maandag 27 februari 2012

Alea iacta est

Ik wil er zeker geen gewoonte van maken om telkens met een Latijnse spreuk te starten hier op de blog, maar inzake dit artikeltje is het echt wel een must. De teerling is nogmaals geworpen dus, maar hij is nog lang niet uitgedobbeld. Het jaar des Heren twee duizend en twaalf lijkt eens te meer hét jaar van de dobbelsteen te worden. Ik heb ooit eerder al eens vermeld dat elk zichzelf respecterend spel wel een dobbel-variant heeft en deze trend zet zich onverbeterlijk voort.

Enerzijds zijn er dus deze "snelle" gooi-versies van hun grote broer, die verschijnen bij alle mogelijke uitgeverijen en in alle geuren en kleuren. Erg fijn allemaal, die unieke, aangepaste dobbelsteentjes, want de traditionele gekende D6 wordt maar zelden opgevoerd. Om even nostalgisch te doen, post ik toch graag even dit : kwestie dat u alvast in de stemming geraakt voor het vervolg. (ook hiervan wil ik zeker geen gewoonte maken, maar hij is echt wel goed)


Anderzijds verschijnen er ook spellen die volledig worden opgebouwd rond het kubusvormige spelmateriaal. Let wel, dit hoeven daarom helemaal geen geluk-spellen te zijn. Al te vaak wordt een dobbelsteen nog blindelings geassocieerd met toeval en geluk. Ik ga nu zeker niet verkondigen dat ik een specialist ter zake ben en dat ik de kunde en het talent heb om een teerling te gooien zoals ik dat voorzie. Neen, de spellen worden voorzien van diverse mogelijkheden bij het gooien van het één of andere resultaat. Het meeste of het minste gooien is niet meer van toepassing. U zal bepaalde kaarten moeten activeren met de één of de andere worp, u zal uw worp misschien kunnen beïnvloeden door het uitspelen van fiches. Hier en daar mag u zelfs gebruik maken van het resultaat dat uw tegenstrevers vakkundig bij elkaar hebben gerold en dan wordt het pas echt venijnig (indien interesse in deze laatste, ga op zoek naar het Belgische spel Troyes).

En om echt te illustreren dat ons besproken kleinood  echt wel in de lift zit, is de uitgeverij met de dobbelsteen in hun naam "Alea" zich met hun nieuwste aanwinst "Vegas" volledig in de dobbelstenen aan het gooien. Dit terwijl deze uitgeverij de dobbelsteen in hun ganse gamma eigenlijk halsstarrig heeft proberen te laten verdwijnen. Zo was "Alea iacta est" een spel waarin ze ook al eens dobbelstenen gebruikten en dit was geen onverdeeld succes. Iedereen heeft er waarschijnlijk z'n mening over, maar ook ik begrijp de keuze van de uitgeverij niet om zich in deze richting te storten. Hoogstwaarschijnlijk zit moederbedrijf Ravensburger er voor iets tussen, maar het fijne zullen we er misschien nooit van weten.

Let wel, ik ben absoluut geen tegenstander van de teerling in het algemeen. Een spel waarbij er op een creatieve manier gebruik wordt van gemaakt, kan ik enkel toejuichen. En de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dit laatste de laatste tijd meermaals het geval is. Met tussendoortjes als Zombie dice of Martian dice doe je weinig of niets fout, lekker dom dobbelen, wie kan er iets op tegen hebben? Spellen die niet al te veel tijd in beslag nemen en waarbij één enkele rol niet het verschil maakt tussen winst en verlies zullen weinig weerstand ondervinden. Niets is echter frustrerender dan een volledig spel opbouwen, zo goed als onoverwinnelijk zijn en dan zo'n ellendige worp afleveren dat u liever onder de tafel kruipt. Hout vasthouden, maar mij overkomt het niet al te vaak, maar voor diegenen die wel last hebben van het fenomeen, veel sterkte in ieder geval. Raar maar waar zijn het deze mensen echter die echt wel een haat-liefde-verhouding hebben met hun dobbelsteen.

Nog een frustratie die me van het hart moet, is de worp zelf. Wat is er in godsnaam mis met het gewoon gooien van een teerling? Waarom zijn er altijd van die specialisten die hun resultaat ergens op de grond moeten gaan aflezen? Of die na vijf minuten zoeken de belachelijke vraag stellen of ze opnieuw mogen gooien. Nee, je mag niet meer gooien, je verliest het ganse spel en moet de speeltafel verlaten ! Of nog erger, de zogenaamde dobbelsteenfluisteraars die blijkbaar de gave hebben om ze een resultaat aan te praten, ze nadien ergerlijk tegen elkaar zitten te wrijven in hun handpalmen, zodat de eigenaar van het spel de talloze krasjes die dan gemaakt worden al in gedachten zit te verdringen.

U merkt het al, het laatste woord is er zeker nog niet over gezegd, maar ik heb in dit artikel alvast mijn Rubicon overgestoken.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten