. Je gaat je als het ware vereenzelvigen met deze nationale held en geniet van een overwinning als ware een eigen behaalde zege. Echt kieskeurig zijn we op zulke momenten niet en dit is één van de uitzonderlijke momenten dat we blijkbaar allemaal vloeiend Franstalig zijn. Vaak is de vermoeidheid dan ook groot als je een groot aantal uren vanuit je luie zetel actief hebt zitten meeleven, mee duwen, mee stoempen tijdens bijvoorbeeld de olympische wegrit. Of we dit jaar een Belgische zege mogen verwachten, dat zal volgens mij afhangen van een kleine pitbull van de Isle of Man.

Zomer-spelen of winter-spelen? Dat is eigenlijk een goeie vraag, waar we misschien even moeten bij stilstaan. In onze spellenwereld is het eigenlijk op dit moment een klein beetje windstil. Geruchten, aankondigingen, verrassingen op termijn zijn er genoeg, maar de zomermaanden zijn traditiegetrouw zeker niet de spannendste. De die-hard-gamer kijkt vol ongeduld uit naar het najaar, de maanden oktober en november brengen elke veelspeler in vervoering, dan kan het echt niet meer op. Sinterklaas komt voor hen vaak enkele weken vroeger. Maar hoe zit het eigenlijk met de gelegenheidsspelers?  Zij liggen er ongetwijfeld niet van wakker, maar wanneer is het het perfecte moment om een spel op tafel te leggen?

Vanuit mijn persoonlijke ervaringen in de spellenclub moet ik toegeven dat de zomermaanden over het algemeen rustiger zijn, alhoewel we vorig jaar in juli één van onze drukste spellenavonden hadden. Juni daarentegen was zonder meer één van de laagtepunten uit onze carrière. Bij enige rondvraag antwoorden veel mensen ook dat het te mooi weer is om een spel te spelen. Dat vind ik een rare, doch interessante respons op een vraag die mij steeds als muziek in de oren klinkt : "Willen we vandaag eens een spel op tafel leggen?"

Voor vele mensen is een bordspel spelen blijkbaar iets dat vasthangt aan druilerig, koud, nat weer, pakken sneeuw en/ of ijzel. Volledig klopt deze stelling echter niet, want dan zouden wij in ons Belgenland zéér goed bedeeld geweest zijn. Zelfs in deze maand mei zou het dan bijna elke dag wel een festijn zijn. Een andere stelling die er leeft, is dat spellen echt wel in het najaar in de planning geplaatst moeten worden. Waarom? Dat weet ik echt niet, het hoort blijkbaar gewoon zo te zijn? Wat vaak wel uit het oog wordt verloren, is het feit dat héél wat uitgeverijen XL-versies van spellen op de markt brengen om buiten te spelen en dat deze spellen op dit ogenblik hot zijn (bv. kubb, molkky, ...) en dat in elke reiskoffer waarschijnlijk wel een Machiavelli, Boonanza, UNO, Regenwormen of Kolonisten dobbelspel zit.

Er is uiteindelijk toch niets gezelliger dan tijdens de zomervakantie op een zwoele avond, met een glaasje wijn, samen met je geliefden of vrienden rond tafel te zitten en een spel te spelen. Ik durf zelfs te stellen dat bij de gelegenheidsspelers er in de zomer meer zal worden gespeeld dan over de rest van het jaar. Er is plots tijd om die (oh zo moeilijke) spelregels wel eens te lezen, zodat het spel blijkbaar toch wel leuk blijkt te zijn. 's Avonds spelen mama en papa eerst een testrondje, om het de dag nadien haarfijn aan de kinderen uit te leggen. Op vakantie aan de Belgische kust? Dan neemt u zeker best een spelletje mee, want het zou wel eens enkele dagen "minder" goed weer kunnen zijn.

Dus liefste gelegenheidsspeler, denk hier misschien eens even over na en voel gewoon het gevoel van een goed spel bij mooi weer op een picknicktafel ergens buiten in de bossen. Geef het misschien eens een kans en wie weet wordt u wel een zomerspeler. Bij deze zie ik jullie dan ook graag op één van onze volgende spellenavonden. Tot dan !

Slachtoffer van het eigen succes

In tijden van economische crisis zijn er altijd wel witte raven in het spel. Domeinen waarop de huidige situatie geen vat heeft. De bordspellenwereld is zonder enige twijfel één van deze uitzonderingen. Nog nooit werden er zoveel spellen ontwikkeld, geproduceerd en verkocht als heden-ten-dage. Bovendien wordt op deze situatie dan nog eens handig ingespeeld door vraag en aanbod uit te spelen en de standaardprijzen te verhogen ... omwille van een stijging van de grondstofkosten misschien???. Het lijkt wel een trend om creatief om te springen met truukjes van de foor om sommige, belachelijke prijzen te verantwoorden.

Opgepast, er wordt de laatste tijd veel aandacht besteed aan artwork, prachtig speelmateriaal en de deftige kwaliteit ervan en dat kunnen we enkel toejuichen. Je komt er niet meer met de alom gekende pionnen, de ouderwetse dobbelsteen, papieren geld in muffe kleurtjes en een ietwat hulpeloos in elkaar geflanst speelbord waarop de tekeningen lijken gemaakt door een drie-jarige kleuter met een weinig vast hand of een wanna-be-illustrator met weinig inspiratie en fantasie. (tot zover onze beschrijving van het spel "mens erger je niet" met een vleugje Monopoly). Maar als je mee wil gaan in deze onstopbare flow van "nieuwe" kopieën en herwerkte "klassiekers", dan krijgt onze toch al te dunne spellen-aanschaf-portemonnee het bijzonder moeilijk. Het komt er meer en meer op neer om de verborgen pareltjes te gaan onderscheiden van de middelmaat en dat is niet evident, zeker niet als je weet welke pr-machine er achter sommige spellen zit.

Elk voordeel heb z'n nadeel, zei ooit een Nederlands voetbalinternational en een groot nadeel van dit succes is ... verzadiging. Op alle gebied treedt deze toch ietwat onderschatte kwaal op. Een toevloed aan spellenclubs bijvoorbeeld, wat op zich positief nieuws is, want dit verhoogt de kans op spelen op verschillende momenten. Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik me beperk tot twee clubs (zijnde Pallieter en m'n eigenste SpinLi) en af en toe een bezoekje aan de collega's van de andere clubs. Aanwezigheid daar uit interesse, steun en een tikkeltje beleefdheid en vooral héél véél goesting (hier vooralsnog geen verzadiging), afwezigheid door tijdsgebrek en vooral het verdelen van de aandacht over zaken die "echt" belangrijk zijn in het leven zoals mijn gezin.

Een overrompeling aan blogs (zoals deze), die elk wel hun nut hebben (behalve deze), maar telkens hetzelfde publiek zouden moeten aanspreken ... en dan kan er wel eens verzadiging optreden, wat dan weer een beperkte stroom aan lezers met zich meebrengt. Een toevloed aan nieuwsbrieven van uitgeverijen, spellenmagazines, facebook-uitnodigingen, extra informatie op Boardgamegeek, enzovoort zijn ongetwijfeld een meerwaarde voor de spellengemeenschap, maar kunnen we al die info nog wel fatsoenlijk verwerken?

Recensies, vertalingen, aankondigingen op het internet of in zelf gepubliceerde maandbladen. Ik heb me er al meermaals aan schuldig gemaakt, net zoals mijn concullega's. De uitgeverijen krijgen ongetwijfeld dezelfde zondvloed te verwerken als de spelers en spellenclubs, maar dan in de andere richting. Zien zij door het bos de bomen nog? Wie geef je een recensie-exemplaar, wie mag er een vertaling maken en wie niet? Leuk natuurlijk die immense aandacht, maar de keerzijde van de medaille is dat je mensen, ongetwijfeld allen met goede bedoelingen, moet teleurstellen. 


De immense snelheid waarmee sommige uitgeverijen hun lekkernijen op ons afvuren zorgt voor stress en rusteloosheid bij de verzamelaars. Als je fan bent van FFG en je wil je collectie up-to-date houden, dan breekt het angstzweet je al uit als ze hun nieuwe releases aankondigen twee-wekelijks. Als je alle interessante kickstarters de nodige ondersteuning wil bieden, zal je betaalvriendje snel van zijn tak beginnen maken omdat het saldo ontoereikend zal zijn. Uiteraard wil je je spellencollectie vervolledigen met recente spellen, maar trop is te veel.

Zelfs de groten der aarde uit onze toch wel kleine spellenwereld hebben ditzelfde gevoel. Ik las recent nog reacties van alom bekende en gewaardeerde collega's die het toch nog enkele stapjes verder hebben geschopt dan ikzelf. Als mensen als Faidutti, Salinas en andere Nicholson's het nut er niet echt meer van inzien om spellen te bespreken, hun professionele licht te laten schijnen op de zaak ... dan gaat de verzadiging de verkeerde kant op. Dichter bij huis zit ik al een tijdje op mijn honger wat "de tafel plakt!"-blog betreft. Ook daar lijkt het wat stilgevallen om de één of andere reden. Met alle respect natuurlijk, want ook ik moet af en toe diep graven om inspiratie te vinden en het overkomt ons allen wel op een gegeven moment, verzadiging, schwung of panache die even ontbreekt.

Maar vrees niet lieve lezer, goesting voor je passie komt altijd terug. Kwaliteit komt altijd bovendrijven, dus ik ben er zeker van dat ik binnenkort rijkelijk zal bediend worden door mijn boven vernoemde bloggenoot. En als men zegt dat eigen lof stinkt, dan mag er al eens een geurtje aanzitten ... vindt u niet?

Dou(maar langzaam)a(a)n(h)e

Als u enigszins katholiek bent opgevoed en zich de cirkel van het kerkelijk jaar nog voor de geest kan halen, dan weet u misschien dat het vandaag Goede Vrijdag is. De dag na Witte Donderdag, waarop Jezus het laatste avondmaal had met z'n leerlingen. Nadien werd hij opgepakt op de olijfberg, na het verraden door onze goede vriend Judas (die achteraf niet meer kon leven met het feit dat hij Jezus had uitgeleverd en zelfmoord pleegde), de tot-de-verbeelding-sprekende-ik-hak-je-oor-af-Romein-actie van Petrus en de ontsteltenis en teleurstelling bij de andere apostelen.

Waarom het een "goede" vrijdag zou moeten zijn, daar hebben wij allen nog steeds het raden naar. Goed, zo zou ik het niet echt kunnen noemen : een kroon met doorns op je hoofd, stukken vel die uit je rug zijn losgeslagen met talloze zweepslagen, een vol eikenhouten kruis talloze kilometers moeten verder sleuren, geen druppel water om de dorstige en zilte lippen enigszins te verfrissen, vastgenageld worden met roestige nagels door handen en voeten (en het waren geen kopspeldjes, dat kan ik u verzekeren). Om drie uur stipt zou het licht uitgaan, letterlijk en figuurlijk. Jezus sterft, met nog een venijnige lanssteek in zijn zij ter controle en het land werd donker. Een zonsverduistering zeggen sommigen, een dreigend antwoord van God volgens anderen.

Misschien is deze "Goede" Vrijdag dan ook hét moment bij uitstek om nog eens goed van leer te geven hier op de blog. Een brok frustratie proberen van je af te schrijven, een aanklacht tegen onrechtmatigheden in onze maatschappij, iets waar iedereen het ongetwijfeld met mij eens is. Het is de hoogste tijd om wat kritiek te spuien op het "goede" werk van : de DOUANE !!! (Hitchcock's-douche-scène-geluidje op de achtergrond)

Voor de eerste keer in mijn leven heb ik eens een pakketje met spellen besteld uit Amerika. Uiteraard is het niet de bedoeling dat dit een gewoonte wordt. Uiteraard besef ik maar al te goed dat de verzendingskosten serieus hoog kunnen oplopen. Uiteraard besef ik dat dit ecologisch-onverantwoord is ... maar het was gewoon een mooie aanbieding, dus na het zoeken van een Paypal-vriendje (die u misschien nog kent uit een eerder bericht), kon het pakketje verstuurd worden.

Twee weken heb ik moeten wachten vooraleer het pakketje vanochtend aan mijn deur werd aangeboden. Op zich had ik geen idee hoe lang dit in beslag zou nemen, dus kan ik er best mee leven. Maar dan heeft u nog de fantastische uitvinding van het Track-and-follow-systeem. Op die manier kan je je pakketje virtueel volgen en heb je een zicht op waar je zending zich op welk moment bevindt. Ik geef u een korte samenvatting : vertrek in de omgeving van Chicago 23 maart --> aankomst in België 26 maart --> douane afgehandeld 5 april --> levering door de post 6 april. Als we dit even netjes analyseren blijkt mijn pakket dus effectief 4 dagen gereisd te hebben en maar liefst 10 dagen bij de douane te hebben gestaan.

Wat doen die mannen in godsnaam 10 dagen lang met één pakketje? Ik kan begrijpen dat het belangrijk is dat pakketjes gecontroleerd worden : drugs, bommen, wapens en andere illegale producten moeten het land niet in natuurlijk. Maar zijn er bij God geen gespecialiseerde technieken om dit op een efficiënte en snelle manier te controleren? Gaat men alle pakjes openen, de inhoud nakijken, alles terug netjes verpakken zonder dat er beschadigingen worden aangebracht? Gebeurt dit wel altijd even grondig? Ik heb er mijn vragen bij zoals u merkt. En het ergste moet dan nog komen ...

Bij aflevering van het pakket, waarvoor u dus al wel wat euro's verzendingskosten heeft neergeteld, dient u nog even vrolijk "douanekosten" te betalen. Het juiste bedrag ga ik u besparen, maar voor dat geld kan ik héél wat pakketjes openen en nakijken. Met de glimlach vertelde de postbode me dan ook "dat zij daar natuurlijk op moeten verdienen hé". Ik denk dat de business in pakketjes enkel groter zal worden de komende jaren, dus ik hoop dat de politiek hierin ook duidelijke regels en communicatie zal opleggen aan de douane. Of is dit ook van de overheid, want dan zal het hoogstwaarschijnlijk één pot nat blijven.

Kritiek geven is natuurlijk makkelijk hoor ik u denken. Het is toch bijna Pasen, een tijd van vrede en het vieren van de verrijzenis van Jezus. Moet het dan zo agressief op deze "goede" vrijdag? Neen, u heeft gelijk, mijn excuses. Maar daarom trek ik het blik over Proximus, Mobistar, Base, Belgacom, Telenet, Electrabel en andere energiemaatschappijen, bonussen voor topmannen en het laatste velletje toiletpapier bij hoge nood vandaag nog niet open.

Aprilvissen en zondebokken

Tom Boonen wint de Ronde van Vlaanderen voor de derde keer in z'n carrière, grootspraak of een aprilvis?

Oh wat een mooie dag was het gisteren, op die 1ste april. Zonder al te veel kleerscheuren op te lopen ging deze jaarlijks-wederkerende-ellendige-domme-mopjes-dag voorbij. En dat het een zéér bijzondere eerste april zou worden ... dat wisten we al op voorhand.

Op de eerste plaats natuurlijk omdat het een Vlaams volksfeest zou worden, de hoogmis van het Belgische wielrennen, de natte droom van elke wielerliefhebbende vlaming ... de Ronde van Vlaanderen. Het beloofde een spannend strijdtoneel te worden : een nieuw parcours, aangekondigde boycotten (die er gelukkig niet gekomen zijn), een tweestrijd op leven en dood tussen Spartacus en z'n rivaal Boonen. Jammerlijk genoeg besliste een valpartij erover dat deze laatste niet kon plaatsvinden, maar dit mag de pret zeker niet bederven. Het was alleszins een bijzondere Ronde. Ik was genoodzaakt om een deel van de koers te volgen in de auto op weg naar een babyborrel. Net op dat moment valt Cancelara weg uit de wedstrijd en het moet gezegd ... op de radio is het nog zoveel spannender en sensationeler dan op televisie.

De finale volgen op een provisoir groot scherm was méér dan ik durfde dromen. Ook al viel de commentaar dit jaar een keertje weg, het bleef een spannende en zenuwachtige bedoening. Een demarrage op de Paterberg zorgde voor de definitieve afscheiding. Als je met twee linkeballen, die dan ook nog Italianen zijn, op pad bent, dan weet je dat je het erg slim zal moeten aanpakken. De spanning in het propvolle zaaltje steeg dan ook ten top die laatste kilometers. Een spontaan applaus en gejuich toont dat medeleven en chauvinisme toch wel in ons Vlamingen zit, misschien wel véél meer dan we durven en willen toegeven. Wat uiteindelijk het beeld van de Ronde zou worden, een jongetje neergeknield in een veld omdat zijn idool een wedstrijd wint, heeft ons allemaal naar de keel gegrepen ... want het is misschien wel ieders droom om zo'n glorieus moment als het winnen van de Ronde van Vlaanderen in z'n leven te mogen ervaren.

Daarnaast waren er enkele andere gebeurtenissen die het ook tot een topdag maakten. Zo was er bijvoorbeeld het ontbijt voor Kamiel. Een traditionele gokpartij bij de geboorte van elk kindje in onze vriendenkring en bijhorend ontbijt stond ook op deze mooie zondag gepland. Een fiere papa mag dan ook melden dat het erg lekker en gezellig was en het voorspelde "mindere" weer is ook uitgebleven ... wat wil een mens nog meer?

Wel, wat denk je van een overwinning bij een leuk bordspel? Het gebeurde allemaal in de aanloop naar die eerste april. Op zaterdag 31 maart organiseerden we onze jaarlijkse lentespellendag. Een gezellig dagje spelen op een unieke locatie waarbij iedereen welkom is. Er werd weer duchtig gespeeld en om een geslaagde dag af te ronden hebben we nog eens een Pools spel op tafel gegooid, meer bepaald Alcatraz - the scapegoat.

Het unieke spelconcept van dit spel bestaat erin dat je samen probeert te ontsnappen uit de wereldberoemde gevangenis, maar dat er op het einde van de rit wel (minstens) ééntje zal achterblijven. Wie niet van dienst kan zijn in het magistrale ontsnappingsplan wordt onherroepelijk overboord gegooid. Het beloofde dan ook een spannend strijdtoneel te worden : een nieuwe opbouw van de gevangenis, aangekondigde boycotten (die er gelukkig ook gekomen zijn), een strijd op leven en dood tussen de ontsnapten en de ... pineut. Jammerlijk genoeg besliste een foute keuze van en voor één van de medespelers een verlies en was ik met alle geluk van de wereld diegene die mee mocht op uitstap buiten de gevangenismuren. Want weet je ... als je met drie linkeballen, zeker als die dan nog van Broechem of Heist-op-den-Berg zijn, op pad bent, dan weet je dat je het erg slim zal moeten aanpakken. Zoals gewoonlijk deed mijn impulsieve zelf weer een foute zet, maar werd ik dus door een hogere kracht geholpen. Uiteindelijke draaide het dus uit op één grote gokpartij (vergelijk het gerust met het gokken op het geslacht en geboortedatum van een baby), maar deze fiere speler vond het erg leuk en bijzonder gezellig ... wat wil een mens nog meer?

Volgens de regels van het spel

Vaak vraagt men mij wat ik het beste spel vind. Even vaak moet ik hen dan jammerlijk genoeg het antwoord schuldig blijven en hen met een standaardantwoord bedienen. Of en spel al dan niet goed is, hangt af van verschillende factoren : het spelconcept, het thema, het verloop, het materiaal, de speelduur, het aantal spelers, de spelers waarmee je het spel speelt (dit vooral), enz. Je kan op het internet van elk spel talrijke besprekingen terugvinden, geschreven en in filmvorm. Het enige waar men zéér weinig aandacht aan besteed over het algemeen, zijn de spelregels ... en laat dit nou net het onderwerp zijn van deze korte gedachtegang.

Nochtans zijn de spelregels zowat het meest bijzondere dat u in uw prachtig geïllustreerde speeldoos zal terugvinden. Zonder de regels heeft al dat mooie glinsterende materiaal, die fantastische miniaturen, de overvloed aan dobbelstenen, kartonnen fiches en houten blokjes totaal geen waarde. In principe zouden de spelregels dan ook voor elk auteur het geesteskind moeten zijn waar ze het meeste werk en liefde in hebben gestopt. De spelregels, mijne dames en heren, die maken het spel!

Ik mag na mijn jaren van ervaringen en het lezen van toch al meer dan duizend spelregelboekjes met recht en rede verklaren dat het hart van een spel, dat dat de spelregels zijn. Al te vaak valt of staat een spel met het al dan niet fout interpreteren van bepaalde regels. Ik zou bij deze de (toekomstige) spelauteurs dan ook de volgende tip willen meegeven. Als je je spelregels schrijft, hou dan steeds in je achterhoofd dat een leek na het lezen van de regels het spel moet interpreteren, aanvoelen en begrijpen zoal jij dat bedoelt. Vele spelregels voldoen jammerlijk genoeg niet aan deze (toch wel) eenvoudige eis. Bij het lezen van sommige spelregels heb ik medelijden met de doorsnee particulier die jaarlijks met Kerst, Pasen of de zomervakantie hun énige aankoop qua bordspellen doen. Laat het nu net dat spel zijn dat ze op de kop tikken, sjonge jonge, dat komt gewoon nooit uit de kast. Laat staan dat men verder raakt dan bladzijde 2 van de 18 pagina's dikke spelregelboek.

Spelregels mogen naar mijn bescheiden mening "autistisch" worden opgesteld. Ze moeten een duidelijke en overzichtelijke structuur hebben. Het overdadig gebruik van kleuren, lettertypes en letterdiktes zijn erg mooi en efficiënt als ze correct gebruikt worden, maar al te vaak is dit niet het geval. Gevolg is een kakafonie van loshangende regels die kant nog wal raken en waar jij als lezer maar uit wijs geraken. De perfect geschreven spelregels geven je een virtueel bezoek doorheen je nieuwste aankoop. Je hebt het gevoel dat je het spel al een keertje gespeeld hebt en dat je het zonder problemen stapsgewijs kan uitleggen aan je speelkameraden. Een pluim inzake het schrijven van spelregels gaat dan ook naar Queengames. Oké, deze spellen zijn nu wel een stapje makkelijker dan de meeste spellen voor veelspelers, dus neem ik er in één adem Aleaspiele bij. En zonder twijfel mag ook FFG mee op het podium dankzij hun allerlaatste werken. Bij FFG is de symbolische euro (of is het daar een dollar?) ook gevallen en heeft men gemerkt dat de flow-of-play, het spelverloop niet ten koste mag gaan van een overvloed aan kleine regeltjes en uitzonderingen op een uitzondering.

Andere uitgeverijen zoals GMT, die zwaardere wargames op de markt brengen houden zich halsstarrig vast aan de numerieke ordening die Microsoft Word zo fantastisch aanbiedt. Dit zorgt ervoor dat u situatie x mag gaan opzoeken in paragraaf 5.3.2.6 om daarna een nieuw euvel te mogen verhelpen in paragraaf 4.7.2.1. Op zich zijn deze spelregels volledig en zéér goed geschreven, maar ik kan me er echt niet meer mee bezighouden, sorry, maar er zijn ook zo veel spellen op de markt hé.

Dat slechtgeschreven spelregels echt wel een negatieve tendens op een spel kunnen hebben, bewees "Panic Station" (WGG) nog recent. Het spel op zich zou best wel leuk kunnen zijn, maar als je na het lezen van de spelregels niet verder geraakt dan de startopstelling (bij wijze van spreken), dan is dat toch een afknapper. Het moet wel gezegd dat er niet lang na Essen (dus steek alles maar weer op die deadline) er een herziene versie online verscheen. Eigenlijk zou WGG deze versie moeten laten drukken en naar al hun klanten sturen, want dit zorgt wel voor een wereld van verschil.

Tenslotte nog een kleine frustratie van mijnentwege inzake de spelregels van uitbreidingetjes, goodies, promokaartjes, ... Na een tijdje open je dan een spel en vindt hierin dit prachtige extra materiaal, maar waarvoor in godsnaam dient dat weer? Spielbox, een Duits magazine (verschijnt ook in het Engels nu) voegt af en toe extra materiaal toe, maar het boekje gaan verknippen, dat doe je dan weer niet, dus ... geen spelregels. De vriendelijke Tsjechen van CGE voorzagen een extraatje in Essen bij hun Last Will en al gelukkig ken ik BoardGameGeek of ik had nooit geweten waarvoor die extra kartonnen fiches zouden dienen. Dus, heren en dames van de uitgeverijen ... duidelijke en volledige spelregels graag.

Bedankt, jullie nederige klant.

Ge mut 'm in gank stampen m'nheer !

Misschien krijgen bovenstaande woorden voor u een nostalgische bijklank :

Misschien herinneren zij u aan de talloze oudercontacten, in een verduft ruikend oud-jongenscollege ter lande waar "Ic poghe om 't Hoge" nog in fijne letters op het spreekgestoelte stond gegrift. Telken male met knikkende knieën afzakken naar het fenomeen dat steeds plaatsvond nét voor de vakantie, het ophalen der punten. Hoe vaak heeft u toen niet moeten horen dat er potentieel was? Een ruwe diamant, een talent dat nog moest ontbolsteren, een gave die niet werd gebruikt zoals het hoorde? "Ge mut 'm in gank stampen m'nheer"!

Misschien herinneren ze u aan uw pubertijd, vettig haar, witte sokken, een broek met water-in-de-kelder, een nog ietwat afgetraind lichaam in vergelijking met heden ten dage, waarin u het stalen ros uit die tijd, de Camino tracht in gang te zetten. Geen eigen gemotoriseerd voertuig natuurlijk, wegens véél te gevaarlijk voor zoonlief. Neen, ééntje van het mooiste meisje van de klas. Zij mocht me altijd wel eens meenemen voor een tochtje langs de Nete, door de bossen en de velden ... en langs de purperen hei. Jammerlijk genoeg is dit niet al te vaak gebeurd, één keer kan ik me nog herinneren, maar de andere momenten gaf ons nobel ros er de brui aan. Maar ja, "Ge mut 'm in gank stampen m'nheer"!

Misschien heeft u deze toch wel Fixkesgewijze gedachten totaal niet en leeft u in de moderne wereld, de wereld van vandaag. Een wereld in crisis, waarin toch iedereen zijn idee tracht te verkopen. Zelfs elke gerenommeerde auteur heeft het moeilijk om z'n product aan de man te brengen. En dan komt iemand op dat fantastische idee om net die mensen te helpen : "Ge mut 'm in gank stampen m'nheer"!
Aangezien dit begrip niet zou aanslaan omdat het niet echt mondiaal klinkt, is deze niet weerhouden. Veel strakker klinkt dan weer "KICKSTARTER", ondertussen een fenomeen op het internet. Kickstarter is een website waarop iedereen, zelfs u en ik, z'n ideeën kan publiceren. Wat heb jij uitgevonden en zou je graag op de markt brengen? Nu ... zo éénvoudig is het ook weer niet. U dient uiteraard een deftig voorstel in te dienen, vergezeld van voldoende achtergrondinformatie, een blits filmpje met de nodige uitleg en vooral een businessplan. Wat gaat het kosten om uw droom te realiseren? Welk bedrag is het nagestreefde doel? Zo gauw dit alles in orde is, zal uw geesteskind verschijnen op de site.

Dan ligt de toekomst (of deze nu succesvol zal zijn of niet) volledig in handen van het grote publiek. Het plebs mag dan beoordelen of het hier draait om een "hot" of een "not". Via paypal kan u uw bijdrage storten aan het project. U kan verschillende bedragen storten en aan elk bedrag zal iets vasthangen, gaande van een "dank je wel", over een exemplaartje van het product tot aan het aan huis leveren van de luxe-editie door de auteur. Binnen een vooropgestelde tijdslimiet moet er echter voldaan worden aan het eindtotaal. Lukt het niet, dan wordt het totale project afgeschoten en krijgt elke donateur z'n inbreng netjes terug. In de meeste gevallen, in onze spellenwereld toch, draait het echter uit op een succes. Binnen de kortste keren is het volledige plaatje gefinancierd en worden er stretch-goals opgesteld. Bij deze extra doelen wordt er gegoocheld met véél grotere bedragen. Elk doel dat wordt bereikt, zal een extraatje met zich meebrengen, nieuwe kaartjes, plastic figuurtjes en andere goodies (die u waarschijnlijk nog wel uit een eerder artikel herinnert). Of dit kleine surplusje nu zo'n grote bedragen vereist, dat is me nog steeds een raadsel, maar zoals zo vaak wordt het ijzer gesmeed als het heet is. Vanaf het moment dat de motor draait, vanaf dat ge'm in gank hebt gestampt, geef je best gas moeten ze daar allemaal denken.

Héél dit gedoe heeft in mijn ogen enkele grote nadelen. Ten eerste is dit een volledig Amerikaans gegeven (ook al heb je wel kleinere Europese tegenhangers) en dit zorgt ervoor dat je sowieso nog een hoop verzendingskosten moet toevoegen als je je spelletje wil laten afkomen. Daarnaast heb je eigenlijk totaal geen goed zicht op wat het product eigenlijk inhoudt. Je gaat vaak af op een gevoel, een uitleg van de auteur, het lezen van de spelregels ... en dit zou wel eens tot een miskoop kunnen leiden. De prijs is zeker ook een reden om argwanend naar dit alles te kijken. Met een beetje geduld zal je een goedkopere versie bij je plaatselijke spellenboer kunnen aanschaffen ... en is het succes zo miniem dat het niet tot daar geraakt, dan heb je er volgens mij niet veel aan gemist. Akkoord, u zal waarschijnlijk moeten wachten op een tweede druk. Akkoord, u zal die kleine goodies en extraatjes niet bij deze tweede versie terugvinden (alhoewel) en dit is een doorn in het oog van een speler-verzamelaar. Akkoord, u heeft de uitgeverij geen psychologisch schouderklopje kunnen geven op voorhand, u had hen graag een hart onder de riem gestoken en een blijk van appreciatie voor hun werk getoond.

En ik begrijp zeker ook de uitgeverijen. Zij willen in deze moeilijke tijden zo weinig mogelijk risico lopen. En hoe kun je nog minder risico nemen dan met het produceren van een product dat op voorhand al volledig is gefinancierd? Is het een succes, dan kan je misschien een grotere oplage voorzien en zo extra centjes verdienen. In se is dit systeem nog altijd positief, spellen die nooit een kans zouden gekregen hebben, komen nu op de markt en zijn echt wel de moeite. Er verschijnen ook véél meer spellen en er wordt nog meer aandacht besteed aan uitzicht, artwork, omkadering, kwaliteit van het product, ... en dat kunnen we enkel toejuichen. We zullen enkel zelf een zeer streng oog moeten hanteren om het kaf van het koren te scheiden zodat onze portemonnee niet volledig uitgeput raakt. Al geen geluk dat ik geen "paypal" heb, want als er één ding is dat je jammerlijk genoeg niet in gang kan stampen, dan is het ons betaalvriendje wel.

Roll the drums !!!

Roll the drums !!!

Nadat de pensioenhervorming een feit was, zijn onze regeringen niet stilgevallen. De éne besparing na de andere, de miljoenen worden gevonden op alle mogelijke plaatsen, niet in het minst onder matrassen en in sokken in ons Vlaanderen-land. Ook de Vlaamse regering doet een duit in het al-veel-te-lege zakje door het onderwijs op stelten te zetten. Het ontnemen van enkele verworven rechten en voordelen zorgt voor de volgende storm aan reacties en mogelijke stakingsacties.

Roll the drums !!!

Dat iedereen zal moeten inleveren, dat iedereen langer zal moeten werken, dat beseffen we allemaal. Problemen hebben we er dan ook niet mee (?), zo lang ze maar van ons eigen voordelen afblijven. Iedereen moet langer werken en inleveren behalve ik, want mijn werk is belangrijker, zwaarder, vermoeiender, ... dan dat van andere!
Deze houding van beroepsernst en liefde voor het eigen vak valt natuurlijk enkel toe te juichen, maar deze houding is hetgeen dat mij het meeste stoort in dit verhaal van verbittering en verzuring. De maatschappij gaat naar de haaien door het egoïsme van elk van ons. Een volk is sterk in z'n eenheid, we zullen er met z'n allen uit moeten komen, maar op deze manier wordt het wel zeer moeilijk. Er is geen respect meer mijnheer, respect voor elkanders werk, gaande van de groen-ophaaldienst tot een ministerpost. Waarom zou beroep X dit voordeel krijgen en beroep Y niet? Waarom mogen de zogenaamd fysiek zware beroepen toch compensaties terwijl iedereen weet dat mentaal uitgebluste werknemers een groter probleem zijn?

Roll the drums !!!

Persoonlijk kan ik natuurlijk enkel praten vanuit mijn onderwijslandschap. Al te vaak krijgen wij de nijdige opmerking dat wij toch véél vakantie hebben, dat wij mooie uren hebben en luxe-paardjes zijn. Meestal reageer ik daar dan ook zéér kort op : "Kom erbij!" Iedereen heeft de kans en mogelijkheid om in het onderwijs aan de slag te gaan. Volg een D-cursus, een jaartje avondonderwijs en u mag de volgende generatie naar de bommen doen. En als die mensen met al hun vrije tijd en vakantie dan zouden gaan staken, oei, dan is het land te klein. Lieve medemensen, staken is een recht, net zo goed voor de leerkrachten als voor iedereen. "Dat ze twee weken staken tijdens de paasvakantie!", dat is hetgeen we horen op de radio. Ik vind dit zéér kort door de bocht en getuigen van weinig respect voor ons vak. Ik begrijp maar al te goed dat de impact van een algemene staking in het onderwijs vele malen groter is dan bij de staking van de plaatselijke koekjesfabriek, dat mensen hun goedkope "kinderopvang" niet kunnen gebruiken, dat sommigen nu zelf de vrucht van hun lendenen een dagje zullen moeten bezighouden en opvoeden.

Roll the drums !!!

Ik gooi een knuppel in het hoenderhok door te zeggen dat bepaalde zaken van het communistische gedachtegoed misschien nog zo slecht niet waren. Iedereen gelijk voor de wet, geen uitzonderingen, geen buitensporige inkomens (hoewel hier natuurlijk in dit toch niet zo ideale systeem serieus misbruik van wordt gemaakt). We zijn dan ook hypocriet door al onze commentaar op onze politici. Die mensen moeten nu éénmaal zeer onpopulaire maatregelen treffen om het schip boven water te houden. Dat ze dit soms op verdachte manieren doen en misschien niet altijd op de juiste plaats besparen, dat laat ik nog in het midden. Die mensen kunnen er ook niet aan doen dat ze tewerkgesteld worden in een domein waar ze echt geen fluit van kennen. Het lijkt wel een voorwaarde om totaal geen voeling te hebben met de werkvloer om minister te worden van een bepaald departement. Je kan je toch rustig inwerken in zo'n ministerpost zeker ... het duurt ongeveer zo'n kleine vier jaar ... en dan mag je je plaats terug afstaan. Al te vaak klagen wij over de ministers hun royale loon. Wel ... ook inzake deze ... "kom erbij". Niemand houdt u tegen om ook in de politiek te gaan en zo'n loontje te gaan opstrijken. Of nog beter, u voorziet dat u een tiental postjes bezet, dan grabbelt u overal nog wat eurootjes mee. Als ik minister zou zijn ... neen, we moeten niet hypocriet zijn. Als ik minister zou zijn, dan zou ik ook niet inleveren, dan verdien ik dat loon, want dan heb ik het zo ver geschopt, zei het dan dankzij de onvoorwaardelijke steun van vaderlief of de bekrompen en politiek incorrecte werking van de partijpolitiek.

Drum roll !!!

We moeten even stoom aflaten en dat kan in mijn geval het best met een goed spel. Een euro ligt me altijd wel en als het thematisch plaatje dan ook nog helemaal klopt, stemt mij dat zéér gelukkig. Dit gelukzalige gevoel mocht ik gisterenavond nog eens ervaren tijdens de spellenavond van SpinLi. Toen stond het eerste partijtje Drum roll op het programma. In dit spel, van Griekse afkomst nota bene, bent u wat u altijd al had willen zijn, circusdirecteur. Want op een dag vind je de job van je leven ... en dan ben je weg. Je reist met je circus van de éne naar de andere wereldstad om welgeteld drie grote shows op te voeren. U huurt personeel in, stelt artiesten te werk en probeert hen tot topprestaties te bewegen. Voldoen ze niet aan uw verwachtingen, dan stuurt u ze toch gewoon de laan uit. Jammerlijk genoeg moet u hiervoor wel een ontslagpremie neertellen en verliest u een zo waardevol overwinningspunt. In tegenstelling tot onze nieuwe pensioenregeling, kan u hier een artiest al gauw op rust sturen. Eén uitmuntend optreden is voldoende om in de geschiedenisboeken te komen en rustig op uw lauweren te gaan rusten. Zo lang u ze van brood en water voorziet, reizen deze levende trofeeën met uw circus mee. Drum roll is een management-spel, u zal een goed beleid moeten hanteren om al dat personeel in het gareel te houden en vooral uw budget in het oog te houden. Diegene die daarin slaagt zal succes ervaren ... misschien een tip om eens in Brussel te spelen, in plaats van met ons voeten te spelen.

Alea iacta est

Ik wil er zeker geen gewoonte van maken om telkens met een Latijnse spreuk te starten hier op de blog, maar inzake dit artikeltje is het echt wel een must. De teerling is nogmaals geworpen dus, maar hij is nog lang niet uitgedobbeld. Het jaar des Heren twee duizend en twaalf lijkt eens te meer hét jaar van de dobbelsteen te worden. Ik heb ooit eerder al eens vermeld dat elk zichzelf respecterend spel wel een dobbel-variant heeft en deze trend zet zich onverbeterlijk voort.

Enerzijds zijn er dus deze "snelle" gooi-versies van hun grote broer, die verschijnen bij alle mogelijke uitgeverijen en in alle geuren en kleuren. Erg fijn allemaal, die unieke, aangepaste dobbelsteentjes, want de traditionele gekende D6 wordt maar zelden opgevoerd. Om even nostalgisch te doen, post ik toch graag even dit : kwestie dat u alvast in de stemming geraakt voor het vervolg. (ook hiervan wil ik zeker geen gewoonte maken, maar hij is echt wel goed)

Anderzijds verschijnen er ook spellen die volledig worden opgebouwd rond het kubusvormige spelmateriaal. Let wel, dit hoeven daarom helemaal geen geluk-spellen te zijn. Al te vaak wordt een dobbelsteen nog blindelings geassocieerd met toeval en geluk. Ik ga nu zeker niet verkondigen dat ik een specialist ter zake ben en dat ik de kunde en het talent heb om een teerling te gooien zoals ik dat voorzie. Neen, de spellen worden voorzien van diverse mogelijkheden bij het gooien van het één of andere resultaat. Het meeste of het minste gooien is niet meer van toepassing. U zal bepaalde kaarten moeten activeren met de één of de andere worp, u zal uw worp misschien kunnen beïnvloeden door het uitspelen van fiches. Hier en daar mag u zelfs gebruik maken van het resultaat dat uw tegenstrevers vakkundig bij elkaar hebben gerold en dan wordt het pas echt venijnig (indien interesse in deze laatste, ga op zoek naar het Belgische spel Troyes).

En om echt te illustreren dat ons besproken kleinood  echt wel in de lift zit, is de uitgeverij met de dobbelsteen in hun naam "Alea" zich met hun nieuwste aanwinst "Vegas" volledig in de dobbelstenen aan het gooien. Dit terwijl deze uitgeverij de dobbelsteen in hun ganse gamma eigenlijk halsstarrig heeft proberen te laten verdwijnen. Zo was "Alea iacta est" een spel waarin ze ook al eens dobbelstenen gebruikten en dit was geen onverdeeld succes. Iedereen heeft er waarschijnlijk z'n mening over, maar ook ik begrijp de keuze van de uitgeverij niet om zich in deze richting te storten. Hoogstwaarschijnlijk zit moederbedrijf Ravensburger er voor iets tussen, maar het fijne zullen we er misschien nooit van weten.

Let wel, ik ben absoluut geen tegenstander van de teerling in het algemeen. Een spel waarbij er op een creatieve manier gebruik wordt van gemaakt, kan ik enkel toejuichen. En de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dit laatste de laatste tijd meermaals het geval is. Met tussendoortjes als Zombie dice of Martian dice doe je weinig of niets fout, lekker dom dobbelen, wie kan er iets op tegen hebben? Spellen die niet al te veel tijd in beslag nemen en waarbij één enkele rol niet het verschil maakt tussen winst en verlies zullen weinig weerstand ondervinden. Niets is echter frustrerender dan een volledig spel opbouwen, zo goed als onoverwinnelijk zijn en dan zo'n ellendige worp afleveren dat u liever onder de tafel kruipt. Hout vasthouden, maar mij overkomt het niet al te vaak, maar voor diegenen die wel last hebben van het fenomeen, veel sterkte in ieder geval. Raar maar waar zijn het deze mensen echter die echt wel een haat-liefde-verhouding hebben met hun dobbelsteen.

Nog een frustratie die me van het hart moet, is de worp zelf. Wat is er in godsnaam mis met het gewoon gooien van een teerling? Waarom zijn er altijd van die specialisten die hun resultaat ergens op de grond moeten gaan aflezen? Of die na vijf minuten zoeken de belachelijke vraag stellen of ze opnieuw mogen gooien. Nee, je mag niet meer gooien, je verliest het ganse spel en moet de speeltafel verlaten ! Of nog erger, de zogenaamde dobbelsteenfluisteraars die blijkbaar de gave hebben om ze een resultaat aan te praten, ze nadien ergerlijk tegen elkaar zitten te wrijven in hun handpalmen, zodat de eigenaar van het spel de talloze krasjes die dan gemaakt worden al in gedachten zit te verdringen.

U merkt het al, het laatste woord is er zeker nog niet over gezegd, maar ik heb in dit artikel alvast mijn Rubicon overgestoken.

Recycleerwoede

Sorteren, sorteren, sorteren en recycleren ... dat is de groene boodschap die één ieder van ons nu toch stilaan zou moeten snappen. De opwarming van de aarde is blijkbaar een feit, ook al hebben we de afgelopen weken in een ijskelder geleefd in ons Belgenland. De afvalberg wordt groter en groter en de consumptiemaatschappij eist z'n tol op alle mogelijke domeinen. In tijden van crisis moet je niet al te veel inspanningen leveren om deze toekomstgerichte boodschap uit te dragen ... er wordt sowieso beter gelet op de centen, dus laat ons de groene utopie nog maar even achterwege laten.

Erg moeilijk wel dat sorteren, elke gemeente heeft wel z'n voorwaarden voor een goed sorteer- en recycleerbeleid. Papier en karton strikt en netjes gescheiden houden is geen enkel probleem. Dit wordt maandelijks bij elkaar gezameld en ik moet zeggen dat ik met al m'n stansramen (voor de leken : dit zijn de overblijfselen van karton na het uitpunchen ofte uitdrukken van het kartonnen speelmateriaal) een goede klant ben. Gelukkig verzamel ik af en toe dozen van ietwat grotere bestellingen om dit netjes te verpakken en de ophalers een onbetaalbare dienst te bewijzen. De blauwe zak omvat bij ons het PMD afval, dus plastic flessen en flacons, metalen verpakkingen en drankkartons verdwijnen allemaal in de mooist ogende zak van allemaal. Met enkel wat bussen van fruitsap of melk, een blikje van oh zo lekker, ongezonde Zwanworstjes en een lege ketchup-flacon om het halfjaar is dit de zak die het minst in ons straatbeeld verschijnt echter.

De groencontainer (of GFT-bak) is dan weer een héél andere zaak. Die zit geregeld knoertvol, zeker na de talloze maaibeurten van het gras in lente en zomer, het scheren van de hagen en snoeien van de knotwilgen. Een tweewekelijkse ophaalbeurt lijkt af en toe een onoverbrugbare kloof. Zeker na het afknippen van de grassen in onze voortuin (met de nodige bleinen als resultaat), wordt er geopteerd voor de proptechniek, het bij elkaar stompen van het organische goedje. Dit leidt in tijden van vrieskou echter tot het niet volledig legen der groene bak, ergernis bij ophaler en klant, en dit desondanks het op voorhand binnenplaatsen van de bak ter ontdooiing. Maar we zijn en blijven plichtbewust en omarmen het sorteer- en recycleeridee.

Dit recycleren zet zich zonder meer ook door in onze spellenhobby. Ook hier wordt er volop gesorteerd en gerecycleerd. In deze moeilijke tijden worden niet alleen speelmateriaal, spelconcepten en thema's, maar zelfs hele spellen hergebruikt. De meeple is bijvoorbeeld in de afgelopen tien jaar uitgegroeid tot het speelmateriaal bij uitstek. Elke goede worker-placement omvat standaard één of meerdere setjes van deze houten figuurtjes, die hun naambekendheid ongetwijfeld wonnen met Carcassonne. Ondertussen zijn er héél wat soorten, zo zijn er vegimeeples, animeeples, camomeeples en nog talloze anderen. Veel uitgeverijen lijken deals afgesloten te hebben over het samengebruiken van bepaalde materialen. Zo is elk spel dat iets van een ruimte-thema uitademt voorzien van ruimteschepen van hetzelfde allooi. Of u nu een Eclipse of Eminent domain aanschaft, u kan de figuurtjes bij beiden terugvinden. En ik zou zo nog wel een tijdje kunnen doorgaan.

Wat misschien nog wel het meeste opvalt de laatste tijd, is het verschijnen van een heleboel herwerkte versies van een ouder spel. Het moet gezegd, in de meeste gevallen worden ze opgewaardeerd. Een nieuwe opsmuk, leuker en toepasselijker speelmateriaal en lichtjes aangepaste spelregels zijn heden ten dage de sleutel tot succes. Dit is recyclage ten top, maar in mijn ogen is ook dit een erg goede zaak. Liever een kwalitatief goed herwerkt product, dan een volledig nieuw (lees flauw afkooksel of samenraapsel) gegeven. Enige nadeel in héél deze zaak van recyclage zijn dan echter weer de centen. De releases volgen elkaar in sneltempo op en ze spreken ons en onze portemonnee allemaal wel aan. Er verschijnen limited editions of speciale jubileumuitgaves met nog straffer materiaal ... en bijhorende straffe prijs uiteraard. Ik kan u en mezelf dan ook enkel een tip geven door de woorden te gebruiken waarmee ik dit artikel ben gestart : sorteren, sorteren, sorteren ... en reclycleren.

Dol op de Schacht ?!?

Voetbalminnend België zal morgenavond ongetwijfeld aan z'n televisietoestel gekluisterd zitten. Dan vinden namelijk de heenwedstrijden in de Europa League plaats. Met niet minder dan drie ploegen is België eindelijk terug vertegenwoordigd in Europa. In deze knock-out-fase wordt het alles of niets voor Anderlecht, Brugge en Standard. De tegenstanders, respectievelijk AZ, Hannover en Wisla Krakow, zijn niet meteen de meest tot de verbeelding sprekende ploegen, maar dat is dan ook weer de verdienste van de groepswinnaar uit de poules.

Persoonlijk vind ik deze loting vooral erg dubbel. Je hebt een "grotere" kans om je te plaatsen voor de volgende ronde, maar zo'n underdogs zijn erg gevaarlijke klanten. Je hebt niets te winnen, enkel erg véél te verliezen. Loot je een confrontatie tegen een ploegje als ... laat ons zeggen ... Manchester United zijn de verwachtingen op z'n minst gezegd toch anders dan tegen concurrenten van dit allooi. Het duel dat zonder meer het meest in het oog springt van deze drie is die van Anderlecht tegen AZ, op papier ploegen die elkaar waarschijnlijk waard zullen zijn. Anderlecht is ook de ploeg die tot nog toe hoge ogen gooide in Europa, door vlotjes de maat te nemen van iedereen in hun poule. De paars-witten steken met kop en nek boven de tegenstrevers uit in de vaderlandse competitie op dit moment en kunnen, na hun zege tegen Standard, vol vertrouwen afzakken naar Alkmaar.

In de 20-koppige selectie van coach Ariël Jacobs vinden we Anderlecht boegbeeld Olivier Deschacht terug. Het is wel onzeker of hij zal spelen, want na z'n blessure en gepalaver over de aanvoerdersband hebben we hem niet veel meer in actie gezien. Op deze solide verdediger komen er dan ook vaak golven van kritiek, soms terecht, soms ook onterecht ... maar over de sportieve prestaties van deze Deschacht heb ik het liever niet (tenzij deze betrekking hebben op z'n knappe vrouw).

Ik wilde graag even de aandacht vestigen op een andere naamgenoot (of toch deels) De "Schacht" die z'n sport op dit ogenblik totaal domineert. De bordspel-ontwikkel-sport wordt aangevoerd door deze sympathieke Duitser (jaja, die zijn er echt wel degelijk) Michael Schacht. Op de jaarlijkse speelgoedbeurs in Nürnberg kon je er niet naast kijken. Z'n naam prijkte op diverse kaartjes bij de desbetreffende nieuwigheden in spellenland. Africana, Zooloretto Würfelspiel, 5 vor 12, Crazy creatures of dr. Doom, Mondo Sapiens en Zooloretto XXL. Dit is het lijstje van spellen die hij klaarstoomde voor de kleinere broer van Spiel (hoewel je dit eigenlijk zo niet mag zeggen, voor de Duitse markt is Nürnberg ongetwijfeld erg belangrijk, vandaar ook dat vooral de Duitse uitgeverijen daar met nieuwe spellen verschijnen).

Michael Schacht staat voor mij persoonlijk voor : een minimum aan spelregels, voor een maximum aan speelplezier. Bovendien is hij ook erg mee met z'n tijd, sociale media worden uitgebuit om z'n product aan de man te brengen. Diverse smartphone en tablet-applicaties verschijnen van z'n spellen en zorgen zo voor een nog breder publiek. Z'n website is netjes opgebouwd en neemt je bijvoorbeeld mee achter de schermen, zodat je z'n volgende projecten netjes kan volgen. Breng hem zeker eens een bezoekje op michaelschacht.net

We moeten echter ook een kritische noot durven stellen. Is zo'n overvloed aan kwantiteit niet nefast voor de kwaliteit? Het antwoord hierop zal ongetwijfeld naar de positieve, of in Schacht z'n geval, de negatieve kant uitdraaien. Het komt er dan gewoon op neer om als consument het kaf van het koren te scheiden veronderstel ik. Wat als uitgeverijen niet meer kijken naar spelconcept, maar enkel selecteren op een grote naam van de auteur? Is een contract onmiddellijk getekend, ook al levert men waardeloze brol af? Misschien dat er dan toch nog ooit een bod zal komen van FC Barcelona als Puyol er de brui aan geeft. Conclusie van het verhaal : voetbal of spelletjes, het is één pot nat. Of u nu een fan bent van de Schacht of niet ... hij laat niemand onberoerd!

Verwachtingspatronen

Hoge verwachtingen leiden vaak tot serieuze tegenvallers. Vaak is dit terecht, maar af en toe gebiedt de eerlijkheid ons toch te zeggen dat de kritiek overdreven is en eigenlijk kant nog wal raakt. Ieder z'n verwachtingspatroon is natuurlijk anders en dat maakt het er allemaal niet makkelijker op.

Wat doe je als je op jonge leeftijd al de top hebt bereikt? Wat als je je meesterwerk eigenlijk al hebt afgeleverd? Is alles wat nadien dan nog van jou verschijnt, elke stap die je doet, elke zucht die je slaakt onvoldoende voor deze harde wereld? Kan je wel appelen en peren gaan vergelijken? Vaak wordt een geschreven recensie of punten van kritiek overigens gegeven na een gevoelsmatige ervaring die je omtrent het bepaalde product ervaren hebt. Waar blijft dan de objectiviteit? Waarop kan je verder gaan en wie verdient je vertrouwen?

Hierbij kan ik je enkel de tip geven om recensenten te zoeken waarmee je het in de meerderheid van de gevallen eens bent, zonder zelf een kritische blik op het geheel te verliezen. Wat voor persoon A voldoet, blijft voor persoon B jammerlijk genoeg onder de verwachtingen. Een verwachtingspatroon dat vaak al op voorhand wordt opgehangen ergens achteraan in je hoofd. Het zal wel zus en zo moeten zijn om top te zijn, anders is het een flop. De realiteit leert me echter dat er nooit echt wit of zwart mag gekeken worden. Ikzelf daarentegen ben een specialist geworden in de tinten van grijs. En als u me niet gelooft, dan nodig ik u vriendelijk uit om ons interieur thuis eens van naderbij te komen bekijken.

Vaak is het bij mij wel lichtgrijs, dus als bij jou het glas ook vaker halfvol is, dan halfleeg, dan ben je bij mij misschien aan het juiste adres. Graag had ik deze theorie even gestaafd aan een voorbeeld waarover al veel (virtuele) inkt gevloeid is. Kingdom builder van Queen Games meerbepaald. Dit spel is van auteur Donald X. Vaccarino. Misschien zegt deze naam u totaal niets, maar weet dan dat hij met z'n vorige spel Dominion een spelmechanisme volledig op de (letterlijke) kaart heeft gezet. Deckbuilding, het optimaliseren van je kaartenvoorraad, bestond al wel, maar was toch wel wat in de vergetelheid geraakt. Nu verscheen er echter de éne na de andere Dominion-clone en werd het deckbuilding-principe opgevist in allerhande mogelijke spellen, met verdeeld succes wel te verstaan.

De spanning was dan ook te snijden wanneer de voortgang van de ontwikkeling van z'n nieuwste product druppelsgewijs op de "geek" verscheen. Met een titel als "Kingdom builder" werden de verwachtingen enkel hoger bij de Vaccarino-fans. Dit zou en moest een expertenspel pur sang worden. Maar waarom werd er ineens een Queen games-logo opgeplakt? Staan die niet garant voor het betere familiespel, met éénduidige en éénvoudige spelregels, niet te veel poespas en een typische eurostijl? Er wordt al geschoten op de pianist alvorens er een zwarte toets werd aangeraakt. Na het lezen van de spelregels heb ik echter zonder twijfelen het spel aangeschaft. Ik heb het al zéér vaak op tafel kunnen brengen en zal u dan ook graag een snoeiharde recensie voorschotelen.

Kingdom builder is voor mij wat een spel moet zijn : plezant en spannend van begin tot eind! U dient slechts met drie spelregels rekening te houden : kaartje uitspelen, 3 huisjes op het speelbord plaatsen en tenslotte een nieuw kaartje trekken. Het kaartje spelen is overigens zéér eenvoudig, u heeft er maar één, dus u moet zelfs niet nadenken. Nadien dient u 3 eigen huisjes op het speelbord te brengen. Enige voorwaarde is dat u ze plaatst op het landschapstype dat uw kaartje aantoont en indien mogelijk aangrenzend aan uw vorige bouwsels. Tenslotte trekt u een nieuw kaartje zodat u de volgende ronde ook kan meespelen. Zo gauw iemand z'n 40 huisjes op het bord heeft staan, worden de punten verdeeld. Veel makkelijker kan het niet, het hoeft dan ook niet moeilijk te zijn om geniaal te zijn.

De kracht van het spel bevindt zich vooral in de grote variëteit en diversiteit. Je speelt met 4 van de 8 speelborden en kan ze plaatsen in de richting zoals u dat wenst, een modulair speelbord dus (wat erg in is sinds Kolonisten van Catan de wereld veroverde). Daarnaast zijn er bij elk speelbord specifieke gebouwen die je van een extraatje voorzien als je ernaast gebouwen hebt. Deze extraatjes zorgen dat je een beetje tegen de basisregels kan gaan zondigen ... of ze op z'n minst een beetje meer in jouw voordeel kan doen uitdraaien. En tenslotte zijn er 10 opdrachtkaarten, waarvan er slechts 3 worden gebruikt in elk spel. Deze zorgen ervoor dat je in elk spel naar een ander doel zal streven, want deze opdrachten leveren je uiteindelijk de punten op. Elke combinatie van deze opdrachtkaarten met de gebouwen op het speelbord zorgen dan ook weer voor een andere tactiek of keuzes, zonder dat je er echt je hoofd over moet breken. Kortom, als ik dit spel op tafel leg, dan raak ik enkel de witte toetsen van mijn piano aan. En ondanks het feit dat mijn muzikale capaciteit nul komma nul is, weerklinkt er telkens een heerlijke symfonie.

Ook last van hypermetropie?

Graag wilde ik nog eens een alledaags spellenprobleem aankaarten. Maar vooraleer me hier op te storten geef ik u nog graag deze pedagogisch verantwoorde introductie. Dit wetenschappelijke stukje bevat de meer gangbare en menselijke uitleg die de hypermetropia met zich meebrengt en verhoogt zonder enige twijfel de kwaliteit van deze blog.

"Verziendheid ofte hypermetropie wordt veroorzaakt door een te korte oogas of een te geringe sterkte van het brekend stelsel van het oog (hoornvlies plus ooglens), waardoor het beeld van voorwerpen 'achter het netvlies' gevormd wordt. Om voorwerpen scherp op het netvlies te krijgen, zal de ooglens voortdurend moeten accommoderen, wat vermoeiend is en hoofdpijn kan geven alsmede branderige ogen en concentratieproblemen; met name in de avond. Dit heeft wel zijn grenzen, bij hoge positieve sterktes en voorbij de leeftijd van 40 jaar kan ook in de verte niet scherp gezien worden."

Ik moet eerlijk toegeven dat ik de 40 vooralsnog niet aan het benaderen ben en dat ik nog maar net een jaartje op tram 3 ben gestapt, maar als ik de realiteit onder ogen durf zien, dan moet ik toch concluderen dat er stilaan meer en meer informatie ergens "in process" verloren gaat en dat de lettertjes in mijn spelregelboekjes soms beginnen te dansen. Gelukkig is deze dans nog beperkt en is misselijkheid niet aan de orde. Dit zou een regelrechte ramp zijn en mij passie-ongeschikt maken. Neen, fysiek is er vooralsnog geen probleem, misschien situeert zich dat eerder op het psychologische vlak. Begint de grote kwantiteit aan regels mij parten te spelen of is het eerder het vluchtig diagonaal doorlezen van deze lectuur die me tot fouten laat overgaan?

Het was me al enkele keren opgevallen dat wanneer je spellen speelt met verschillende mensen of speelgroepen, op diverse locaties, dat elk spel toch weer z'n eigen leven gaat leiden. Meningen kunnen en moeten verschillen, maar als er echt complete uitersten van kritiek op een spel verschijnen, dan moet je op je hoede zijn. Zo kon ik mensen al meermaals geruststellen toen bleek dat ze de hele tijd fout hadden gespeeld.
Sommige fouten kunnen verstrekkende gevolgen hebben, zo bleek de afgelopen weken.

Op mijn SpinLi-blog en via andere kanalen vertelde ik al over het spel Eminent Domain, een kaartspel dat alles in zich heeft om een toppertje te zijn. (Indien u geïnteresseerd zou zijn in meer concrete info omtrent dit spel, dan verwijs ik u daar ook graag naar toe) Toch ervoeren we steeds een gevoel van teleurstelling, wegens te snel afgelopen. Een knagend gevoel dat ons niet losliet. Zou een uitbreiding zich opdringen om het spel "af" te maken? Of zaten we zelf een keertje fout? Na het nogmaals doornemen van de spelregels en het bekijken van de verklarende spelregelfilmpjes die alom tegenwoordig zijn op het internet, werd al snel duidelijk dat we een cruciale spelregel over het hoofd hadden gezien. Nooit gedacht dat zo'n "klein" detail, zo'n verstrekkende gevolgen zou kunnen hebben. Het mogen nemen van een extra handkaart van je persoonlijke voorraad na het niet meespelen met een rol, was de grote boosdoener. Plotsklaps sluipt dit spel zomaar ineens mijn persoonlijke top tien binnen, en dat wil toch al wel wat zeggen.

Hoogstwaarschijnlijk kent u allen wel zo'n voorbeeld van "de kleine lettertjes onvoldoende gelezen". Wel ... af en toe worden zelfs de grote letters fout gelezen of anders geïnterpreteerd. Ik zou dan ook een pluim willen geven aan uitgeverijen die tijd en kunde investeren in een duidelijk spelregelboek, zowel op volledigheid als op lettergrootte en -type. Deze "oude" man z'n ogen danken u van harte.

7 Wonders

Zeven! Met z'n zeven waren ze op zondag 29 januari in het zand van Koksijde. Om 15 uur stipt lieten ze de paarden los, sterke paarden, de pk's die je nodig hebt om door het zand te klieven. Een uur aan een stuk zwoegen en zweten voor alle andere nationaliteiten. In schril contrast met het genieten en gas geven van de coureurs met de mooiste retro-truitjes die door het veld flitsen. De Belgen met een grote overmacht, de wapperende driekleuren op de achtergrond, frieten en bier, Vlaamse kermis ten top. Een beetje chauvinisme is op z'n plaats. Het moet een machtig gevoel geweest zijn voor onze helden van het veld, 61.000 toeschouwers die je naar voren stuwen. Albert, Peeters, Pauwels, Meeusen, Aernouts, Vantornhout en Nys. In die volgorde zouden ze uiteindelijk onder luid applaus over de eindstreep bollen. De éne overgelukkig met de winst of eremetaal, de andere teleurgesteld omwille van een gemiste kans. Nog anderen gooien er onmiddellijk een straffe uitspraak bovenop, maar tijd zal waarschijnlijk wel raad brengen inzake deze eerste emoties.

Als Belgische kijker was het gewoon genieten, een uurtje relaxed veldrijden kijken, wetende dat de wereldkampioen één van de onzen zou worden. Die fantastische regenboogtrui om de schouders van een kerel van bij ons. Ik kan u alvast vertellen dat hij die trui alle eer aan zal doen, we krijgen hem alleszins volgend jaar in het veld te zien, want dat was aanvankelijk onze grootste angst. Waar u hem ook te zien krijgt, dat is in het zand volgende week, het zand van Lille. En laat dat nu toch wel toevallig in mijn achtertuin zijn zekers. Ik roep dan ook iedereen op onze jongens als helden te ontvangen in het provinciaal domein "De Lilse Bergen".

Zeven! Zoveel wereldwonderen zijn er in de basisdoos van het gelijknamige spel "7 Wonders". Een spel van Belgische makelij, dat zowat alle prijzen wegkaapte het afgelopen jaar. Een beetje chauvinisme is op z'n plaats, blij dat de Belgische spellen naambekendheid winnen over de ganse wereld. Repos productions deed er een gouden zaak aan om dit spel van Antoine Bauza in huis te halen. Zeven kaarten krijg je elke ronde om aan je wonder te gaan bouwen en een wereldrijk uit te bouwen. Zeven lijkt dan ook hét getal te worden voor ons Belgenland. Het lijkt me dan ook gepast om dit artikeltje te publiceren om zeven over zeven vanavond. 

Mundus vult decipi

"De mensen laten zich, vaak tegen beter weten in, steeds opnieuw beetnemen" ofte "De wereld wil bedrogen worden". Ik start dit artikel bewust op z'n Bart de Wever's, want onrechtstreeks zullen de onderhandelaars van de huidige regering en oppositie tot in de eeuwen der eeuwen (of zolang de aarde nog zal bestaan) worden aanzien als diegene die er het langste hebben over gedaan om tot een overeenkomst te komen, maar anderzijds ook diegene die ons keer op keer voor een blok zetten. Beslissingen worden gemaakt vanuit het niets, besparingen worden doorgevoerd om tegemoet te komen aan de enorme druk die Europa ons oplegt.

Als u het mij vraagt, hebben we het gewoon te ver laten komen. Zijn we al niet jaren aan een stuk boven onze stand aan het leven? Hebben we niet gegooid met premies, tegemoetkomingen en andere voordelen ... waarbij wij ons allen vragen stelden ... en waar we nu de tol van betalen? We kunnen ons bij alles en nog wat vragen gaan stellen, één ding staat als een paal boven water ... we zijn allemaal de dupe van wat er gaande is, het jammerlijke is alleen dat de kleine man het harder zal voelen dan de grote.

We zullen met z'n allen moeten opdraaien voor de schulden, met z'n allen diep in onze buidel moeten tasten om onze energiefacturen te financieren, benzine en diesel zullen enkel nog toegankelijk zijn voor de beau monde en Peugeot (met alle respect) wordt misschien wel de Bentley van de toekomst. Vragen zijn er genoeg ... concrete en haalbare oplossingen véél te weinig. Wat kunnen wij structureel dan doen aan al dit falen? Als u het weet, mag u mij zeker van antwoord dienen.

Vandaag lag er in het personeelslokaal bij ons op school de uitnodiging van het COV om op maandag 30 januari over te gaan tot staking. "Uit protest tegen het misprijzen van het sociaal overleg en de asociale maatregelen", zo staat het mooi vermeld. Ik hoef u hier niet alle bekommernissen en beslommeringen op te sommen waarmee we heden ten dage te maken krijgen. Ook ik kijk met afgrijzen toe als er voor de zoveelste keer een besparing wordt aangekondigd of extra belasting wordt ingevoerd. Hoofdschuddend telken male er een rode strik en brede glimlach op de buis verschijnt.

We krijgen nu dan ook de kans om onze stem te laten horen volgende week, scholen zullen worden gesloten of op halve kracht draaien, opvang zal soms worden voorzien. Maar ik ben er eigenlijk helemaal niet uit of dit alles wel een oplossing is. We zullen langer moeten werken, we zullen moeten besparen ... en of het werk neerleggen en op die manier de staatsschuld nog maar eens een beetje opdrijven de correcte manier is, dat blijft voor mij een vraagteken. Het is als kiezen tussen cholera en de pest. Ik wil uiteraard sociaal meelevend zijn en zal mijn collega's niet in de steek laten. Ik zal hen dan ook ridderlijk volgen in hun beslissing.

Wat ik wel zeker weet, is dat ik nog werk te over heb en dat ik me eigenlijk geen stakingsdag kan permitteren. Véél mensen nemen hun job serieus en willen dan ook graag vooruit. Als je dan nog in rekening brengt dat uitstel geen afstel is en je de dagen nadien een tandje bij moet steken om alles terug op orde te krijgen, dan zegt mijn gezond verstand me welke keuze ik moet maken. We laten sowieso met ons voeten (had ook een ander woord kunnen gebruiken) spelen, of we dat nu willen of niet.

Laat deze klaagzang hier op dit nietige blogje dan maar mijn stem zijn in dit hele verhaal, zodat ik me op die manier terug kan concentreren op wat ik wel leuk vind. Een sessie "Lord of the rings - the cardgame" of een "Defenders of the Realm" bijvoorbeeld. Zelfde scenario als hierboven : strijdvaardig ga je er tegenaan, elke keer opnieuw, vol overgave om de wereld te redden van alle narigheid, te streven naar vrede en gelijkheid, voldoende voedsel en liefde voor iedereen, ... Maar elke keer weer loop je in de val, wordt je gemanipuleerd en vakkundig buitenspel gezet door een stapel papieren kaarten. Het leven kan erg hard zijn, maar als ik dan toch moet kiezen, ga ik liever strijdend te onder.

De koninklijke dotaties

Elke zichzelfrespecterende spelauteur gaat op zoek naar zijn Heilige Graal : het ongebruikte, onaangetaste en nieuwe spelmechanisme. Vaak worden spelmechanismen naar hartelust gekopieerd, gecombineerd, af en toe zelfs gevarieerd ... maar uiterst zelden is er nog een "Eureka-gevoel" onder de auteurs te melden. Sommigen beweren dan weer wel dat ze het heet water hebben uitgevonden ... en die eer, dames en heren, is mij nu te beurt gevallen. Op het moment dat je er het minst over nadenkt en je gewoon kijkt naar wat er om je heen gebeurt, dan kom je tot diepere inzichten, dan heb je best pen en papier naast je bed liggen om je hersenspinsels te noteren of sta je als een gek in het midden van de nacht op om een artikel op je blog te schrijven.

Een tijdje geleden zag ik op het nieuws de cijfers van onze koninklijke dotaties. Na enkele keren diep geslikt te hebben waren ze weeral uit mijn gedachten verdwenen, maar blijkbaar toch nog ergens achteraan in mijn geheugen blijven steken. Zeker in deze tijden van crisis, inleveren, langer werken, belastingen op de belastingen ... leek me dit allemaal zo onwezenlijk. De ludonaut in mezelf ging natuurlijk een stapje verder en begon eens na te denken over het speelse karakter dat er in dit systeem misschien toch in zit.

Stel nu eens dat we de koninklijke dotaties als spelmechanisme zouden gaan gebruiken. Een resem van ideeën en losse gedachten schoten me onmiddellijk door het hoofd en ik geef ze u hier dan ook graag even mee. Het spelprincipe is opgebouwd rond karakterkeuzes. Deze keuze aan het begin van het spel zal uw tactiek voor de rest van het spel bepalen en er ook voor zorgen dat u andere overwinningscondities nastreeft.
Uw startdotatie zal dan ook afhangen van uw karakterkeuze, zoals hieronder beschreven :

1) de koning : u krijgt de grootste dotatie en zonder ongelukken en grote uitgaven zal u het spel dan ook winnen op hoeveelheid geld. Uitgaven zal u behendig weten om te zetten in voordelen in nature en uitspelen van uw koninklijke rol. Giften en geschenken dient u telkens in dank aan te nemen en met de glimlach bij uw kapitaal te voegen. Daar uw voorvaderen hun centen nog moesten steken in landsverdediging, oorlogvoering en uitbreiding en uitbouw van het koninkrijk, kan u op uw lauweren rusten. Wegens een recente variant gaat u echter wel de mogelijkheid krijgen om uw persoonlijke eigendommen en domeinen te onderhouden (dit gebeurde in vorige versies nog met overheidsgeld). Vraag is natuurlijk wel of u dit op uw oude dag nog ziet zitten, of u dit liever aan uw opvolgers overlaat ... als die er nog komen.

2) de koningin : een iets kleinere dotatie als de koning, maar u ontsnapt wel aan enkele plichtplegingen die bovenstaande wel dient te vervullen. Drie maal tijdens het spel een boodschap aan het volk richten is u misschien niet gegeven. U gaat veel leper te werk moeten gaan. Als sterke vrouw achter de koning probeert u hem op een slinkse manier elk jaar een folieke te laten doen, zoals daar bijvoorbeeld zijn, de aankoop van een jacht, een Harley Davidson of één of andere villa in Toscane. Ongetwijfeld dient u ook een deel van uw budget te spenderen aan liquide middelen zodat u deze toch kan recupereren naar het einde van het spel toe, want u heeft natuurlijk wel een gat in uw hand als het aankomt op kledij, schoenen en accessoires.

3) de oud-koningin : de grootste verrassing in het spel, u krijgt een belachelijk hoge dotatie voor ... wel ... niets te doen eigenlijk. Een deel hiervan gaat u moeten spenderen aan haarlak, maar het overige deel staat redelijk safe op uw bankrekening. Deze rol houdt wel wat risico's in, want telkens u aan de beurt komt, dient u een waarzeggerskaart te trekken. Deze zal u vertellen wanneer u dit spel weer zal sterven. Het is dan ook aan u om te blijven ademen zolang het spel duurt. Slaagt u hierin, dan bent u ongetwijfeld de winnaar.

4) de grote prins : het kneusje van de bende, met toch nog een mooie startdotatie. U zal een creatieve manier moeten vinden om uw weg naar de troon te vinden. Samenspannen met de koningin of oud-koningin lijkt me een optie, maar is ook gevaarlijk daar zij waarschijnlijk nog veel slinkser zijn dan uw karakter. De bedoelingen en intenties zijn meestal goed, maar het komt allemaal niet echt over. Er zal dan ook een persiflagekarakter in het spel aanwezig zijn, zodat u ten allen tijde het officiële karakter kan afleggen en doorspelen met de ludieke versie van je persoon, kwestie dat je toch nog plezier beleeft aan het spel.

5) de prinses : de grote bedragen zijn ondertussen de deur uit, u moet het met héél wat minder stellen en gaat dan ook best de emotionele toer op. U probeert de harten van het volk te veroveren en charmant te wezen, waarin u ook meestal wel slaagt. Vrijwilligerswerk en aandacht voor levensbelangrijke organisaties zorgen dat u verdienstelijk zal eindigen in dit spel. Maar om een gooi naar de overwinning te doen, kan u enkel proberen te zorgen voor een hele hoop kindergeld en bijhorende aftroggeling van geld bij bovenstaande karakters door middel van verjaardagen, nieuwjaarsbrieven, kerstcadeautjes, ... .

6) de kleine prins : dit karakter wordt met het spel meegeleverd als goodie, een extraatje. Het spel is perfect speelbaar zonder dit personage, maar indien u het gebruikt, zal uw spel zeker meer kleur krijgen. Snelle wagens, rake klappen, het mondaine leven ten top. Het brengt dat extra pigment met zich mee, maar diegene die dit karakter kiest, zal waarschijnlijk een vogel voor de kat zijn qua zelf overwinnen. Als "kingmaker" lijkt me deze rol wel zeer interessant, want u kan echt iedereen van de koninklijke familie laten wankelen en van zijn troon doen donderen (als u niet oppast ook jezelf).

Of dit spelsysteem nu echt slaagkansen zal gaan hebben, daar heb ik nog wel mijn bedenkingen bij. Wat als men bepaalde dotaties bevriest? Dan lijkt het me erg moeilijk om zelfs nog maar van start te gaan. Misschien moet ik er maar eens mee bij een uitgever gaan aankloppen, je weet nooit of het aanslaat. Uiteraard staan we steeds open voor bedenkingen en vormen van opbouwende kritiek om dit systeem te verfijnen.

ps : Elke gelijkenis uit de realiteit met bovenstaande personages en situaties berusten op louter toeval.

De prijs der prijzen!

Een heel jaar door worden we overstelpt door allerhande spellenprijzen. Spiel des Jahres, Speelgoed en Spel van het jaar (in alle mogelijke leeftijdscategorieën), Jogo do Ano, As d'Or, Deutscher Spiele Preis, Spiel der Spiele, De Gouden Ludo, de Golden Geek Awards, ... en mijn oprechte excuses als ik er hier nog enkele (ongetwijfeld) vergeet.

Vaak trekt éénzelfde spel het laken naar zich toe. Af en toe is de stemming eerder politiek of nationaal getint of getuigt het gewoon van slechte smaak, maar desalniettemin staan de vaste waarden steevast in de top 5. Het zal u niet verbazen dat 7 Wonders de grote slokop was dit jaar. Zonder meer het spel dat zowel als familiespel en als "kenners"-spel goed uit de verf komt. Of ik me tot deze laatste categorie, die van de kenners, mag rekenen, daar ga ik me nog van distantiëren. Feit is wel dat ik héél wat spellen speel en op die manier toch een redelijk zicht krijg op de spellen die algemeen aanslaan in clubverband en daarbuiten.

In Nederland ging de prijs dan weer, niet onverwacht naar een (Nederlands) spel, Hanzesteden. Hoewel het eigenlijk Duits is en al een jaartje oud, maar dit jaar uitgegeven door 999 games, kwam het toch als een redelijke verrassing uit de bus. Zeker geen slecht spel, verre van, maar onze (Belgische) trots 7 Wonders schat ik persoonlijk toch nog net even ietsje hoger in. Na een vol jaar wachten is er ook eindelijk een Nederlandstalige versie van dit al-bij-al taalonafhankelijke spel verschenen. U krijgt met andere woorden nu ook standaard de Nederlandstalige spelregels bij in uw doos gestopt. Thumbs up voor Repos en Asmodée. Als ook Pearl games deze weg nu wil inslaan, dan zijn we goed bezig.

Ik zou u ook nog een ellenlang overzicht kunnen geven van alle mogelijke awards die het afgelopen jaar zijn uitgedeeld, maar hiermee ga ik u zeker niet vervelen. Ik wil wel even uw aandacht vestigen op de eerste "awards" van het nieuwe jaar. Deze prijzen schat ik véél hoger in dan alle voorgaande samen. Reken daar nog bij dat er steeds een kritische en zeer goed gefundeerde mening achter elke prijs schuil gaat en dit alles gekruid is met sierlijke woorden uit een vloeiende pen, dan kan u niet anders dan zitten te watertanden op het moment suprême.

Waar gaat u als de bliksem naartoe surfen, nadat u een bezoekje bracht aan onze spellenderwijs-blog de komende dagen? Wel, u mag voor mijn part de bezoekersteller van de de tafel plakt!-blog laten ontploffen. Aan deze fantastische reeks van awards gaat u uw hartje kunnen ophalen, snel gelezen, net voldoende als tussendoortje ... en steeds met een glimlach op uw gezicht. Al hetgene dat ik probeer te bereiken met dit nietig blogje wordt daar dag na dag te grabbel gegooid voor de ganse digitale wereld. Op de knieën, diepe buiging en tonnen van respect voor de grootmeester-der-spelend-toetsenbord hemzelve. Of we zelf een award halen dit jaar, dat wordt nog koffiedik kijken, maar hoop doet leven of in ons geval ... spelen.

Yours truly,
ADC