Verwachtingspatronen

Hoge verwachtingen leiden vaak tot serieuze tegenvallers. Vaak is dit terecht, maar af en toe gebiedt de eerlijkheid ons toch te zeggen dat de kritiek overdreven is en eigenlijk kant nog wal raakt. Ieder z'n verwachtingspatroon is natuurlijk anders en dat maakt het er allemaal niet makkelijker op.

Wat doe je als je op jonge leeftijd al de top hebt bereikt? Wat als je je meesterwerk eigenlijk al hebt afgeleverd? Is alles wat nadien dan nog van jou verschijnt, elke stap die je doet, elke zucht die je slaakt onvoldoende voor deze harde wereld? Kan je wel appelen en peren gaan vergelijken? Vaak wordt een geschreven recensie of punten van kritiek overigens gegeven na een gevoelsmatige ervaring die je omtrent het bepaalde product ervaren hebt. Waar blijft dan de objectiviteit? Waarop kan je verder gaan en wie verdient je vertrouwen?

Hierbij kan ik je enkel de tip geven om recensenten te zoeken waarmee je het in de meerderheid van de gevallen eens bent, zonder zelf een kritische blik op het geheel te verliezen. Wat voor persoon A voldoet, blijft voor persoon B jammerlijk genoeg onder de verwachtingen. Een verwachtingspatroon dat vaak al op voorhand wordt opgehangen ergens achteraan in je hoofd. Het zal wel zus en zo moeten zijn om top te zijn, anders is het een flop. De realiteit leert me echter dat er nooit echt wit of zwart mag gekeken worden. Ikzelf daarentegen ben een specialist geworden in de tinten van grijs. En als u me niet gelooft, dan nodig ik u vriendelijk uit om ons interieur thuis eens van naderbij te komen bekijken.

Vaak is het bij mij wel lichtgrijs, dus als bij jou het glas ook vaker halfvol is, dan halfleeg, dan ben je bij mij misschien aan het juiste adres. Graag had ik deze theorie even gestaafd aan een voorbeeld waarover al veel (virtuele) inkt gevloeid is. Kingdom builder van Queen Games meerbepaald. Dit spel is van auteur Donald X. Vaccarino. Misschien zegt deze naam u totaal niets, maar weet dan dat hij met z'n vorige spel Dominion een spelmechanisme volledig op de (letterlijke) kaart heeft gezet. Deckbuilding, het optimaliseren van je kaartenvoorraad, bestond al wel, maar was toch wel wat in de vergetelheid geraakt. Nu verscheen er echter de éne na de andere Dominion-clone en werd het deckbuilding-principe opgevist in allerhande mogelijke spellen, met verdeeld succes wel te verstaan.

De spanning was dan ook te snijden wanneer de voortgang van de ontwikkeling van z'n nieuwste product druppelsgewijs op de "geek" verscheen. Met een titel als "Kingdom builder" werden de verwachtingen enkel hoger bij de Vaccarino-fans. Dit zou en moest een expertenspel pur sang worden. Maar waarom werd er ineens een Queen games-logo opgeplakt? Staan die niet garant voor het betere familiespel, met éénduidige en éénvoudige spelregels, niet te veel poespas en een typische eurostijl? Er wordt al geschoten op de pianist alvorens er een zwarte toets werd aangeraakt. Na het lezen van de spelregels heb ik echter zonder twijfelen het spel aangeschaft. Ik heb het al zéér vaak op tafel kunnen brengen en zal u dan ook graag een snoeiharde recensie voorschotelen.

Kingdom builder is voor mij wat een spel moet zijn : plezant en spannend van begin tot eind! U dient slechts met drie spelregels rekening te houden : kaartje uitspelen, 3 huisjes op het speelbord plaatsen en tenslotte een nieuw kaartje trekken. Het kaartje spelen is overigens zéér eenvoudig, u heeft er maar één, dus u moet zelfs niet nadenken. Nadien dient u 3 eigen huisjes op het speelbord te brengen. Enige voorwaarde is dat u ze plaatst op het landschapstype dat uw kaartje aantoont en indien mogelijk aangrenzend aan uw vorige bouwsels. Tenslotte trekt u een nieuw kaartje zodat u de volgende ronde ook kan meespelen. Zo gauw iemand z'n 40 huisjes op het bord heeft staan, worden de punten verdeeld. Veel makkelijker kan het niet, het hoeft dan ook niet moeilijk te zijn om geniaal te zijn.

De kracht van het spel bevindt zich vooral in de grote variëteit en diversiteit. Je speelt met 4 van de 8 speelborden en kan ze plaatsen in de richting zoals u dat wenst, een modulair speelbord dus (wat erg in is sinds Kolonisten van Catan de wereld veroverde). Daarnaast zijn er bij elk speelbord specifieke gebouwen die je van een extraatje voorzien als je ernaast gebouwen hebt. Deze extraatjes zorgen dat je een beetje tegen de basisregels kan gaan zondigen ... of ze op z'n minst een beetje meer in jouw voordeel kan doen uitdraaien. En tenslotte zijn er 10 opdrachtkaarten, waarvan er slechts 3 worden gebruikt in elk spel. Deze zorgen ervoor dat je in elk spel naar een ander doel zal streven, want deze opdrachten leveren je uiteindelijk de punten op. Elke combinatie van deze opdrachtkaarten met de gebouwen op het speelbord zorgen dan ook weer voor een andere tactiek of keuzes, zonder dat je er echt je hoofd over moet breken. Kortom, als ik dit spel op tafel leg, dan raak ik enkel de witte toetsen van mijn piano aan. En ondanks het feit dat mijn muzikale capaciteit nul komma nul is, weerklinkt er telkens een heerlijke symfonie.