woensdag 21 december 2011

Ai Se Eu Te Pego

Misschien zegt bovenstaande titel u totaal niets ... wel, goed voor u. Ik ben er jammerlijk genoeg al helemaal van in de ban, erger dan van die éne ring zelfs. Ter verduidelijking geef ik u graag even mee dat het hier draait om de titel van een liedje dat op dit moment de Big Hit is bij MNM. Het kreeg de nodige media-aandacht doordat de bijpassende danspasjes vakkundig werden uitgevoerd door Ronaldo en Neymar (geen pannenkoeken in de voetbalwereld voor de leken). Aan een vertaling zou ik me beter niet wagen, maar de vloeiende heupzwiep met arm-trek-sleur-beweging laat weinig aan de verbeelding over. Ik heb me er persoonlijk al aan gewaagd, gelukkig voor iedereen die dit leest, is dit dan ook geen videoblog. 't Zou echt geen zicht zijn.

"Ai se eu te pego" ofte "Ik ga u pakken", wel het heeft me volledig gepakt moet ik zeggen. Een ganse dag met dat deuntje in je hoofd, 't is om er groen met purper bollekes van te worden. En als het even lijkt verdwenen ... wat doet een mens dan als hij thuis komt? De radio opzetten en het eerste wat je hoort ... jawel! Leuk liedje, laat daar geen twijfel over bestaan, anders zou het ook geen big hit worden natuurlijk. Maar het brengt me wel naadloos bij een fenomeen dat ons allen wel eens treft. Wat zijn zoal zaken die jou weten te pakken, wat blijft er maar in je hoofd rondspoken, uren nadat je de openbaring hebt mogen beleven?

Op filmgebied begin ik alvast te dromen, want er komt stilaan schot in de zaak bij Peter Jackson's "The Hobbit". Een voorafgaand verhaal van dat kleine, nietige, driedelige verhaal over dat éne ringetje, waarover ik het al had. Die beelden blijven voor eeuwig op ons aller netvlies gebrand en dat zal met deze nieuwe prent zeker niet anders zijn. Alleen dat trilogie-gedoe, daar kon ik mij aan storen. Een jaar wachten op het vervolg, 't was veel erger dan de gemiddelde seizoensfinale van pakweg Thuis of Familie, want die gaan na de vakantie gewoon door. Nachten heb ik wakker gelegen over hoe het Sam en Frodo zou vergaan, daar zo ver van huis. Dagen heb ik rondgedwaald in de Katholieke Hogeschool Kempen, me in Middle Earth wanend. 't Kroop gewoon in't koppeke mijnheer.

Ook in spellenland is het al niet veel anders. Pas enkele uren na het gestoei met kartonnen fiches, houten meeples en blokjes, miniatuurtjes uit poly-ethyleen, ... dan dringt het tot me door. Alea iacta est ... de teerling is geworpen, vaak een roemloze nederlaag ... af en toe een klinkende overwinning, maar dat is bijkomstig. Het gaat al lang niet meer over winst of verlies in mijn cortex, het gaat om de beleving. Een beleving die je aanzet om over iets wakker te liggen, die je pusht om een positieve recensie te schrijven op een totaal onbelangrijke spellenblog, die je oproept om het fenomeen zo snel mogelijk nog eens over te doen.

Vaak loopt deze herkansing af op een sisser, liefde op het eerste gezicht eindigt ook niet altijd met rozengeur en maneschijn. Misschien was het toch niet exact wat je ervan verwachtte, maar zorgden de omstandigheden en de flow van het moment voor zo'n "breinkietelaar". (bij deze solliciteer ik dan ook al maar voor het woord van 2012, want als torenpoepen en stoeproken het kunnen halen, dan kan deze het zeker).

Maar af en toe, als de maan en de sterren juist staan en de neuronen een vlekkeloze verbinding hebben, dan weet je dat het goed zit, dan heb je een pareltje in je handen. Een encefalogram zou misschien een concrete, wetenschappelijk uitleg kunnen geven aan het fenomeen dat ik hier probeer te beschrijven, maar ik twijfel eraan. Een gevoel kan je dan ook niet wetenschappelijk onderbouwen, je kan het enkel kracht bijzetten met een ondersteunend deuntje. Wat dacht u van "Ai se eu te pego"?

1 opmerking: